Οι ολέθριες καθυστερήσεις στην αντιμετώπιση καρδιοπαθών παιδιών, λόγω του κλεισίματος του Παιδοκαρδιοχειρουργικού Κέντρου, αποτυπώνονται στην περίπτωση του Αρμάντο Ζέλα, 19 μηνών, που είχε σύνδρομο Down και συγγενή καρδιοπάθεια (τετραλογία του Fallot). Για την καρδιοπάθειά του επρόκειτο να χειρουργηθεί στο Νοσοκομείο Παίδων «Η Αγία Σοφία» μέσα στο 2011. Ομως, το Παιδοκαρδιοχειρουργικό Κέντρο του «Αγία Σοφία» έκλεισε τον περασμένο Οκτώβρη και το παιδί παραπέμφθηκε από τους γιατρούς - όπως και άλλα περιστατικά - για χειρουργείο καρδιάς στο «Ωνάσειο».

Από κει και πέρα ξεκίνησε μια οδύσσεια, όπως την περιέγραψε ο πατέρας του παιδιού στο Σύλλογο Γονέων καρδιοπαθών παιδιών: Στο «Ωνάσειο» εξετάστηκε το Νοέμβρη 2011 αλλά και το Φλεβάρη 2012, οπότε του δόθηκε ιατρική γνωμάτευση (με ημερομηνία 28 Φλεβάρη 2012), που ανάμεσα στα άλλα ανέφερε: «Λόγω της σοβαρότητας και επικινδυνότητας της κατάστασης από τη σοβαρότατη κυάνωση συνιστάται επείγουσα αιμοδυναμική και αγγειογραφική μελέτη και πιθανότατα επείγουσα χειρουργική παρέμβαση». Ομως, ούτε αιμοδυναμική και αγγειογραφική μελέτη ούτε χειρουργική επέμβαση είχαν γίνει μέχρι τον Ιούνη στο παιδί, διότι δεν είχε ασφαλιστική κάλυψη.

Την 1/6/2012 το παιδί μπήκε εκτάκτως στο Νοσοκομείο Παίδων και μετά από εξώδικο της δικηγόρου του Συλλόγου μπήκε στο «Ωνάσειο». Μετά από πολλές αλλαγές στην πιθανή ημερομηνία επέμβασης, τελικά αποφασίστηκε η 18η Ιούνη. Τελικά το παιδί κατέληξε πάνω στην εγχείρηση.

Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι οικογένειες των παιδιών με καρδιοπάθειες επιβεβαιώνουν τις τραγικές συνέπειες που γεννά για το λαό η πολιτική που μετατρέπει το δικαίωμά του στην Υγεία σε εμπόρευμα. Στρώνει το έδαφος για να αρμέγουν το λαϊκό εισόδημα οι επιχειρηματίες του κλάδου, μέσα από τη σχεδιασμένη υποβάθμιση και εγκατάλειψη των δημόσιων ιδρυμάτων: Μέσα από τη συστηματική κρατική υποχρηματοδότηση, τις «συγχωνεύσεις» ιδρυμάτων και κλινικών, τους «οργανισμούς» προσωπικού που μειώνουν τις οργανικές θέσεις εργασίας, με αποτέλεσμα ακόμα και σύγχρονα μηχανήματα και άρτια εξοπλισμένα τμήματα να μη χρησιμοποιούνται, την εισβολή εργολάβων (πλέον και ΜΚΟ), τα σχέδια πλήρους κατάργησης της μόνιμης και σταθερής εργασίας με πλήρη δικαιώματα (και) σε αυτά, τη λειτουργία των νοσοκομείων με «ίδια» έσοδα (λειτουργώντας ουσιαστικά ως επιχειρήσεις με έσοδα - έξοδα) κ.τ.λ.

Αλλωστε, τα προβλήματα σε όλα τα δημόσια νοσοκομεία μεγαλώνουν καθημερινά, η ασφαλής τους λειτουργία γίνεται όλο και πιο δύσκολη, τμήματα ολόκληρα αναγκάζονται λόγω των ελλείψεων σε αναλώσιμα, φάρμακα, άλλο εξοπλισμό ακόμα και να αναστείλουν τη λειτουργία τους, σε πολλές περιοχές δεν εκτελούνται παρά μόνο έκτακτα χειρουργεία.

Η ανάγκη ο λαός μέσα από τους μαζικούς φορείς, τα συνδικάτα, τις Λαϊκές Επιτροπές κ.τ.λ. να διεκδικήσει άμεσα, αγωνιστικά την κάλυψη όλων των αναγκών των δημόσιων νοσοκομείων από τον κρατικό προϋπολογισμό, να γίνουν άμεσα οι απαραίτητες προσλήψεις με μόνιμο προσωπικό, είναι παραπάνω από επείγουσα.