Η όξυνση της αντιπαράθεσης λίγο πριν την κάλπη αποτυπώθηκε και στην «τηλεμαχία» που διεξήχθη μεταξύ των δύο, την Τετάρτη το βράδυ, και την οποία παρακολούθησαν περίπου 19 εκατομμύρια τηλεθεατές. Ολάντ και Σαρκοζί διαγκωνίστηκαν για το πόσο καλύτερα θα «διαχειριστούν» την κρίση, στο πλαίσιο πάντα του ιμπεριαλιστικού οργανισμού της Ευρωπαϊκής Ενωσης, και για το πόσο καλύτερα «θα διασφαλίσουν τη θέση της Γαλλίας διεθνώς», δηλαδή πόσο καλύτερα θα προωθήσουν τα συμφέροντα του γαλλικού κεφαλαίου και θα ενισχύσουν τη θέση του στο ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Δεν παρέλειψαν να «ξιφουλκήσουν» κιόλας με το γνωστό, και στην Ελλάδα, δικομματικό τρόπο που στοχεύει στον περαιτέρω εγκλωβισμό συνειδήσεων, ανταλλάσσοντας κατηγορίες για το αν έφταιγε η κυβέρνηση Παπανδρέου για το πού βρίσκεται η Ελλάδα σήμερα (όπως είπε ο Σαρκοζί θυμίζοντας την «πολιτική συγγένεια» με τον Ολάντ) ή αν η κυβέρνηση Παπανδρέου «παρέλαβε καμμένη γη» όπως λίγο - πολύ υποστήριξε ο Ολάντ (θυμίζοντας επίσης την αντίστοιχη «πολιτική συγγένεια» με τη Νέα Δημοκρατία). Φυσικά, κανείς από τους δύο δεν αναφέρθηκε στην αιτία του προβλήματος, στο καπιταλιστικό σύστημα και στην προσπάθεια της αστικής τάξης να διασφαλίσει την εξουσία και τα συμφέροντά της συνθλίβοντας τους εργαζομένους...

Ο Σαρκοζί επιβεβαίωσε τις πληροφορίες που είχαν διαρρεύσει προσπαθώντας να παρουσιάσει τον Ολάντ ως «επικίνδυνο αριστερό», που «απειλεί» όσους δεν ακολουθούν τις απόψεις τους. Επίσης, στο γνωστό εριστικό του ύφος, επανέλαβε τα συνήθη επιχειρήματά του που ρέπουν προς τα ακροδεξιά για να αφυπνίσει τα πλέον αντιδραστικά αντανακλαστικά των ψηφοφόρων και να διασφαλίσει ψήφους από το «Εθνικό Μέτωπο» (της Μ. Λεπέν) - δραστική μείωση μεταναστών, απειλή κλεισίματος των συνόρων, προστασία του έθνους, των (χριστιανικών) παραδόσεων κλπ.

Ο Ολάντ, έχοντας αφήσει πίσω από τον α' γύρο τις δημαγωγικές προτάσεις περί φορολόγησης κατά 75% για τα υψηλά εισοδήματα, έριξε όλο το βάρος του - και στην «τηλεμαχία», όπως έχει κάνει όλες αυτές τις μέρες ανάμεσα στους δύο γύρους - στην πρότασή του περί «αναδιαπραγμάτευσης του Συμφώνου Σταθερότητας» προκειμένου όχι ν' αλλάξει αλλά να συμπληρωθεί με μέτρα (καπιταλιστικής εννοείται) ανάπτυξης. Ο υποψήφιος των Σοσιαλιστών εξειδίκευσε τις προθέσεις του σε τέσσερις βασικούς άξονες: Υιοθέτηση ευρωομολόγου για τα έργα υποδομής, αποδέσμευση κονδυλίων από την Τράπεζα Επενδύσεων, επιβολή φορολογίας στις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές και αποδέσμευση κονδυλίων «που δεν έχουν μέχρι σήμερα χρησιμοποιηθεί». Πρόσθεσε, πριν από λίγες μέρες, και την «εξαιρετικά ριζοσπαστική» πρόταση «να δανείζονται απευθείας τα κράτη από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, κάτι που αρνείται η ΕΚΤ να πράξει προς το παρόν, ή αντί να δανείζονται οι τράπεζες, να δανείζει η ΕΚΤ τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας»...

Αυτή είναι η «αναδιαπραγμάτευση» του Ολάντ. Μια αναδιαπραγμάτευση που δεν εκφράζει παρά τη βαθιά δυσφορία σημαντικής μερίδας του γαλλικού κεφαλαίου, που έχει υποχρεωθεί σε συρρίκνωση λόγω της ολοένα πιο ενισχυμένης θέσης του γερμανικού κεφαλαίου και εντάσσεται στις αντιθέσεις ανάμεσα στις αστικές τάξεις των χωρών της ΕΕ, που θεριεύουν, και η οποία δεν αμφισβητεί σε τίποτε το ιμπεριαλιστικό πλαίσιο της ΕΕ. Αυτήν την «αναδιαπραγμάτευση» του Ολάντ είναι που σοσιαλδημοκράτες και οπορτουνιστές και στη χώρα μας, όπως το ΠΑΣΟΚ, η «Δημοκρατική Αριστερά» και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηρίζουν «αλλαγή σελίδας» για την Ευρώπη και «θετική εξέλιξη που μπορεί ν' αλλάξει το κλίμα και για την Ελλάδα». Οι δυνάμεις αυτές, δηλαδή, προσπαθούν να πείσουν ότι η επιλογή ιμπεριαλιστικής δύναμης και συμφερόντων μιας μερίδας του κεφαλαίου έναντι μιας άλλης, είναι «προς όφελος των λαών».

Οσο για το πόσο «επικίνδυνος αριστερός» είναι ο Ολάντ, πέρα από όλα τα προηγούμενα, αξίζει να υπενθυμιστεί το εξής: πριν τον α' γύρο, μιλώντας σε ξένους δημοσιογράφους, ο Ολάντ είχε υποστηρίξει ότι «δεν υπάρχουν πια κομμουνιστές στη Γαλλία, ή έστω είναι πολύ λίγοι, και έτσι δεν υπάρχει λόγος φόβου». Η αποστροφή του, που προφανώς απευθύνεται προς το πλέον αντιδραστικό τμήμα του εκλογικού σώματος, αναφερόταν στη συμμετοχή του Γαλλικού ΚΚ στην κυβέρνηση Μιτεράν, τα πρώτα χρόνια της ανάδειξής του στην προεδρία και τη συμμετοχή στην καπιταλιστική διαχείριση, που οδήγησε, μετά από περίπου μία 20ετία, στη στήριξη της κυβέρνησης Ζοσπέν (συμμετείχε στην ιμπεριαλιστική επέμβαση κατά της Ενιαίας Γιουγκοσλαβίας) ή το να ψηφίζουν οι... κομμουνιστές το «δεξιό» Σιράκ για να μη βγει ο «ακροδεξιός» Λεπέν το 2002. Η πορεία αυτή αξιοποιήθηκε ως επιχείρημα από τον Ολάντ για να υποστηρίξει, λίγο - πολύ, ότι η σοσιαλδημοκρατία έχει πλήρως απορροφήσει «τον κομμουνιστικό κίνδυνο».

Ολα αυτά, βέβαια, δεν πτόησαν το μεταλλαγμένο Γαλλικό ΚΚ και το σύμμαχό του «Αριστερό Κόμμα» του Μελανσόν (το «Αριστερό Μέτωπο» δηλαδή) να στηρίζουν τον Ολάντ ενισχύοντας - όπως κάνουν και οι οπορτουνιστικές δυνάμεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα - το αποπροσανατολιστικό δίλημμα ότι στο β' γύρο το διακύβευμα είναι η νίκη «της αριστεράς επί της δεξιάς» και η «ήττα Σαρκοζί», τις αυταπάτες περί «ανθρώπινου καπιταλισμού», περί «εναλλακτικής λύσης» εντός συστήματος αν υπάρξει αλλαγή προσώπου στο προεδρικό μέγαρο (ή κυβέρνησης στην Ελλάδα), χωρίς να αμφισβητηθεί ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής και η εξουσία των μονοπωλίων. Το «στίγμα» της στάσης του «Αριστερού Μετώπου» έδωσε με το σαφέστερο τρόπο ο εθνικός γραμματέας του Γαλλικού ΚΚ και πρόεδρος του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς, Πιερ Λοράν, που δήλωσε: «Στο όνομα του ΓΚΚ καλώ στην πιο δυναμική και πιο πλατιά συγκέντρωση των δυνάμεων όλης της Αριστεράς πίσω από το σοσιαλιστή υποψήφιο Ολάντ, για να νικήσουμε τον Σαρκοζί. Η ήττα του απερχόμενου προέδρου θα πρέπει να είναι μεγάλη και ξεκάθαρη και γι' αυτό θα διαθέσουμε όλες μας τις δυνάμεις»...

Μέχρι την τελευταία στιγμή, το αποτέλεσμα της κάλπης θα πρέπει μάλλον να θεωρείται αμφίρροπο με το προβάδισμα στις δημοσκοπήσεις να έχει ο Ολάντ (53,5%). Καθοριστικό ρόλο το πώς θα κατανεμηθούν οι ψήφοι που διασφάλισαν οι άλλοι υποψήφιοι κατά τον α' γύρο και κυρίως οι ψήφοι του ακροδεξιού «Εθνικού Μετώπου», που αναδείχτηκε σε ρυθμιστή. Η Μαρίν Λεπέν, όπως αναμενόταν, δεν στήριξε την υποψηφιότητα του Νικολά Σαρκοζί, επιβεβαιώνοντας την εκτίμηση ότι αποβλέπει στην ήττα του. Αν ο Σαρκοζί ηττηθεί, το νεογκολικό κόμμα του (UMP) θα πάει στις βουλευτικές του Ιούνη βαθιά πληγωμένο και με εσωτερικές έριδες, ακόμη και για τη διαδοχή του Σαρκοζί στην ηγεσία του, κάτι που σημαίνει ότι το «Εθνικό Μέτωπο» μπορεί να επωφεληθεί της αναταραχής για ν' αναδειχθεί σε μείζονα δύναμη στο χώρο της «δεξιάς και της ακροδεξιάς», ακόμη και σε αξιωματική αντιπολίτευση, εκλέγοντας και για πρώτη φορά στην ιστορία του βουλευτές. Πρόκειται, πράγματι, για σημαντικό επίτευγμα για τη γαλλική ακροδεξιά, που πλέον καθιερώνει το «Εθνικό Μέτωπο» ως υπολογίσιμη δύναμη στη γαλλική πολιτική σκηνή. Εξέλιξη που αφήνει για τα καλά στο παρελθόν τις προσπάθειες της γαλλικής σοσιαλδημοκρατίας, επί Μιτεράν, να εξασφαλίσει λίγο «δημοσιογραφικό χρόνο» στον Λεπέν, το 1982, προκειμένου να «στηθεί» ένα ακροδεξιό λαϊκίστικο κόμμα, που θα εγκλωβίζει ανώριμες εργατικές συνειδήσεις και παράλληλα θα λειτουργεί και ως φόβητρο.

Οπως όλες οι ακροδεξιές δυνάμεις σε οποιαδήποτε χώρα, το «Εθνικό Μέτωπο» κραυγάζει γενικόλογα κατά των «πλουσίων», ενοχοποιεί τους μετανάστες για τη φτώχεια και την ανεργία, προβάλλει την «παράδοση και την εθνική ταυτότητα του - λευκού εννοείται - Γάλλου» ως αντίδοτο στις απειλές «της ισοπέδωσης και της παγκοσμιοποίησης». Μέσα από αυτό το πρίσμα αντιμετωπίζει και την ΕΕ, την οποία επικρίνει όχι ως ιμπεριαλιστικό οργανισμό, αλλά ως υπεύθυνη για την απειλή που υφίσταται «η γαλλική εθνική ταυτότητα λόγω της παγκοσμιοποίησης». Η ΕΕ φταίει γιατί «έφερε ανεργία, μετανάστες και ανασφάλεια» στη Γαλλία - όχι το γαλλικό κεφάλαιο φυσικά - και ο Σαρκοζί γιατί «συμπεριφέρεται υποτακτικά απέναντι στην Μέρκελ»...

Δεν είναι τυχαίο ότι με βάση την ποιοτική ανάλυση των αποτελεσμάτων του α' γύρου η Λεπέν κερδίζει περισσότερο στην περιφέρεια των μεγαλουπόλεων με εργατική τάξη, που έχουν χτυπηθεί από την κρίση και σε αγροτικές περιοχές. Πατώντας πάνω σε υπαρκτά προβλήματα και αξιοποιώντας την έλλειψη ενός πραγματικά ριζοσπαστικού αγωνιστικού ταξικού κινήματος, αποτέλεσμα της σταδιακής σοσιαλδημοκρατικής μετάλλαξης του Γαλλικού ΚΚ, το «Εθνικό Μέτωπο» απορροφά τη λαϊκή δυσαρέσκεια, διαβρώνει τη συνείδηση της εργατικής τάξης και τη «δηλητηριάζει» με τον εθνικισμό και την ξενοφοβία, για να μη βλέπει τα πραγματικά ταξικά της συμφέροντα, να μην οργανώνει τον αγώνα της ενάντια στην εξουσία των μονοπωλίων.