Το κορίτσι με το τατουάζ | ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Το διεθνές κοινό θα πάρει τώρα την εικόνα της Σουηδίας που αναγνωρίζει και περιμένει. Τα παραδοσιακά ξύλινα κόκκινα σπιτάκια βουτηγμένα στο χιόνι καθώς και πλήθος επιγραφές με ονόματα που του είναι οικεία «Ericsson», «Nordea» και «Ikea». Ακόμα, θα ακούσει αγγλικά με σουηδική εκφορά και προφορά σε μια ταινία χωρίς νόημα, που μάλιστα έχει το θράσος να έχει πολύ μεγάλη διάρκεια.

Ποια, λοιπόν, είναι η ουσιαστική ανάγκη να ξαναδεί κάποιος μια ακόμα ταινία πάνω στην ίδια ιστορία; Οι περισσότεροι ήδη γνωρίζουν περί τίνος πρόκειται μια που ακριβώς πριν δυο χρόνια είχε πρεμιέρα το σουηδικό «πρωτότυπο». Βέβαια, όσοι δεν είδαν την σουηδική βερσιόν ή δεν διάβασαν τα μυθιστορήματα του Στιγκ Λάρσον, ας μη στενοχωριούνται. Εχουν σίγουρα δει και διαβάσει πληθώρα πανομοιότυπων θρίλερ διαφόρων εθνικοτήτων. Τώρα, γιατί αποφασίστηκε να ντύσουν οι παραγωγοί με τόσο πολυτελές περίβλημα μια ιστορία της οκάς... Γιατί συνιστά ειδοποιό διαφορά το γεγονός ότι ολόκληρο το σουηδικό project της τριλογίας «Millenium» κόστισε εκατό περίπου εκατομμύρια σουηδικές κορόνες - διαιρέστε χονδρικά διά του 10 για την αντιστοιχία σε ευρώ - ενώ η συγκεκριμένη μόνο αμερικανική παραγωγή κόστισε δέκα φορές περισσότερο.

Η τριλογία «Millenium» είναι ριζωμένη στις αρρωστημένες χαραμάδες της σκέψης, εκεί που βρίσκουν έδαφος και ανθούν διεστραμμένες επιθυμίες και λαχτάρα για απόλυτο έλεγχο. Εντάσσεται δε πια και αποτελεί μέρος του κανόνα στο είδος. Και ο σκηνοθέτης του περίφημου «SEVEN» Ντέιβιντ Φίντσερ φαίνεται να ενδιαφέρεται για τα πιο ζοφερά και ποταπά ανθρώπινα ένστικτα. Αυτήν τη φορά όμως μοιάζει να κινήθηκε με κύριο γνώμονα το πορτοφόλι και το βλέμμα στραμμένο σε κάποια μελλοντική δουλειά την οποία θα αγκαλιάσει με πολύ μεγαλύτερη αγάπη κι ενδιαφέρον. Παρά το γεγονός ότι οι δυο εκδοχές διαφέρουν περισσότερο απ' όσο θα πίστευε κανείς - η αμερικανική είναι πιο σέξι και όλο το τρίτο και τελευταίο μέρος είναι διαφορετικό - οι δυο Λίσμπετ Σαλάντερ έχουν το ίδιο gothic punklook, με την Σουηδέζα να είναι ενεργητική και πιο σκληρή, ενώ η Αμερικάνα, που δείχνει πολύ νεότερη, να είναι πιο ευάλωτη. Αυτό που αξίζει να σημειώσει κανείς είναι ότι το να διερευνά κανείς ένα έγκλημα που έγινε στο παρελθόν, τείνει να διαμορφώνει πια κινηματογραφικό υποείδος το οποίο διαθέτει και κλισέ: Κάποιος π.χ. αρχίζει να κοιτά παλιές φωτογραφίες, συναντά και μιλά με κάποιους ανθρώπους, επιστρέφει πίσω στο υλικό...

Παίζουν: Ντάνιελ Κρεγκ, Ρούνι Μάρα, Κρίστοφερ Πλάμερ, Στέλαν Σκάρσγκορντ, Τζέραλντιν Τζέιμς κ.ά.

Παραγωγή: ΗΠΑ, Σουηδία, Μ. Βρετανία, Γερμανία (2011).