Τα μεταπολεμικά και μετεμφυλιακά παιδιά της «Κόκκινης Καισαριανής» άκουγαν τους γονείς να μιλούν για τη θρυλική Ρόζα κι έβλεπαν και τα ίδια τα θαύματά της - όσο την άφησαν να δουλέψει (1937-1945) - στο κυριολεκτικά πρωτοποριακό «Πρότυπο Ειδικό Σχολείο Αθηνών» που δημιούργησε. Το «σχολείο των ανωμάλων», κατά τους απερίσκεπτους, απείχε μια δρασκελιά από το Δημοτικό. Και τα «μιλημένα» παιδιά γνώριζαν θεραπευμένα «παιδιά» του «Σχολείου της Ρόζας». Η προσφορά της Ιμβριώτη δεν εξαντλείται σ' αυτό το τιτάνιο έργο. Αυτή η μοναδική, πληθωρική, όμορφη γυναίκα με τα «κόκκινα σανδάλια», η επιστημόνισσα με την ανυπότακτη σκέψη, τον έμπρακτο ανθρωπισμό, την αταλάντευτη ιδεολογία, το ανίκητο αγωνιστικό ήθος, τις διώξεις και το πολύπτυχο πνευματικό έργο της οποίας συγκινητικά περιγράφει στο βιβλίο ο αγωνιστής - εκπαιδευτικός Γιώργος Μωραΐτης, υπήρξε η πρώτη γυναίκα διευθύντρια ελληνικού Γυμνασίου. Ομόψυχη του Δ. Γληνού στην υπόθεση του «Εκπαιδευτικού Ομίλου» και της μόρφωσης του λαού. Πρωτοπόρα στο Γυναικείο Κίνημα, στήριγμα της ΟΚΝΕ, του ΚΚΕ (μέχρι το τέλος της ζωής της), του ΕΑΜ, του ΕΑΜ Νέων, της ΕΠΟΝ (στο σπίτι της ιδρύθηκε η ΕΠΟΝ και ήταν μέλος του ΚΣ της), της ΕΔΑ αργότερα, η Ρόζα απαθανατίστηκε και με το έργο της «Τα Αετόπουλα». Το περίφημο αναγνωστικό που έγραψε στο Βουνό διευθύνοντας και διδάσκοντας στο Παιδαγωγικό Φροντιστήριο της Τύρνας (1944).