Με το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα η κυβέρνηση προχωρά στη λήψη επιπλέον τριών μέτρων και εξοπλίζει ακόμα παραπέρα το οπλοστάσιο της εργοδοσίας.
Συγκεκριμένα:
Με βάση τα ισχύοντα θα αμείβεται με 592 ευρώ και αυτά μικτά. Το μέτρο αυτό στοχεύει στη δημιουργία μιας μεγάλης δεξαμενής εργατικής δύναμης φτηνής και απροστάτευτης, από την οποία το κεφάλαιο θα επανδρώνει τις επιχειρήσεις του, ενισχύοντας την ανταγωνιστικότητά του και την κερδοφορία του. Η νέα γενιά, η νέα βάρδια της εργατικής τάξης ρίχνεται στα τάρταρα. Η δεξαμενή αυτή θα λειτουργήσει ως μοχλός πίεσης προς τους υπόλοιπους εργαζόμενους, μεγαλύτερους σε ηλικία που αμείβονται με τις κλαδικές συμβάσεις ή με βάση την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση. Γίνεται δηλαδή το όπλο για την υπονόμευση και κατάργηση και των κλαδικών και της Εθνικής Σύμβασης.
Η υπερεργασία των δύο ωρών δεν θα πληρώνεται αλλά θα «επιστρέφεται» ως ρεπό ή αδεια την περίοδο που η επιχείρηση θα έχει μειωμένη δραστηριότητα. Η περίοδος που ο εργοδότης θα μπορεί να επιβάλει την απλήρωτη υπερεργασία αυξάνεται στους 6 από 4 μήνες και το κυριότερο μονομερώς. Οι δήθεν προϋποθέσεις που θέτει το υπουργείο για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας είναι σκέτη απάτη, αφού π.χ. σε ένα σύνολο 20 εργαζομένων αρκεί ο εργοδότης να δημιουργεί μια «ένωση προσώπων» με 3(!) εργαζόμενους και να υπογράφει μαζί τους τη διευθέτηση, η οποία θα επιβάλλεται και στους υπόλοιπους 17. Αυτή είναι η δημοκρατία τους και η νομιμότητα που επικαλούνται. Με τη συγκεκριμένη ρύθμιση όχι μόνο θα παρέχεται δωρεάν υπερεργασία στην επιχείρηση και διαλύεται το 8ωρο και ο σταθερός ημερήσιος χρόνος εργασίας, αλλά διαλύεται κάθε οικογενειακός προγραμματισμός και καταπονείται η υγεία των εργαζομένων, αφού για 6 μήνες, το ημερήσιο ωράριο ρυθμίζεται σύμφωνα με τις ανάγκες της επιχείρησης.
Για 3 τουλάχιστον χρόνια, ο εργαζόμενος θα απασχολείται χωρίς να κατοχυρώνει κανένα δικαίωμα. Θα είναι εργαζόμενος υπό προθεσμία και με τη λήξη της σύμβασης μετά τρίχρονη εργασία δεν θα έχει ούτε ένα ευρώ αποζημίωση.
Οι νέες παρεμβάσεις έρχονται να προστεθούν στις ανατροπές που ήδη έχουν επιβληθεί στην αγορά εργασίας. Λειτουργούν σωρευτικά και μάλιστα σε μια αγορά που η παρανομία έχει γίνει νόμος και καθεστώς, που κάθε αυθαιρεσία της εργοδοσίας έχει τις πλάτες της πολιτικής εξουσίας και με την ανεργία να πιάνει το 16%, ενώ ειδικά στους νέους 4 στους 10 να μην σταυρώνουν μεροκάματο.
Ειδικότερα τα μέτρα αυτά προστίθενται: