Αρχικά, τα αστικά ΜΜΕ το αγνόησαν επιδεικτικά. Εντούτοις μεγάλωσε τόσο, που ήταν αδύνατον πλέον να αποκρυβεί, όπως και η αστυνομική βία με την οποία αντιμετωπίστηκε. Ειδικά οι διαδηλώσεις της προηγούμενης εβδομάδας, με κορυφαία «στιγμή» όσον αφορά την αστυνομία της Νέα Υόρκης (NYPD) - που μερικές ημέρες πριν είχε δεχθεί μάλιστα «δωρεά» 4,6 εκατομμυρίων δολαρίων από την «JP Morgan» - τις 700 συλλήψεις στη γέφυρα του Μπρούκλιν, το Σάββατο 1 Οκτώβρη.

Αυτό το αυθόρμητο κίνημα βρίσκεται στα σπάργανα και η «σπορά» ήταν οι μεγάλες κινητοποιήσεις στο Γουϊσκόνσιν ενάντια στις περικοπές σε κοινωνικές υπηρεσίες, τον περασμένο Φλεβάρη, αλλά και οι κινητοποιήσεις των φοιτητών στην Καλιφόρνια, οι κινητοποιήσεις στο Σικάγο, στο Νιου Τζέρσι, το Οχάιο... Εκφράζει τη διευρυνόμενη οργή και εχθρότητα μερίδας του αμερικανικού λαού προς το σύστημα, όπως το καταλαβαίνουν στο πρόσωπο των χρηματιστηρίων, των τραπεζών, των πολυεθνικών. Εμφανίζονται αιτήματα ενάντια στην οικονομική και κοινωνική ανισότητα, τον κηρυγμένο πόλεμο ενάντια στην εργατική τάξη, ενάντια στους πολέμους. Είναι φανερό ότι δεν εκφράζει και δε θα μπορούσε να εκφράζει μια ολοκληρωμένη αντικαπιταλιστική συνείδηση, αφού λείπει ο υποκειμενικός παράγοντας ενός επαναστατικού κομμουνιστικού κόμματος, πρωτοπορία της εργατικής τάξης. Ωστόσο εκφράζεται η αντίθεση στην εκμετάλλευση και την εκρηκτική ανισότητα ανάμεσα στους φτωχούς και τους πλούσιους, με το συμβολικό σύνθημα: «Είμαστε το 99%»!

Τα στοιχεία που δίνουμε στη συνέχεια είναι αποκαλυπτικά. Η επίθεση στα εισοδήματα και τα δικαιώματα των εργαζομένων είναι συνεχής και ανηλεής και κρατά από τη δεκαετία του '80, με την πολιτική των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που ξεκίνησε ο τότε πρόεδρος Ρόναλντ Ρίγκαν και συνέχισαν επάξια όλοι οι πρόεδροι, είτε Δημοκρατικοί είτε Ρεπουμπλικανοί, και φυσικά συνεχίζει ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα. Τα αποτελέσματά της ολέθρια, ενώ τη χαριστική βολή έδωσε η καπιταλιστική κρίση, που σοβεί εδώ και σχεδόν 4 χρόνια:

• Το 2010 το μέσο οικογενειακό εισόδημα κυμάνθηκε στα 49.445 δολάρια, σημειώνοντας πτώση 3.719 δολαρίων ή 7%, σε σχέση με την προηγούμενη δεκαετία. Για τα πιο φτωχά στρώματα, η πτώση αυτή ήταν ακόμη μεγαλύτερη, της τάξης του 12% ή από 13.538 σε 11.904 δολάρια.
• Οι φτωχοί έχουν φτάσει τα 46 εκατομμύρια ή το 15,1% του πληθυσμού, το υψηλότερο ποσοστό από το 1993.
• Ο αριθμός των ανασφάλιστων έφτασε στα τέλη του 2010 στα 52 εκατομμύρια, σύμφωνα με έρευνα του «Commonwealth Fund», ενώ άλλα 73 εκατομμύρια αντιμετωπίζουν τρομακτικές δυσκολίες να πληρώνουν τις εισφορές στα ιδιωτικά ταμεία ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης.
• Η ανεργία είναι επισήμως κολλημένη πάνω από το 9%, ενώ ο πραγματικός αριθμός ανέργων, σύμφωνα με έρευνες, ανέρχεται στα 25 εκατομμύρια. Σχεδόν 4,5 εκατομμύρια Αμερικανοί, ή το ένα τρίτο των επίσημα καταγεγραμμένων ως ανέργων, είναι εκτός αγοράς εργασίας για περισσότερο από ένα χρόνο.
• Σύμφωνα με στοιχεία του υπουργείου Εργασίας και της Ομοσπονδιακής Τράπεζας, στη διετία 2007 και 2009 τα κέρδη των μεγάλων εταιρειών και της Γουόλ Στριτ είχαν αύξηση κατά 720%, η ανεργία αυξήθηκε επίσης κατά 102%, ενώ αντίθετα το σύνολο της περιουσίας των νοικοκυριών (κινητή και ακίνητη) μειώθηκε 35%!
• Το ύψος των φοιτητικών δανείων αναμένεται να ξεπεράσει το 1 τρισεκατομμύριο δολάρια και για πρώτη φορά θα ξεπεράσει το χρέος των νοικοκυριών στις πιστωτικές κάρτες, σύμφωνα με τη «Νιου Γιορκ Τάιμς». Είναι η τεράστια γενιά των νέων κάτω των 30 ετών που, υπερχρεωμένοι ήδη, ξεκινούν τη ζωή τους ή και τις οικογένειές τους δίχως ωστόσο να έχουν προοπτική εύρεσης εργασίας.

Αυτή η κατάσταση είναι που πυροδοτεί τη λαϊκή έκρηξη που συμβαίνει στις ΗΠΑ. Ενα πρόσθετο στοιχείο είναι ότι κάποια εργατικά συνδικάτα, που φαίνεται να διαφοροποιούνται από τη συμβιβαστική γραμμή της Γενικής Συνομοσπονδίας (AFL-CIO), συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις. Στη Νέα Υόρκη είναι οι εργαζόμενοι στις Μεταφορές (TWU Local 100), από την ομοσπονδία καθηγητών (United Federation of Teachers), οι εργαζόμενοι στην Αυτοκινητοβιομηχανία (United Auto Workers), εργαζόμενοι στον τομέα της Υγείας (National Nurses United), στις Τηλεπικοινωνίες (Communications Workers of America), καθηγητές και προσωπικό των πανεπιστημίων της Νέας Υόρκης (CUNY) κ.ά.

Με αυτήν την κατάσταση η AFL-CIO, βλέποντας τη διεύρυνση των κινητοποιήσεων, επιχειρεί να διεισδύσει και να χειραγωγήσει τους διαδηλωτές για τη στήριξη του λεγόμενου «προγράμματος δημιουργίας θέσεων εργασίας» του προέδρου Μπαράκ Ομπάμα, κάτι που μέχρι στιγμής έχει απορριφθεί. Κάποιοι άλλοι όπως ο μεγαλοκαρχαρίας Τζορτζ Σόρος, ο πρώην αντιπρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας Τζόζεφ Στίγκλιτς, ο πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Τράπεζας Μπεν Μπερνάκι, ως άλλες Μαρίες Αντουανέτες, με έμμεσο και άμεσο τρόπο εξέφρασαν τη στήριξή τους στους διαδηλωτές. Δημοσιεύματα στον αστικό Τύπο κρούουν το «καμπανάκι κινδύνου» για «μία ενδεχομένως γενικευμένη κοινωνική έκρηξη εάν η κρίση συνεχιστεί» και με νόημα σπεύδουν να σημειώσουν πως πρέπει «να προσανατολιστεί και να εκφραστεί μέσα από έναν πολιτικό φορέα», εννοώντας... το Δημοκρατικό Κόμμα. Οι κινητοποιήσεις, που αναμενόταν να συνεχιστούν και αυτό το Σαββατοκύριακο, είναι αδιαμφισβήτητα ένα νέο στοιχείο στις εξελίξεις στην πρώτη χώρα στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα και η εξέλιξή τους θα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον.