Θα χρειαστεί πολύς κόπος απ' αυτόν που οι κομμουνιστές δε φείδονται, για να αντιπαρατεθούμε στη Βουλή πολιτικά, ιδεολογικά αλλά ακόμα και στο επίπεδο της απλής κοινής λογικής με το μέτωπο της μαύρης αντίδρασης που επιτίθεται στον καθένα και την καθεμία εργαζόμενους. Οσοι επιζήσουν αυτής της λαίλαπας, όσοι δεν εκτελεστούν από την ανεργία, την πείνα, την απουσία περίθαλψης, το κρύο, την απομόνωση από την κοινωνία, τη συστηματική ενίσχυση της αποκτηνωμένης ανώτερης φυλής, που σέρνεται σα μαύρο φίδι ανάμεσα στους αγρούς των ανθρώπινων σπαρτών, τώρα που λυγίζουν από τις θυελλώδεις ριπές της ανασφάλειας και του εμπορευματοποιημένου τρόμου, προορίζονται για δούλοι. Φθηνό κρέας στη δούλεψη των αγορών, των ορατών τε και αοράτων αφεντικών σε μια υφεσιακή κόλαση. Σ' ένα παγκοσμιοποιημένο πυρ το εξώτερον, ρίχνονται όλες οι κατακτήσεις του πολιτισμένου ανθρώπου σαν σε αρένα. Κι ο κόσμος της δουλειάς θα πρέπει να κοιτάει το διπλανό του όπως τους μονομάχους στο κολοσσαίο των κερδών.
Οπως σε κάθε πόλεμο, έρχεται κάποια στιγμή, μοιραία για τη νίκη ή την ήττα ακόμα, κι είναι εκείνη που δεν μετράνε ούτε οι ασκήσεις επί χάρτου, ούτε τα επιτελικά σχέδια, ούτε ο καιρός, κι ο θεός του καθενός. Στιγμή μακρά και σκοτεινή σαν κενό στο χρόνο που τ' αφουγκράζεσαι με το πετσί σου. Δεν είναι ειρήνη, δεν είναι ανακωχή, δεν είναι κατάπαυση του πυρός. Είναι το χρονικό εσωτερικό σημείο που διαμορφώνεται η βούληση κι η συνείδηση πως θα ορμήσεις μπροστά και θ' αντεπιτεθείς γιατί δε γίνεται αλλιώς. Γιατί έτσι πρέπει, έτσι θέλεις κι έτσι μόνον μπορείς να υπάρξεις. Γιατί δε μοιάζεις στο απέναντί σου κτήνος και γιατί δεν είσαι φονιάς αλλά δε θα το αποδείξεις γινόμενος θύμα. Είναι η στιγμή του χθόνιου κι όχι του καταχθόνιου δίκιου που φωτίζει και δυναμώνει την αντίδραση στη δράση που οργανώνεται καταπάνω σου και στοχεύει τα παιδιά και τους γέρους σου, στα όνειρα και στα μελλούμενά σου. Είναι η στιγμή που ξεπαγώνει το αίμα και ρέει μέσα στις φλέβες σου κι ορθώνεις ανάστημα στον εχθρό.