Η μεταφορά των έργων του Παπαδιαμάντη στη σκηνή, τα τελευταία χρόνια, όχι μόνο διαψεύδει την περιθωριοποίησή του λόγω ιδιότυπης γλώσσας, για την οποία μιλούν συχνά οι αμφισβητίες του, αλλ' αντιθέτως φανερώνει τη μεγάλη δυνατότητα προσαρμογής ενός άδηλα πρωτότυπου συγγραφέα στο κλίμα και το πνεύμα της αιρετικής εποχής μας. Συγχρόνως, συντηρεί στο αυτί των θεατών το άκουσμα μιας «άλλης» ελληνικής γλώσσας.

Τη «Φόνισσα» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, σε διασκευή - δραματουργική επεξεργασία Στρατή Πασχάλη - Στάθη Λιβαθινού, ανεβάζει, η «Πράξη», στο «Θέατρο της οδού Κεφαλληνίας». Σκηνοθεσία Στάθης Λιβαθινός. Σκηνικά - κοστούμια Ελένη Μανωλοπούλου. Φωτισμοί Αλέκος Αναστασίου. Κίνηση Μαρία Αλαβάνου. Μουσική Τηλέμαχος Μούσας. Παίζουν: Μπέττυ Αρβανίτη, Τζίνη Παπαδοπούλου, Λουκία Μιχαλοπούλου, Λίλη Μελεμέ, Παναγιώτης Παναγόπουλος, Χάρης Χαραλάμπους.

Εργο οριακό. Μοναδικό στα ελληνικά Γράμματα. Ψυχογράφημα και καταγγελία. Συγκαλυμμένη εξομολόγηση. Βιωματική κατάθεση κάτω από το προσωπείο του «κοινωνικού» αφηγήματος. Εδώ, η έκφραση του Παπαδιαμάντη στη σημαντικότερη στιγμή της. Με συγκρατημένη την ατμοσφαιρική διάθεση και την υποβολή, εστιάζει στην ουσία, ειρωνικά, σαρκαστικά, απεγνωσμένα, σκληρά, βαθιά ανθρώπινα. Η «θεατρικότητά» του (γλώσσα - ομιλία, γλώσσα - δράση) ενσαρκώνει τον πιο αινιγματικό μα κι εμβληματικό ψυχικό χαρακτήρα των ελληνικών Γραμμάτων: την Φραγκογιαννού, πρόσωπο διόλου γραφικό, ανοιχτό σε πολλές, ακόμα και ακραίες, σκηνικές και μη, αναγνώσεις. Πρόσωπο που κινείται ανάμεσα στα γυναικεία αρχέτυπα των φονικών γυναικών της αρχαίας τραγωδίας αλλά και τις αβυσσαλέες «αγιογραφίες της πτώσης» του Φ. Ντοστογιέφσκι.