ΣΥΣΚΕΨΗ ΠΑΜΕ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Προετοιμασία των ταξικών δυνάμεων για τη ΔΕΘ
Τρίτη 30 Αυγούστου 2011

Από τη χτεσινή σύσκεψη
Η μάχη για την προετοιμασία του συλλαλητηρίου του ΠΑΜΕ στα εγκαίνια της ΔΕΘ, που θα γίνει το Σάββατο 10 Σεπτέμβρη στις 6.30 το απόγευμα στην Πλατεία Αριστοτέλους, πρέπει να αναδείξει ότι δυναμώνει το ρεύμα μέσα στο εργατικό κίνημα που βάζει σε ευθεία αμφισβήτηση την εξουσία των μονοπωλίων, προβάλλοντας, το μόνο αντίπαλο δέος που φοβούνται: την εξουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της που θα απαλλοτριώσει και θα κάνει κοινωνική την κλεμμένη από τους αστούς ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής.

Αυτό αναδείχθηκε ως κυρίαρχο μέσα από τη χτεσινοβραδινή σύσκεψη του ΠΑΜΕ στη Θεσσαλονίκη που είχε ως θέμα την προετοιμασία των ταξικών δυνάμεων για την την επιτυχία του μεγάλου συλλαλητηρίου στα εγκαίνια της ΔΕΘ που φέτος θα γίνουν μέσα σε χρόνο που θα αποφασίζονται νέα αντιλαϊκά μέτρα για τη νέα δανειακή σύμβαση με την τρόικα, μετά τις τελευταίες αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Στη σύσκεψη συμμετείχαν εργαζόμενοι από μια σειρά χώρους και κλάδους δουλειάς του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, εκπρόσωποι συνδικάτων και επιτροπών αγώνα εργαζομένων και αυτοαπασχολούμενων που συσπειρώνονται στο ταξικό κίνημα, της ΟΓΕ, του ΜΑΣ, της ΠΑΣΥ.

Στην εισήγησή του ο Σ. Ζαριανόπουλος, μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ, σημείωσε πως η δράση που θα αναπτυχθεί ενόψει του συλλαλητηρίου, σε χώρους δουλειάς και μόρφωσης, στις γειτονιές, στις πόλεις και στα χωριά, θα πρέπει να αναδεικνύει στους εργαζόμενους, στα λαϊκά στρώματα, ότι η επίθεση που δέχονται δε θα έχει τέλος. Γιατί η δική του πτώχευση είναι όρος απαράβατος για την επιβίωση του καπιταλισμού και για πιθανή αλλά όλο και πιο θολά διαγραφόμενη ανάκαμψή του.

Να γίνεται κατανοητό ότι αυτό που πρέπει να ενδιαφέρει το λαό είναι να αναχαιτίσει αυτή τη πορεία, να την ανατρέψει. Να χαράξει μια άλλη πορεία που δε θα κρίνεται με βάση ποιες είναι οι αντοχές του συστήματος για παροχές και υποχωρήσεις αφού σ' αυτά πλέον έχει μπει οριστική ταφόπλακα. Αλλά μια πορεία που θα κρίνεται με βάση ποιες είναι οι ανάγκες της εργατικής - λαϊκής οικογένειας, με ποιο δρόμο ανάπτυξης θα εξυπηρετηθούν, ποια είναι εκείνη η τάξη που η πολιτική εξουσία της μπορεί να επιβάλλει αυτό το δρόμο ανάπτυξης. Η ενότητα που πολλοί ψάχνουν στον αγώνα μόνο για το άμεσο, αφήνοντας αλώβητο το σύστημα που γεννά όσα ζούμε σήμερα, δεν είναι ενότητα, έστω άμυνας. Είναι ενότητα υποχώρησης.