Οι παρατηρήσεις ενός θηράματος | ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΡΟΔΟ | ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

1. Ελληνικό κράτος είναι ένας χώρος όπου ούτε να ζήσεις, αλλά ούτε και να πεθάνεις μπορείς σοβαρός.

2. Διάβαζα αυτά που έλεγε ο Μαίρυλιν Μάνσον, γνωστός τραγουδιστής της ροκ σκηνής, προσπαθώντας να καταλάβει γιατί έχει ανοίξει αυτός ο κύκλος δολοφονιών στα σχολεία της Αμερικής: «Η Αμερική είναι ο ιδανικός τόπος για κάθε είδους μαζικές δολοφονίες και κατ' εξακολούθησιν δολοφόνους, επειδή τους ενθαρρύνουν τα μέσα επικοινωνίας, προβάλλοντας τα κατορθώματά τους. Η αμερικάνικη κοινωνία λατρεύει και εξωραΐζει το θάνατο, αλλά, όταν τα παιδιά της παρεκτρέπονται, νιώθει ένοχη και ψάχνει για εξιλαστήρια θύματα. Αυτό που με εξόργισε πιο πολύ είναι ότι, στην περίπτωση του Γυμνασίου Κολουμπάιν στο Ντένβερ, όλοι κατηγορούσαν τα δύο παιδιά, χωρίς να σκέφτονται ότι και τα ίδια ήταν θύματα».

3. Η νεκροφάνεια είναι η μόνιμη κατάσταση της καθημερινής μας ζωής. Αυτοί που φροντίζουν για την αναπαραγωγή της δεν είναι τίποτα αποχαυνωμένοι θεολόγοι, που ξεκούτιαναν μπροστά στο πραγματικό. Είναι οι μεγαλόσχημοι δημοσιογράφοι, συνήθως πρώην αριστεροί, που φροντίζουν το εκτροφείο του θεάματος παρέχοντας ανενδοίαστα εικόνες που τις βαφτίζουν «ειδήσεις».

Οπως έλεγε ο Οσκαρ Ουάιλντ, «η μέρα που το κοινό ανακάλυψε ότι η πένα είναι πιο δυνατή από τις πλάκες του δρόμου και μπορεί να γίνει τόσο επικίνδυνη όσο ένα σπασμένο τούβλο, η μέρα εκείνη ήταν μοιραία. Ψάξανε αμέσως και βρήκαν τον δημοσιογράφο, τον καλυτέρεψαν, τον έφτιαξαν, κάνοντάς τον έναν ακούραστο και καλοπληρωμένο υπηρέτη τους. Είναι να λυπάται κανείς βαθιά και για τους δύο. Πίσω από το οδόφραγμα μπορεί να βρίσκεται πολύ φρόνημα υψηλό και ηρωισμός. Ομως, τι βρίσκεται πίσω από ένα κύριο άρθρο που το διαπερνά η βλακεία, η προκατάληψη, η αηδία και οι ψευτιές; Η τυραννία την οποία προσπαθεί να ασκήσει πάνω στις προσωπικές ζωές των ανθρώπων μού είναι αδιανόητη. Η αλήθεια είναι ότι το κοινό έχει μια ακόρεστη όρεξη να μαθαίνει τα πάντα, εκτός από αυτά που αξίζει να μάθει. Η δημοσιογραφία, ξέροντάς το πολύ καλά αυτό και έχοντας τις συνήθειες και τα κόλπα γνήσιου έμπορα, του προσφέρει αυτό που της ζητά».

Οι μεγαλόσχημοι δημοσιογράφοι υψώνουν την Αγία Τριάδα για να στηρίξουν τη νεκροφάνεια: Αδιαφορία, Δράμα και Αγιο Ψέμα.

Η καλύτερη σκηνή για το μέγεθος της Αδιαφορίας μέσα στο γενικότερο χάος παίχτηκε κάπου στην Αττική: πρωταγωνιστής ο Αβραμόπουλος, γνωστός ως Δήμαρχος, που δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα σάλια του όταν παρέδιδε ένα δεντράκι ελιάς στα χέρια του κυρίου Μπερνς της γνωστής Πρεσβείας για να το φυτέψει.

Για να ικανοποιηθεί η ανάγκη για το Δράμα, υπάρχει η σκέψη να επαναφέρουν την ιστορία του Σφηνιά με τη μορφή βραζιλιάνικου σίριαλ. Ως θήραμα, δε μου καίγεται καρφί όχι για έναν, αλλά για κάθε Σφηνιά μπροστά σ' αυτό που συντελείται, το ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ της νεολαίας. Ολοι είμαστε μάρτυρες για τη ζωή που χάνουν, για τη γενικευμένη αυτοχειρία που τους προτείνει το κράτος αν δε συμμορφωθούνε, για τις παραισθησιογόνες ουσίες που τους πουλάνε, για το χρόνο τους, που σαν εμπόρευμα καταστράφηκε, χωρίς να έρθει ποτέ πίσω.

Ακολουθώντας σαν θαύμα το Ψέμα των αφεντικών τους, οι μεγαλόσχημοι δημοσιογράφοι θα καταφύγουν στη λέξη «ιερό». Κορεσμένοι από μια κοσμικότητα κούφια, θα δώσουν στον εαυτό τους το ρόλο του Αποστόλου, συνήθως Παύλου, και τσίμα τσίμα θα... μιλάνε για το καλό!

4. Θήραμα είμαι και αγαπάω το καλό. Κι όπως μου είπε στο όνειρό μου ο Σαιν Ζυστ: «Αναμφίβολα δεν είναι ακόμα καιρός να κάνουμε το καλό. Το ιδιαίτερο καλό που γίνεται είναι ένα καταπραϋντικό. Χρειάζεται να περιμένουμε ένα γενικό κακό, αρκετά μεγάλο, ώστε η κοινή γνώμη να νιώσει την ανάγκη μέτρων που να κάνουν το καλό. Αυτό που γεννάει το γενικό καλό είναι πάντα τρομερό ή μοιάζει παράξενο όταν αρχίζει πολύ νωρίς».

Παρ' όλ' αυτά, ως θήραμα, ζητάω συγνώμη, γιατί, κύριοι, θα είμαστε μέσα στα πόδια σας και την επόμενη χιλιετία.

Του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ