Πολύ θα θέλαμε, για πάρα πολλούς και σοβαρότατους λόγους, να πιστέψουμε τις προχτεσινές εξαγγελίες του Κ. Σημίτη, ότι ο χώρος του αεροδρομίου Ελληνικού θα μετατραπεί σε μητροπολιτικό πάρκο και, μάλιστα, στο μεγαλύτερο της Ευρώπης. Και μόνο το γεγονός, πως η ενδεχόμενη υλοποίηση αυτής της εξαγγελίας θα αυξήσει το πράσινο του πολύπαθου Λεκανοπεδίου κατά 60%, φτάνει και περισσεύει.

Πώς, όμως, να πιστέψει κανείς τις πρωθυπουργικές εξαγγελίες, όταν η γενικότερη πολιτική της κυβέρνησης μόνο φιλοπεριβαλλοντική δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Οταν την ίδια στιγμή, π.χ., προωθεί τη δασοκτόνα αναθεώρηση του άρθρου 24 του Συντάγματος. Οταν είναι ανοιχτά αρκετά και κρίσιμα ζητήματα, που αφορούν στο εξαγγελθέν πάρκο, για παράδειγμα, τι είδους «χρήσεις» θα περιλαμβάνει, ποιο και πόσο τμήμα του θα πολεοδομηθεί, πόσο θα «τσιμεντοποιηθεί», κλπ. Οταν είναι σε όλους γνωστές οι βλέψεις μεγάλων συμφερόντων για τη συγκεκριμένη, μεγάλης αξίας αυτή έκταση, όπως και οι κυβερνητικές... ευαισθησίες στις κατά καιρούς... επιθυμίες τους. Οταν, μάλλον, η τυχόν υλοποίηση της πρωθυπουργικής εξαγγελίας θα αποτελεί εξαίρεση στο σωρό των ανέξοδων και ποτέ εφαρμοσθέντων κάθε λογής υποσχέσεων της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ.

Πολλά «όταν» θα μπορούσαν ακόμη να αραδιαστούν. Και τα παραπάνω, όμως, είναι αρκετά, για να αντιμετωπίζει κανείς με έντονες αμφιβολίες και σκεπτικισμό τις προχτεσινές πρωθυπουργικές υποσχέσεις. Για καλό και για κακό, επομένως, ας μην υπάρξει ο παραμικρός εφησυχασμός.