Χτες ο ΣΥΝ δημοσιοποίησε την απόφαση της ΚΠΕ, που συνεδρίασε το περασμένο Σαββατοκύριακο. Αναφέρει μεταξύ άλλων: «Το ερώτημα είναι αν η κυβέρνηση και η τρόικα έχουν το δικαίωμα να δεσμεύσουν τον τόπο σε μια διαρκή και συνεχώς βαθύτερη ύφεση με προοπτική τη φτώχεια, την ανεργία και την εξαθλίωση. 'Η αν ο ελληνικός λαός και γενικότερα οι λαοί της Ευρώπης έχουν το δικαίωμα να ακολουθήσουν άλλο δρόμο».

Ποιο δρόμο; Απαντά η ηγεσία του ΣΥΝ: «Η απάντηση λοιπόν είναι: δημοκρατία τώρα (...) Είναι αναγκαίο να γίνουν άμεσα εκλογές, να κατατεθούν οι εναλλακτικές προτάσεις. Να αποφασίσει (σ.σ. ο λαός) αν θέλει μια κυβέρνηση υποταγμένη στους καταναγκασμούς μιας ατελείωτης σειράς Μνημονίων ή αν θέλει τον εναλλακτικό δρόμο: την απαλλαγή από το Μνημόνιο, την επιθετική αναδιαπραγμάτευση του χρέους και την ανάπτυξη μέσα από την αναδιανομή του πλούτου, τη στήριξη των χαμηλότερων εισοδημάτων και την προώθηση της σταθερής και μόνιμης απασχόλησης (...) Αυτός είναι ο δρόμος που θα μας βγάλει από την κρίση».

Απ' τη σκοπιά αυτή μέμφεται «κυβέρνηση και τρόικα» γιατί «προωθούν ένα δεύτερο μνημόνιο (...) στην πραγματικότητα, πρόκειται για ένα ενιαίο σχέδιο εγκαθίδρυσης του νεοφιλελευθερισμού ως μόνιμου και αναλλοίωτου οικονομικού δόγματος για όλες τις χώρες της ΕΕ».

Η ηγεσία του ΣΥΝ καμώνεται πως δεν γνωρίζει ότι έννοιες όπως δημοκρατία, οικονομία δεν υπάρχουν γενικώς, ούτε υπερίπτανται πάνω και πέρα από τάξεις. Αποκτούν κάθε φορά το πρόσημο της τάξης που εξουσιάζει, σήμερα της αστικής τάξης, που κατέχει τα μέσα παραγωγής και καρπώνεται τον κοινωνικά παραγόμενο πλούτο. Σε συνθήκες καπιταλιστικής οικονομίας και αστικής δημοκρατίας, και μάλιστα μεσούσης της καπιταλιστικής κρίσης, δεν υπάρχει παρά ένας δρόμος, αυτός που ακολουθούν κυβέρνηση, τρόικα, ΕΕ. Κοροϊδεύει το λαό όποιος ισχυρίζεται το αντίθετο. Οποιος δηλαδή, όπως η ηγεσία του ΣΥΝ, ισχυρίζεται ότι μπορεί με πολιτική ρύθμιση και παρέμβαση ο καπιταλισμός να εξανθρωπιστεί, να απαλλαγεί από τις κρίσεις του, ότι μπορεί να ισορροπήσουν οι δικές του ανάγκες για κέρδη και οι ανάγκες του λαού και να ικανοποιούνται αμφότερες.

Υπάρχει πράγματι άλλος δρόμος για το λαό. Αλλά όχι στα «χωράφια» του καπιταλισμού. Ο δρόμος της πάλης και της σύγκρουσης με την εξουσία των μονοπωλίων, στην προοπτική μιας ανάπτυξης που στο κέντρο της θα έχει τον εργαζόμενο άνθρωπο, με αξιοποίηση όλων των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας υπέρ του λαού, με απόδοση σ' αυτόν του πλούτου που αυτός παράγει.