Αναμφισβήτητα ο Βασίλης Λογοθετίδης σφράγισε με την παρουσία του τη νεοελληνική θεατρική και κινηματογραφική σκηνή, αφού ακόμη και μετά σαράντα χρόνια από το θάνατό του, το όνομά του παραμένει συνυφασμένο με την υψηλή υποκριτική. Οπως λένε αυτοί που τον γεύτηκαν στο σανίδι, αλλά και όλοι όσοι ακόμη τον απολαμβάνουμε στις ταινίες, πρόκειται για ένα ιστορικό πρόσωπο όχι μόνο της ιστορίας της κωμικής τέχνης, αλλά και στη μοναδική προσέγγιση των αστικών μας ηθών και των συμπεριφορών του Ελληνα μικροαστού. Ανθρωπος με χαμηλό προφίλ, λένε, αλλά με ενεργό δράση στα καλλιτεχνικά πράγματα. Γεννημένος το 1898 στο Μυριόφυτο της Ανατολικής Θράκης, σπούδασε στην Κωνσταντινούπολη, όπου έκανε και την πρώτη του θεατρική εμφάνιση το 1915 σε ερασιτεχνική παράσταση. Στην Αθήνα ήρθε το 1918 και την επόμενη χρονιά, σε ηλικία 22 χρόνων, συνεργάζεται με το θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη. Δεν ξεκινά από κωμικούς ρόλους, αλλά από ποικίλους άλλους, ακόμη και τραγικούς. Ομως, η Κοτοπούλη διέκρινε την κωμική του στόφα και δεν είχε άδικο. Από το 1947 μέχρι και τον πρόωρο θάνατό του το 1960 στους προσωπικούς θιάσους που δημιουργούσε έδινε μεγαλύτερο βάρος στο σύγχρονο ελληνικό έργο, παίζοντας τα σημαντικότερα έργα του Ψαθά, του Ρούσσου, του Τζαβέλλα, του Φωτιάδη, του Καγιά, του Σπύρου Μελά και κυρίως των Σακελλάριου - Γιαννακόπουλου. Μεγάλες επιτυχίες του: «Οι Γερμανοί ξανάρχονται», «Ενας ήρως με παντούφλες», «Δεσποινίς ετών 39», «Προς Θεού μεταξύ μας», «Ενας βλάκας και μισός» κ.ά.