Οι κομμουνιστές οικοδόμοι και άλλοι αγωνιστές κοντά μας δίνουμε μάχη για τη μαζικοποίηση και ισχυροποίηση του σωματείου σε έναν κλάδο που παραδοσιακά το ΚΚΕ έχει αυξημένη επιρροή, ήταν και είναι για το επαναστατικό κίνημα κλάδος άντλησης δυνάμεων συνδικαλιστικά και πολιτικά, ανάδειξης πρωτοπόρων εργατών.
Είναι μάχη για την αλλαγή των συσχετισμών στο συνδικαλιστικό κίνημα της Αθήνας, σε συνθήκες ολομέτωπης επίθεσης και στη ζωή και στο μυαλό της εργατικής τάξης.
Η σημασία επομένως των αρχαιρεσιών ξεπερνά τα όρια του συνδικάτου. Το ίδιο χρειάζεται να γίνει και στη συμμετοχή δυνάμεων στη μάχη.
Είναι καθήκον για τα μέλη και τους φίλους του Κόμματος στο Λεκανοπέδιο η βοήθεια, η πολύμορφη στήριξη, πρακτική, οικονομική, ηθική, προπαγανδιστική. Οι αγωνιστές παλιότεροι και νεότεροι να νιώσουν την ευθύνη της βοήθειας σε αυτή τη μάχη.
Το Συνδικάτο Οικοδόμων της Αθήνας συμπληρώνει 27 χρόνια πολύ σκληρών ταξικών αγώνων, συνεχίζοντας την ιστορία των οικοδομικών σωματείων. Εργάτες άλλων κλάδων μιλούν με θαυμασμό για αυτούς τους αγώνες, όχι τυχαία.
Τις τελευταίες δεκαετίες μετά τις ανατροπές και την ήττα του επαναστατικού κινήματος παγκόσμια επωμίστηκε στην Ελλάδα σοβαρή ευθύνη για την ανασυγκρότηση του ταξικού εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος. Είναι σωματείο πρωταγωνιστής, στυλοβάτης και βασικός πυλώνας του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου, του ΠΑΜΕ.
Σήμερα βρίσκεται αντιμέτωπο με νέες ευθύνες σε νέες συνθήκες που γέννησε η καπιταλιστική κρίση. Η κατασκευή είναι ο πρώτος κλάδος που χτύπησε η κρίση. Η ανεργία έχει χτυπήσει κόκκινο. Η πλειοψηφία των οικοδόμων παραμένουν άνεργοι για μεγάλο χρονικό διάστημα, το επίδομα ανεργίας τελείωσε για τους περισσότερους.
Οι μετανάστες εργάτες, που δούλεψαν τις τελευταίες δεκαετίες στα μεγάλα έργα, οργανώθηκαν και συμμετείχαν στις μαζικές διαδικασίες του συνδικάτου και στους αγώνες στα εργοτάξια (κυρίως Αλβανοί, Πολωνοί, Ρουμάνοι κλπ.) επιστρέφουν στις πατρίδες τους.
Για πολλούς από αυτούς πλέον δεν υπάρχει γυρισμός, εδώ έχουν σπίτι, παιδιά στο σχολείο, οικογένεια, φίλους, ζουν από δουλειές του ποδαριού ή φυτοζωούν.
Με βάση τα στοιχεία του ΙΚΑ, οι ασφαλισμένοι οικοδόμοι στην Αττική είναι κατά 60% λιγότεροι σε σχέση με πριν 5 χρόνια.
Εχουν αρχίσει να εμφανίζονται κρούσματα κατάθλιψης, αλκοολισμού, ενδοοικογενειακοί καυγάδες. Ο άνεργος οικοδόμος «κλείνεται» στο σπίτι, προσπαθεί να κρύψει τη φτώχεια του. Η ανεργία σακατεύει, επηρεάζει και δραστήριους αγωνιστές. Αυτή η κατάσταση δεν αφήνει ανεπηρέαστη τη συμμετοχή στο κίνημα, στις μαζικές διαδικασίες.
Δεν είναι τυχαία η σφοδρή επίθεση που εξαπολύουν οι αστοί ιδεολόγοι, οι άνθρωποι των εργοδοτών, η κυβερνητική προπαγάνδα. Ιδιαίτερα αυτή την περίοδο νομίζουν πως βρήκαν την ευκαιρία να ξεμπερδεύουν με ένα ταξικό συνδικάτο που του κάνει δύσκολη τη ζωή.
«Εξω τα συνδικάτα», «οι συνδικαλιστές τα παίρνουν, είναι υπεύθυνοι για την κρίση», «κίνημα αγανακτισμένων» «ανοργάνωτοι, ακηδεμόνευτοι, ασυνδικάλιστοι» κράζουν όλοι μαζί για να γίνει ο πόθος τους πραγματικότητα.
Είναι νέο αυτό; Οι παλιότεροι και οι νεότεροι αγωνιστές το αντιμετωπίζουν από την πρώτη μέρα εγγραφής τους σε ένα σωματείο. Τώρα επανέρχεται με νέα δυναμική, με λάσπη και βρωμιές.
Επιδιώκουν να ταυτίσουν ταξικά σωματεία, όπως των οικοδόμων, με τις συνδικαλιστικές πλειοψηφίες και την εργατική αριστοκρατία, τους δικούς τους συνδικαλιστές, που αφού για χρόνια τους έβγαζαν τη βρώμικη δουλειά, ήρθε η ώρα να τους παραμερίσουν, δεν έχουν πρόβλημα να κάψουν και κάνα δυο για να χτυπήσουν την ιδέα της οργάνωσης συνολικά στο κίνημα. Πατούν πάνω στην άγνοια, στην απόγνωση της αναδουλειάς, στην υπεροπλία προπαγανδιστικών μέσων. Κάθε μέρα βγάζουν στη φόρα επιδοτήσεις, επιχορηγήσεις, προκλητικά ποσά που οι ίδιοι μοίραζαν στα «φρόνιμα παιδιά» για να τσουβαλιάσουν με αυτούς και τους συνδικαλιστές οικοδόμους, τους πρωτοπόρους κομμουνιστές, που είναι και αυτοί σε πολύμηνη ανεργία, απλήρωτοι, άφραγκοι, όπως οι περισσότεροι συνάδελφοί τους, όμως με πείσμα στην πρώτη γραμμή του αγώνα χωρίς να λογαριάζουν θυσία και κόπο. Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει.
Από την άλλη, γνωστοί κύκλοι δουλεύουν σε συνθήκες όξυνσης της ανεργίας το δηλητήριο του ρατσισμού και του εθνικισμού, επιδιώκοντας να στρέψουν τους Ελληνες ενάντια στους ξένους, να χτυπήσουν την ταξική ενότητα των οικοδόμων, να αποδυναμώσουν την οργάνωσή τους, όταν μάλιστα στον κλάδο πάνω από τους μισούς είναι μετανάστες και εργαζόμενοι και άνεργοι. Σε αυτό από την πρώτη στιγμή ήμασταν καθαροί. Ενα συνδικάτο για να είναι συνδικάτο πρέπει να είναι σπίτι για όλους τους εργάτες του κλάδου, ανεξάρτητα από χρώμα, φυλή, θρήσκευμα. Δεν θα χαριστούμε σε κανέναν άνθρωπο της εργοδοσίας που χτυπά τη δύναμη της ενότητας. Καλούμε τους μετανάστες μαζί με τους Ελληνες να έρθουν να μιλήσουν, να πουν το πρόβλημά τους, να μπουν υποψήφιοι, να πάρουν μέρος στον αγώνα.
Τώρα είναι υπόθεση όλων να γίνει πλατιά συνείδηση ότι κανείς δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την κατάσταση μόνος του. Να καταλάβει ότι δεν φταίει αυτός που είναι άνεργος. Εχει ευθύνη όμως απέναντι στον εαυτό του, την οικογένειά του, τα παιδιά του, να αγωνιστεί.
Το συνδικάτο χρειάζεται βοήθεια και στήριξη στις παρεμβάσεις του, όπως αυτά που κάνει σχεδόν καθημερινά και έχουν αποτέλεσμα και επίδραση σε εργαζόμενους και ανέργους, όπως:
Το συνδικάτο έχει μεγάλο κύρος μέσα στους εργαζόμενους και ο αντίπαλος μας παίρνει πολύ σοβαρά υπόψη του, γιατί στο τιμόνι βρίσκονται κομμουνιστές και άλλοι πρωτοπόροι εργάτες, με συνέπεια, με σταθερότητα, αντοχή στις δυσκολίες, δεν συμβιβάστηκε.
Μαζί με τους κομμουνιστές οικοδόμους ανοίγουμε, από τις 2 Οκτώβρη, που πραγματοποιείται η γενική συνέλευση του Συνδικάτου, πλατιά οργανωμένη συλλογική και ατομική συζήτηση, πόρτα πόρτα, με τους άνεργους οικοδόμους. Κάνουμε προσκλητήριο αγώνα, ένας σημαντικός κλάδος με αγωνιστικές παραδόσεις μετράει τις δυνάμεις του, παίρνει σημαντικές αποφάσεις για τη σύγκρουση με την αντεργατική πολιτική. Τέτοια είναι η μάχη των αρχαιρεσιών, έτσι την αντιμετωπίζουμε.
Ανοίγουμε συζήτηση για το πώς φτάσαμε ως εδώ, τη διέξοδο, οργανώνουμε τις καθημερινές μάχες για να μην πληρωθούν τα χαράτσια, δεν αφήνουμε σε ησυχία ούτε μέρα ούτε ώρα εφορίες, ΔΕΗ, ΟΑΕΔ. Ο κόμπος έφτασε προ πολλού στο χτένι.
Ξεσηκώνουμε τους οικοδόμους με στόχο τη βροντερή συμμετοχή μαζί με τις οικογένειές τους στη γενική απεργία στις 19 Οκτώβρη. Τώρα θα ακούσουν και τη φωνή των οικοδόμων.
Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που οι κατασκευαστές πωλούσαν τα διαμερίσματα από τα σχέδια κιόλας και γέμισαν τα σεντούκια τους και ο οικοδόμος δεν κατάφερε να βάλει ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του.
Χιλιάδες οικοδόμοι έφτιαξαν τα μεγάλα ολυμπιακά έργα, την Αττική Οδό, το αεροδρόμιο των Σπάτων, το Μετρό.
Από τη δουλειά των οικοδόμων βγήκε αμύθητος πλούτος.
Εκατοντάδες είναι αυτοί που δολοφονήθηκαν στα εργατικά ατυχήματα και ακόμη περισσότεροι αυτοί που σακατεύτηκαν.
Αυτό ήταν το κέρδος της περιβόητης ανάπτυξης για τους οικοδόμους, τώρα πληρώνονται με μαζική ανεργία και εξαθλίωση.
Ηρθε η ώρα να πούμε φτάνει πια. Το βαρέλι δεν έχει πάτο. Αυτό που θέλουμε δεν είναι να βάλουμε πάτο στο βαρέλι, αλλά να το φέρουμε τούμπα.
Τώρα πια υπάρχει σωρευμένη πείρα.
Το οικοδομικό κίνημα επωμίζεται μια ακόμα σοβαρή ευθύνη, τη συμβολή του στην ανασύνταξη και ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος. Η όλη διαδικασία των αρχαιρεσιών μέσα σε συνθήκες πάλης και το αποτέλεσμα μπορεί να λειτουργήσει θετικά σε αυτή την κατεύθυνση.