Παρακολουθήστε απόψε στις 21.30 από την τηλεόραση του «902» την εκπομπή «δεν άνθισαν ματαίως», η οποία είναι αφιερωμένη στον αξέχαστο ηθοποιό Βασίλη Διαμαντόπουλο.

Ο Βασίλης Διαμαντόπουλος γεννήθηκε το 1920 στον Πειραιά. Σπούδασε αρχικά στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Μόλις ο Κάρολος Κουν δημιούργησε τη σχολή του εντάχθηκε από τους πρώτους στη νεοσύστατη σχολή του «Θεάτρου Τέχνης», στο οποίο έκανε και την πρώτη ερμηνεία του το 1942, παίζοντας μαζί με τον ΕΑΜίτη επίσης δάσκαλό του Κ. Κουν, στην «Αγριόπαπια» του Ιψεν. Στο «Θέατρο Τέχνης» παρέμεινε μέχρι το 1949, ερμηνεύοντας περί τους τριάντα πρωταγωνιστικούς ρόλους, ενώ στη συνέχεια ακολούθησε συνεργασία με το θίασο Κατερίνας («Νίνα» του Ρουσέν) και το 1950 προσελήφθη στο Εθνικό, όπου πρωταγωνίστησε μέχρι το 1953.

Την ίδια χρονιά συγκροτεί δικό του θίασο και ανεβάζει τους «Εκατομμυριούχους της Νάπολης» του Ντε Φίλιπο και το πιραντελλικό «Ο άνθρωπος, το κτήνος και η αρετή». Το χειμώνα '54 - '55 επανακάμπτει στο «Θέατρο Τέχνης». Το 1958 ιδρύει με τη σύζυγό του Μαρία Αλκαίου, το «Νέο Θέατρο» και μέχρι το 1966 ανεβάζει θεατρικά ποιοτικό και θεματικά προοδευτικό ρεπερτόριο, αποσπώντας με τη δουλειά του την κρατική διάκριση με το «Χρυσό Σταυρό Γεωργίου Α».

Με την επικράτηση της δικτατορίας αυτοεξορίζεται, μαζί με τη γυναίκα του, στο Παρίσι. Επιστρέφοντας στις αρχές της δεκαετίας του '70, χάρη στον Σωκράτη Καραντηνό προσλαμβάνεται στο ΚΘΒΕ, και πρωταγωνιστεί σε παραστάσεις του Μίνου Βολανάκη. Συμβάλλοντας στην ίδρυση του «Θεάτρου Σάτιρας» του Γ. Μιχαλακόπουλου, έπαιξε μαζί του το 1973 - 74 στην επίκαιρη πολιτική σάτιρα του Κ. Μουρσελά «Ω, τι κόσμος, μπαμπά», στο «Ας παίξουμε τους δολοφόνους» του Φάιφερ και το «Συνεργό» του Ντύρρενματ. Την ίδια εποχή, μαζί με τον Γ. Μιχαλακόπουλο παίζει στην αξέχαστη, συμβολική τηλεοπτική σειρά «Εκείνος κι εκείνος». Το 1993 δημιουργεί το «Σύγχρονο Θέατρο», όπου ανεβάζει την αντιφασιστική «Ανάκριση» του Βάις. «Εφυγε» στις 5 Μάη του 1999. Επιμέλεια - παρουσίαση: Σοφία Αδαμίδου.

Στις 22.00 ο «902 TV» θα μεταδώσει την πολωνική κινηματογραφική ταινία «Ο παίχτης», παραγωγής του 1976.

Η ταινία παρουσιάζει την ψυχολογική ανάλυση ενός παίχτη (τζογαδόρου). Στην πόλη έρχεται ένας νεαρός, ο οποίος έχει να παραλάβει μια μεγάλη κληρονομιά. Οταν στο καπηλειό βλέπει το μπιλιάρδο, του φάνηκε εύκολο το παιχνίδι για να αποχτήσει περισσότερα λεφτά. Τον κυριεύει ο πυρετός του παιχνιδιού (τζόγου) με αποτέλεσμα να χάσει όλη την περιουσία. Απεγνωσμένος πια, σκέφτεται ότι του απομένει μόνο η αυτοκτονία.