Οργή προκαλεί η απόφαση της κυβέρνησης της Βενεζουέλας να προχωρήσει στη σύλληψη του διευθυντή του ειδησεογραφικού πρακτορείου Anncol (εναλλακτικό μέσο που καταγγέλλει το αντιδραστικό καθεστώς της Κολομβίας με έδρα τη Στοκχόλμη), Χοακίν Πέρες Μπεσέρα, κολομβιανής καταγωγής με καθεστώς πολιτικού πρόσφυγα στη Σουηδία και κάτοχο σουηδικού διαβατηρίου. Ο Μπεσέρα συνελήφθη το Σάββατο το πρωί στο διεθνές αεροδρόμιο της Μαϊκετία αμέσως μετά την άφιξή του στη Βενεζουέλα από την Φρανκφούρτη, ενώ κρατήθηκε και εκδόθηκε μετά από 48 ώρες στην Κολομβία που τον θεωρεί «τρομοκράτη» «πρέσβη» των Επαναστατικών Ενόπλων Δυνάμεων της Κολομβίας»-FARC στην Ευρώπη, γνωστό ως «Αλμπέρτο Μαρτίνες».

Επισήμως, η κυβέρνηση της Βενεζουέλας προβάλλει ως «δικαιολογία» για τη σύλληψη και έκδοσή του το επίσημο αίτημα της κυβέρνησης της Κολομβίας και προσωπικά του προέδρου Χουάν Μανουέλ Σάντος που τηλεφώνησε στον Πρόεδρο Τσάβες και παρέδωσε όλες τις πληροφορίες για την άφιξη του Μπεσέρα. Επίσης ότι «υπήρχε κόκκινο σήμα» από την Ιντερπόλ και η «Βενεζουέλα είναι υποχρεωμένη να τηρεί τις συμφωνίες και τις διεθνείς συμβάσεις».

Εντούτοις, τα ερωτήματα είναι πολλά και οι ενστάσεις που έχουν διατυπώσει δεκάδες οργανώσεις που από την πρώτη στιγμή ξεκίνησαν καμπάνια καταγγελίας της σύλληψης και με αίτημα την άμεση και άνευ όρων απελευθέρωσή του, όπως το ΚΚ Βενεζουέλας, το Κολομβιάνικο ΚΚ, συνδικαλιστικές οργανώσεις στην Κολομβία και τη Βενεζουέλα, όπως η Unete κ.ά. αλλά και δεκάδες λαϊκές οργανώσεις όπως το Copinh στην Ονδούρα, το μπολιβαριανό συντονιστικό MCB καί άλλες οργανώσεις σε όλη τη Λατινική Αμερική.

Ο Χοακίν Πέρες Μπεσέρα είναι ένα από τα λίγα επιζήσαντα στελέχη της Πατριωτικής Ενωσης - που σχηματίστηκε από τις FARC και το Κολομβιάνικο ΚΚ - από την άγρια σφαγή που εξαπέλυσε τη δεκαετία του '90 το αντιδραστικό καθεστώς της Κολομβίας παρά τις δεσμεύσεις που απέρρεαν από την ειρηνευτική συμφωνία με την κυβέρνηση του τότε Προέδρου Μπελισάριο Μπετανκούρ. Κατέφυγε το 1994 στη Σουηδία, όπου δημιούργησε οικογένεια, πήρε το καθεστώς του πολιτικού πρόσφυγα και σουηδική υπηκοότητα και συνέχισε τη διεθνιστική επαναστατική του δράση μέσα από το ειδησιογραφικό πρακτορείο Αnncol, παρά τις διώξεις και το κυνηγητό.

Στην περίπτωσή του αυτό που τελικά έπαιξε καθοριστικό ρόλο για την κυβέρνηση Τσάβες, δεν ήταν οι «διεθνείς συμβάσεις» ούτε το «δίκαιο», αλλά οι διπλωματικές και οικονομικές σχέσεις της με την Κολομβία. Αυτό κατήγγειλαν ως απαράδεκτο οι επαναστατικές δυνάμεις στη Βενεζουέλα, που παρόλο που κάλεσαν τον Πρόεδρο Τσάβες να μην προχωρήσει στην έκδοση του αγωνιστή, δεν εισακούστηκαν.