Ταινία άνιση, άχρηστη και κακή. Ανιση, γιατί, η αντικειμενικής βάσης ιστορία στην Γαλλία υπερέχει παρασάγγας από εκείνη του Καναδά. Η πρώτη εκτυλίσσεται σε ένα μουντό, σαν τις δυσκολίες της βιοπάλης, Παρίσι - εξαίρετα τα σκηνικά και κοστούμια - με την ερμηνευτικά ικανή Βανέσα Παραντί, στο ρόλο της υπερπροστατευτικά κτητικής μάνας «κουράγιο» που περνά την δική της ζωή μέσα από την ύπαρξη του «δακτυλοδεικτούμενου» παιδιού της. Ο πετυχημένος, διεθνής DJ του Μόντρεαλ μάλλον, πάσχει από μικροαστική ανία ... Και για να εκληφθεί η ανία, ή, οι δυσκολίες ενός χωρισμού, ως πρόβλημα που, πέραν του DJ και της πρώην συζύγου του, αξίζει να απασχολήσει - έστω και για τον ελάχιστο αυτό κινηματογραφικό χρόνο - και τον θεατή, πρέπει οπωσδήποτε να χτιστεί δραματουργικά η ιστορία με μπετόν αρμέ και όχι με άχυρα και ξύλα - σαν τα τρία γουρουνάκια του παραμυθιού.

Αφελές και ομιχλώδες, αδιάφορο και απογοητευτικό, το ετερόκλητο αυτό μείγμα γκροτέσκου μυστικισμού. Η θολή, μανιερίστικα επιτηδευμένη σκηνοθεσία του κάδρου, οι αβαθείς παραπομπές στην μοίρα, στην ζωή, στον έρωτα και την αγάπη, κυρίως όμως η αδόκιμη - από όποια πλευρά - διαχείριση της σύνδεσης των δύο ιστοριών, οδηγούν - στην καλύτερη περίπτωση - στο συμπέρασμα ότι ο σκηνοθέτης άλλα ήθελε κι αλλιώς του βγήκαν. Από την ταινία αυτή μην περιμένετε να δείτε ούτε καναδέζικο σινεμά της λογικής της αποδόμησης α λα Ατόμ Εγκογιάν, ούτε φημισμένο παρισινό καφέ του «υπαρξισμού» που παραπέμπει τους συνειρμούς ο τίτλος.

Παίζουν: Βανέσα Παραντί, Κέβιν Παράν, Ελέν Φλοράν, Εβλίν Μπροσί κ.ά.

Παραγωγή: Γαλλία, Καναδάς (2011).