Το ότι το δικαίωμα στην απεργία δέχεται και θα δεχτεί κάθε μορφής επίθεση είναι σίγουρο. Ειδικά σε μια περίοδο που το βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης μεγαλώνει τα αδιέξοδα για το κεφάλαιο αλλά και τους ανταγωνισμούς ανάμεσα στα διάφορα τμήματά του, η μεγαλοεργοδοσία θα επιδιώξει να επιβάλλει με κάθε τρόπο «σιγή ιχθύος» και «κοινωνική συναίνεση» σε κάθε τόπο δουλειάς.

Σ' αυτό το πλαίσιο αποκτά ενδιαφέρον σχετικό δημοσίευμα για απόφαση πρόσφατης συνεδρίασης αρμόδιας επιτροπής του Διεθνούς Οργανισμού Εργασίας, το οποίο και αντιγράφουμε:

«Για πρώτη φορά στην 93χρονη ιστορία του, ο Διεθνής Οργανισμός Εργασίας (ΔΟΕ-International Labour Organization) δεν κατέληξε φέτος σε απόφαση κατά το πέρας της ετήσιας συνδιάσκεψής του. Σύμφωνα με στελέχη του ελληνικού υπουργείου Εργασίας που συμμετείχαν στην τελευταία ετήσια συνδιάσκεψη του ΔΟΕ (31 Μαΐου-14 Ιουνίου, Γενεύη) ... η αρμόδια επιτροπή του ΔΟΕ που ασχολείται με την εφαρμογή των διεθνών κανόνων εργασίας δεν κατέληξε σε απόφαση σχετικά με το αν ένα σωματείο έχει το δικαίωμα να απεργεί. Σύμφωνα με το άρθρο 87 της διεθνούς συνθήκης εργασίας, δίδεται το δικαίωμα του συνδικαλίζεσθαι αλλά δεν ξεκαθαρίζεται ακριβώς αν οι συνδικαλισμένοι εργαζόμενοι έχουν το δικαίωμα του απεργείν... ύστερα από την πεισματική άρνηση της Παγκόσμιας Οργάνωσης Εργοδοτών να αναγνωρίσει το δικαίωμα του απεργείν στους συνδικαλισμένους εργαζομένους των αντίστοιχων χωρών, η συνεδρίαση της επιτροπής του ΔΟΕ σταμάτησε χωρίς να καταλήξει σε τελική απόφαση. Η Παγκόσμια Οργάνωση Εργοδοτών ανακοίνωσε, μάλιστα, πως θα προσφύγει στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης σχετικά με το θέμα αυτό».