Στη γνωστή προπαγάνδα των καλών και κακών διαχειριστών του συστήματος, αφιερώνει το ...πόνημά του στα χτεσινά «ΝΕΑ» ο Ι. Κ. Πρετεντέρης. Το πρώτο παράδειγμα που χρησιμοποιεί είναι ενός Ελληνα πολιτικού, ο οποίος ξεπούλησε το 10% της συμμετοχής του Δημοσίου στον ΟΤΕ, αντί για 740 εκατομμύρια ευρώ που πρότεινε πέρσι η τρόικα, 350 εκατομμύρια ευρώ φέτος. Αρα, το συμπέρασμα του Πρετεντέρη, «το Δημόσιο ζημιώθηκε κατά 390 εκατομμύρια».

Το δεύτερο παράδειγμα που χρησιμοποιεί είναι αυτό του σοσιαλδημοκράτη καγκελάριου της Γερμανίας Γκέρχαρντ Σρέντερ, ο οποίος το 2000 προώθησε ένα πακέτο μεταρρυθμίσεων, την περιβόητη «Ατζέντα 2010», «που οδήγησε τη Γερμανία στην κορυφή της παγκόσμιας οικονομίας». Ο αρθρογράφος αναφέρει ότι ο Γερμανός πολιτικός, χωρίς να υπολογίσει πολιτικό κόστος, προχώρησε σε μεταρρυθμίσεις που θα απέδιδαν μετά από μια δεκαετία και σημειώνει με έμφαση: «Ο Σρέντερ από κοινού με τα συνδικάτα (τα οποία στη Γερμανία είναι σοβαροί οργανισμοί όχι νταραβεριτζήδες...) συμφώνησε την "Ατζέντα 2010" και την πέρασε στην Βουλή».

Πρόκειται για το γνωστό αποπροσανατολισμό, που αποδίδει τη σημερινή κρίση στην αποτελεσματικότητα και αποφασιστικότητα ή μη των πολιτικών. Τι κρύβει ο Πρετεντέρης; Οτι, και στη μια, και στην άλλη περίπτωση, κερδισμένο βγαίνει το κεφάλαιο και χαμένοι οι εργαζόμενοι. Οτι δεν υπάρχει ενιαία Ελλάδα, όπως δεν υπάρχει και ενιαία Γερμανία, αλλά ταξικά συμφέροντα και αυτά υπηρετούνται από τους πολιτικούς. Οσο για το παράδειγμα που εκθειάζει, περί της επιτυχημένης «Ατζέντας 2010», αυτή ήταν πράγματι επιτυχημένη για τους Γερμανούς κεφαλαιοκράτες, αλλά για τους εργαζόμενους σήμανε πάγωμα των αυξήσεων μισθών για πάνω από μια δεκαετία, επέκταση των ελαστικών μορφών απασχόλησης, καθιέρωση του θεσμού των δανειζόμενων εργαζόμενων, χτύπημα των κοινωνικοασφαλιστικών δικαιωμάτων. Και όσο για τα συνδικάτα, δηλαδή τα συμβιβασμένα όργανα των κεφαλαιοκρατών, ας τα χαίρεται γιατί συνέβαλαν στο γκρέμισμα εργατικών κατακτήσεων. Οι εργάτες, όμως, οφείλουν να βγάζουν τα συμπεράσματά τους. Και κάτι άλλο: Να συνειδητοποιήσουν ότι αυτό που παρουσιάζεται ως «ευημερία» των Γερμανών, είναι πρωτίστως των καπιταλιστών και, βέβαια, σχετίζεται με τη θέση που έχει κάθε χώρα στο ιμπεριαλιστικό σύστημα.