«Γιάννης Ρίτσος. Του απείρου εραστής», τιτλοφορείται το CD - ηχητικό ντοκουμέντο, με τον ποιητή ν' απαγγέλλει ποιήματα και να διαβάζει κείμενά του. Με αφορμή την κυκλοφορία του, ο Θάνος Μικρούτσικος, που επιμελήθηκε την παραγωγή, μιλά για τον ποιητή
«Θαυμάζω απεριόριστα τον Γιάννη Ρίτσο και για το έργο του και για τη ζωή του», αναφέρει ο Θ. Μικρούτσικος με αφορμή την κυκλοφορία του CD. «Τον θεωρώ υπόδειγμα καλλιτέχνη όχι μόνο στον ελληνικό χώρο, αλλά και στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Και με έχει ταράξει το γεγονός ότι ο μέγιστος αυτός ποιητής, που μαζί με τον Καβάφη - κατά την ταπεινή μου άποψη - είναι οι δυο μεγαλύτεροι Ελληνες ποιητές του 20ού αιώνα, ήταν κυριολεκτικά θαμμένος επί 27 χρόνια από το σύστημα που κατέτασσε τις αξίες στην Ελλάδα. Στο ένθετο του δίσκου υπάρχει ένα περίφημο κείμενο - μαρτυρία της Μάρως Δούκα, που αναφέρει ως αυτόπτης μάρτυρας κάτι το εκπληκτικό: να προταθεί από το εξωτερικό ο Ρίτσος για Νόμπελ Λογοτεχνίας και μια σειρά σοβαρά ονόματα (γιατί τυχαίνει να τα ξέρω) να μαζευτούν για να βρουν τρόπους πώς αυτό θα το ματαιώσουν. Ανάμεσά τους, πρόσωπα που υποτίθεται ότι ανήκαν στην ευρύτερη Αριστερά. Ηθελα να παλέψω αυτή την κατάσταση. Και οφείλω να πω ότι πολύ λίγοι άνθρωποι από το χώρο μου - δεν εννοώ το ΚΚΕ που στάθηκε στον Ρίτσο, όπως και ο Ρίτσος στάθηκε σε αυτό - στάθηκαν στον Γ. Ρίτσο και χαίρομαι που ως νεότερος ήμουνα κοντά σε αυτούς. Ανάμεσά τους ήταν η Νανά Καλλιανέση, η Μάρω Δούκα, η Χρύσα Προκοπάκη, και κάποιοι άλλοι...».
Υπάρχουν ακόμη μικρά, κοφτά ποιήματά του. Εγώ, για λόγους συναισθηματικούς, ξεκίνησα με τις "Πέτρες, Επαναλήψεις, Κιγκλίδωμα" μια εκπληκτική συλλογή που τα ποιήματά της, τα είχα μάθει επί Χούντας. Μπορεί να είναι γνωστή περισσότερο η "Καντάτα για τη Μακρόνησο", όμως έχω δουλέψει πάνω σε πολλά έργα του Γ. Ρίτσου. Είχα την τύχη, από την πρώτη σχεδόν στιγμή, στα 30-31 χρόνια μου, να δημιουργήσω μια σπουδαία και σοβαρή σχέση μαζί του. Στο κείμενό μου, που υπάρχει στο ένθετο, αναφέρομαι σε αυτή τη σχέση και στο πώς επί της ουσίας με καθοδήγησε. Για τους δρόμους που μου έδειξε όσον αφορά πράγματα, τα οποία εκείνη την εποχή ήταν άλυτα προβλήματα για ένα νέο καλλιτέχνη, που από τη μια ήταν βαθύτατα αριστερός και από την άλλη βαθύτατα πρωτοποριακός. Ο Ρίτσος μού έδειξε το δρόμο.
Το CD ήταν για μένα ένα μεγάλο χρέος. Το υλικό μού το έδωσε η κόρη του Γ. Ρίτσου, η Ερη και την ευχαριστώ πολύ. Κάθισα, άκουσα τα πάντα και άρχισα να κάνω την επεξεργασία του, γιατί το υλικό ηχητικά ήταν σε πολύ κακή κατάσταση. Το ευτύχημα είναι ότι μπόρεσα από αυτό το υλικό να βρω στοιχεία από τις διαφορετικές κατευθύνσεις της ποιητικής του. Εντοπίζω όμως ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον στα κείμενα που ο ίδιος αφηγείται. Και ομολογώ πως στα 53 μου χρόνια, ψάχνοντας το υλικό, πολλές φορές έβαλα τα κλάματα. Ημουνα εγώ, η φωνή του, το άδειο δωμάτιο... Υπήρχε μια ακόμα επαφή - δεν το λέω μεταφυσικά, αλλά καθαρά υλικά - με έναν άνθρωπο που είναι ό,τι πιο αγαπημένο έχει υπάρξει στο πέρασμα του χρόνου σε ό,τι αφορά τη μεγάλη ποίηση και την τέχνη γενικότερα».