Πρόσφατα συνόδευσα ηλικιωμένη - 75 ετών - ανάπηρη συγγενή μου στην Καλαμάτα, να περάσει για 6η φορά από Υγειονομική Επιτροπή για παράταση της χορηγούμενης αγροτικής της σύνταξης των 40.000 δρχ. περίπου.

Οταν φθάσαμε στο χώρο, υποτίθεται υποδοχής της υπηρεσίας αυτής, βρεθήκαμε μπροστά σε ένα πλήθος στριμωγμένων ορθίων ηλικιωμένων ανθρώπων - ερειπίων. Οταν άρχισε να συνεδριάζει η Επιτροπή, οι άνθρωποι που έβγαιναν από εκεί μέσα, ήσαν όλοι σχεδόν εξοργισμένοι με τα μέλη της Επιτροπής που τους πίεζαν αφόρητα, να μετατρέψουν την αναπηρική τους σύνταξη σε γεροντική. Οι ηλικιωμένοι όμως, αντιδρούσαν έντονα γιατί γνωρίζουν ότι αν λείψει και αυτό το λίγο βοήθημα που παρέχει ο ΟΓΑ, όταν αρρωστήσουν στα ερημωμένα χωριά που ζουν, θα πεθάνουν αβοήθητοι. Ετσι και αλλιώς οι 40.000 δρχ. επαρκούν μόνο για φάρμακα και για ψωμοτύρι.

Είναι προφανές, ότι ο ΟΓΑ για να αποφύγει την πρόσθετη οικονομική επιβάρυνση, από το πενιχρό βοήθημα που παρέχει στους ανάπηρους αγρότες αλλά όχι και στους υπόλοιπους συνταξιούχους, προβαίνει σ' αυτές τις ενέργειες.

Με βάση αυτά τα δεδομένα ρωτάμε: Γιατί ο ΟΓΑ δεν εφαρμόζει τα ισχύοντα στα άλλα Ταμεία, να οριστικοποιήσει τις αναπηρικές συντάξεις και να μην καλεί τους αγρότες στις Επιτροπές μέχρι να πεθάνουν; Τι περιμένει από ανθρώπους 75 ετών και άνω, που δούλεψαν στην ύπαιθρο επί 60 και πλέον χρόνια; Πότε θα πάψουν οι αγρότες να θεωρούνται πολίτες τέταρτης κατηγορίας;