Σε θέση μάχης βρίσκονται οι σύλλογοι και οι ομάδες της Ομοσπονδίας Γυναικών Ελλάδας, προκειμένου να συμβάλουν στην οργάνωση της πάλης των γυναικών της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Στις συζητήσεις, στις συσκέψεις και τις συνελεύσεις που πραγματοποιήθηκαν σε μαχητικό κλίμα τις προηγούμενες μέρες, στην πρώτη θέση της ημερήσιας διάταξης βρέθηκε η οργάνωση της πάλης ενάντια στην ανελέητη φοροεπιδρομή που έχει εξαπολύσει η κυβέρνηση, καθώς έχουν φτάσει στα λαϊκά νοικοκυριά τα σημειώματα της εφορίας με την εισφορά «αλληλεγγύης», όπως προκλητικά ονομάζει η κυβέρνηση τον κεφαλικό φόρο, ενώ έχει δρομολογηθεί και η επιβολή του ειδικού τέλους στα ακίνητα.

Με το βλέμμα στραμμένο στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων της πλουτοκρατίας και κριτήριο τη σωτηρία του κεφαλαίου, η κυβέρνηση δε διστάζει να φορολογήσει τη φτώχεια και την ανέχεια χιλιάδων εργατικών - λαϊκών οικογενειών. Η πληρωμή των φορολογικών αυτών χαρατσιών για πολλές γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων είναι εντελώς αδύνατη και για άλλες θα σημάνει τη βύθισή τους στην πιο βαθιά φτώχεια. Οι δυνάμεις της ΟΓΕ απαντούν στην εκρηκτική αυτή κατάσταση με κινητοποιήσεις στις γειτονιές, με συγκέντρωση των χαρατσιών και μαζική επιστροφή τους στις τοπικές εφορίες.

Η αγανάκτηση των γυναικών γίνεται φανερή σε κάθε εξόρμηση που οργανώνουν οι σύλλογοι και οι ομάδες, σε κάθε συζήτηση στη γειτονιά, στο μαγαζί, στο γραφείο, στο νοσοκομείο, στο σχολείο. Η θέση στην οποία βρίσκονται είναι δεινή. Οι περικοπές μισθών και επιδομάτων στο δημόσιο τομέα συνεχίζονται, ενώ η διευκόλυνση της υπογραφής επιχειρησιακών συμβάσεων εργασίας μέσα από τις «ενώσεις προσώπων» χωρίς το σωματείο, κλαδικό ή επιχειρησιακό, θα ρίξει στα τάρταρα τους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα. Βαρύ είναι το πλήγμα για τις εργαζόμενες που έχουν συνταξιοδοτηθεί, καθώς από το μήνα που διανύουμε υφίστανται και νέες μειώσεις. Οι μητέρες, μάλιστα, με ανήλικο παιδί που έκαναν χρήση του δικαιώματος που μέχρι πρότινος είχαν να συνταξιοδοτηθούν πριν την ηλικία των 55 ετών, τώρα θα «τιμωρηθούν» με μείωση της σύνταξής τους κατά 40% για το ποσό που υπερβαίνει τα 1.000 ευρώ.

Χιλιάδες είναι οι γυναίκες που έχουν απολυθεί, που είναι άνεργες για μήνες ή και χρόνια ακόμα, πολλές δεν δικαιούνται ούτε επίδομα ανεργίας. Η επιβολή της εργασιακής εφεδρείας, που στην ουσία ισοδυναμεί με απόλυση, ακόμα και στο λεγόμενο «στενό» δημόσιο τομέα θα σημάνει παραπέρα αύξηση των ποσοστών της γυναικείας ανεργίας που σήμερα ήδη βρίσκεται στο 20%.

Η πείρα που έχουν συγκεντρώσει οι σύλλογοι είναι κοινή: τα προβλήματα οξύνονται στο έπακρο και οι γυναίκες βρίσκονται μπροστά στις μεγαλύτερες δυσκολίες. Ολες οι ανάγκες της λαϊκής οικογένειας πρέπει να πληρωθούν από το συρρικνωμένο εισόδημά τους. Στις πλάτες τους πέφτει το κόστος των τροφείων στους παιδικούς σταθμούς, της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, των κοινωνικών υπηρεσιών πρόνοιας. Το κόστος αυτό αυξάνεται καθώς πλέον τους ζητούν να βάλουν το χέρι στην τσέπη για να καλύψουν λειτουργικές ανάγκες των σχολείων, για να αγοράσουν τα βιβλία των παιδιών τους, για να προμηθευτούν ακόμα και αντιπυρετικά και αντιβηχικά φάρμακα που αν και είναι απαραίτητα σε κάθε οικογένεια, ιδιαίτερα αν υπάρχουν μικρά παιδιά, έχουν εξαιρεθεί από τη λίστα της συνταγογράφησης.

Η μαχητικότητα που δείχνουν οι σύλλογοι και οι ομάδες αυξάνεται μαζί με την όξυνση των προβλημάτων. Χαρακτηριστικά είναι τα παραδείγματα των συλλόγων σε Αιγάλεω, Πατήσια - Ριζούπολη, Νίκαια, Κερατσίνι, στον Κορυδαλλό. Αλλά και στην υπόλοιπη Ελλάδα, όπως οι σύλλογοι στη Θεσσαλονίκη, στη Μακεδονία, στην Κρήτη. Τις προηγούμενες μέρες συζήτησαν με δεκάδες γυναίκες, τις κάλεσαν να γνωρίσουν την ΟΓΕ και να γίνουν μέλη της, μέσα από τη συζήτηση και το κάλεσμα για την οργάνωση συλλογικού αγώνα ενάντια στην πολιτική που τους κάνει τη ζωή κόλαση. Οι πρωτοβουλίες των συλλόγων και των ομάδων συνεχίζονται με συσκέψεις, παρεμβάσεις στις κατά τόπους εφορίες, στα υποκαταστήματα της ΔΕΗ και του ΟΑΕΔ. Αρκετοί είναι οι σύλλογοι που καθημερινά ανοίγουν τα γραφεία τους, ώστε να αποτελούν χώρο συζήτησης και οργάνωσης της πάλης των γυναικών ή στήνουν τραπεζάκι με υλικό και ανακοινώσεις σε πλατείες και άλλα κεντρικά σημεία.

Οι σύλλογοι και οι ομάδες ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα των ταξικών σωματείων για κινητοποιήσεις, ενώ προσανατολίζουν σταθερά τις εργαζόμενες να οργανωθούν σε αυτά. Μέσα από αυτή τη διαδικασία όλο και περισσότερες γυναίκες συνειδητοποιούν ότι τα λεφτά, που θέλει να εισπράξει η κυβέρνηση από την τσέπη τους, δεν προορίζονται για τους μισθούς, τις συντάξεις, για τη χρηματοδότηση της Παιδείας και της Υγείας, αλλά ενισχύουν τα ταμεία των μονοπωλιακών ομίλων, τα κέρδη της πλουτοκρατίας.

Μέσα από τη συζήτηση και τη συλλογική δράση, με πυρήνα τους συλλόγους και τις ομάδες της ΟΓΕ, δημιουργούνται οι προϋποθέσεις να τσακιστεί ο φόβος, οι απειλές και οι εκβιασμοί με τους οποίους η κυβέρνηση επιχειρεί να τρομοκρατήσει τις γυναίκες που δεν ευθύνονται για την κρίση, δεν αναγνωρίζουν το χρέος και δεν μπορούν ούτε θέλουν να πληρώσουν για να σωθεί το κεφάλαιο. Ενισχύεται η διάθεση για αγώνα ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική, για μαζική και οργανωμένη άρνηση πληρωμής των άδικων φόρων. Παράλληλα, δυναμώνει η αλληλεγγύη, προκειμένου καμία εργαζόμενη, άνεργη, αυτοαπασχολούμενη να μη βρεθεί μόνη της στο στόχαστρο, αντιμέτωπη με τις επιπτώσεις της επίθεσης που δεν έχει τέλος. Οπως και οι ίδιες οι γυναίκες τόνισαν στις συσκέψεις των συλλόγων, οι κινητοποιήσεις για την επανασύνδεση του ρεύματος σε άνεργες, για την αποτροπή κατασχέσεων σε αυτοαπασχολούμενες αποτελούν σημαντική παρακαταθήκη και πολύτιμη πείρα. Η αλληλεγγύη αυτή θα πολλαπλασιαστεί μπροστά στην ένταση της επίθεσης.

Ο φόβος και ο δισταγμός υποχωρούν μπροστά στη συνειδητοποίηση ότι η υποταγή σε αυτήν την πολιτική έχει κόστος μεγαλύτερο από την αντίσταση και τον αγώνα για την ανατροπή της, ότι οι θυσίες στο βωμό των κερδών και της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου είναι χωρίς τελειωμό. Ο δρόμος αυτός δεν μπορεί παρά να φέρει τις γυναίκες και τις οικογένειές τους με την πλάτη στον τοίχο. Μόνο οι θυσίες για το δίκιο και τις σύγχρονες ανάγκες τους έχουν αξία και αντίκρισμα. Φρένο στην επίθεση μπορεί να βάλει μόνο η οργανωμένη πάλη, που παράλληλα θα ανοίξει το δρόμο για ριζικές ανατροπές, θα φέρει τις γυναίκες και συνολικά το λαό στο προσκήνιο.