Την παροχή «υποστήριξης, διπλωματικής και υλικής, στη συριακή αντιπολίτευση» υιοθέτησε στην τελευταία του απόφαση ο Αραβικός Σύνδεσμος υπό την προεδρία του Ναμπίλ Αλ Αράμπι, υπό την ασφυκτική πίεση του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου (των αντιδραστικών μοναρχιών της περιοχής), που αναδεικνύεται σε «μακρύ χέρι» κυρίως του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Την ίδια λογική υιοθέτησε και η μη δεσμευτική απόφαση της ΓΣ του ΟΗΕ, την Πέμπτη το βράδυ, ζήτημα που αποτελεί ισχυρό μήνυμα των κλιμακούμενων πιέσεων που θα ασκηθούν από τους ιμπεριαλιστές, με αιχμή την απομάκρυνση του προέδρου Ασαντ. Στην ίδια ρότα και η ΕΕ και το κοινό ψήφισμα των κομμάτων του κεφαλαίου στο Ευρωκοινοβούλιο.

Ανεξάρτητα από την όποια δικαιολογημένη κριτική μπορεί να κάνει κανείς στο καθεστώς Ασαντ, η υπόθεση της Συρίας θυμίζει το σκηνικό που έστησαν οι ιμπεριαλιστές στη Λιβύη. Και εκεί στήθηκε ένοπλη αντιπολίτευση, με τη στήριξη μυστικών υπηρεσιών και επιχειρήσεων και εκεί προβλήθηκε η «προστασία του λαού». Ομως και οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που στηρίζουν την απομάκρυνση του Ασαντ και αυτές που προβάλλουν αντιρρήσεις, όπως η Ρωσία και η Κίνα, έχουν άλλα κίνητρα. Τα συμφέροντα των δικών τους μονοπωλίων υπερασπίζονται σε μια κρίσιμη γεωστρατηγικά περιοχή.

Οσο οι λαοί της περιοχής δεν είναι αυτοί που θα καθορίζουν τις τύχες τους, η κατάσταση θα οξύνεται. Βασική προϋπόθεση για να αλλάξουν προς το συμφέρον τους οι εξελίξεις είναι να μπαίνουν εμπόδια στα ιμπεριαλιστικά σχέδια, με την πάλη ενάντια στις ντόπιες αστικές τάξεις και τους ιμπεριαλιστές προστάτες τους.