Μια ευαίσθητη ταινία του Σταύρου Ιωάννου με τίτλο «Κλειστοί δρόμοι»
O τρόπος που μπορεί κάποιος να δει το κουρδικό ζήτημα είναι πολιτικός, κοινωνιολογικός ή ιστορικός. Στην περίπτωση του Σταύρου Ιωάννου η προσέγγιση είναι κυρίως ανθρώπινη και σε δεύτερο επίπεδο περνούν οι παραπάνω αναλύσεις. Μια ταινία που μπορούν να νιώσουν οι κατατρεγμένοι, όλοι οι πρόσφυγες απανταχού της Γης και όσοι δεν έχουν πατρίδα, αλλά ακόμη κι αυτοί που τους πονά η πατρίδα τους. O σκηνοθέτης δούλεψε στην πλατεία Κουμουνδούρου, που λειτουργεί τελικά σαν πατρίδα για τους ανθρώπους αυτούς, οι οποίοι περνούν από την Ελλάδα για να πάνε σε κάποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα, για τους Κούρδους που έρχονται χωρίς χαρτιά, χωρίς αποδεικτικά στοιχεία ταυτότητας και έχουν μόνο ανάγκες. Υποτάσσονται στις ανάγκες επιβίωσής τους, υποτάσσουν τα όνειρα και τα οράματά τους στην πρωταρχική ανάγκη που είναι η ίδια τους η ζωή. Το να ζήσουν είναι πάνω από όλα. Και το όνειρο της Ευρώπης, όμοιο με το «Αμερικάνικο όνειρο», μια φλούδα ελπίδα. Η ελευθερία τους «έγκλειστο» όνειρο στη φυλακή της πραγματικότητας. Η απόδραση και πολυπόθητη ελευθερία και αυτοδιάθεση θα επιτευχθεί μέσα από ένα φινάλε αυτοπυρπόλησης. Το μήνυμα που μεταφέρουν εν ονόματι της πατρίδας τους και του λαού τους σε όλο τον κόσμο.
O ίδιος ο Σταύρος Ιωάννου λέει πως η αφορμή, η πρόκληση για να κάνει την ταινία του ήταν οι ίδιοι οι ηθοποιοί του, άνθρωποι που μαζεύονται στην πλατεία Κουμουνδούρου και αντιμετωπίζουν με δυσπιστία και επιφύλαξη καθένα που θα τους πλησιάσει. Οι τέσσερις Κούρδοι λαθρομετανάστες που παίζουν στην ταινία βρίσκονται σήμερα στη Γερμανία, την Ολλανδία και την Ιταλία.
Η ταινία θα βγει επίσημα στους κινηματογράφους Αθήνας και Θεσσαλονίκης από τις 23 του Φλεβάρη. Μαζί προβάλλεται και η μικρού μήκους βραβευμένη ταινία του Γιάννη Λεοντάρη «Το τραγούδι των πορτοκαλιών».