Με απλότητα και αρκετή δόση ρεαλισμού πραγματεύεται θέματα από πολύ σπάνια -αρρώστια, πολύμορφη εξάρτηση των ηλικιωμένων- έως ταμπού - σεξουαλικότητα και θάνατο. Η ταινία βλέπεται ευχάριστα από την αρχή ως το τέλος κι αυτό το οφείλει στο εξαιρετικό καστ ερμηνευτών της που υποδύονται πέντε «κολλητούς» εβδομηντάρηδες που κάποια στιγμή, αποφασίζουν για λόγους πρακτικούς να συγκατοικήσουν...
Η ιδέα πολύ συμπαθητική και το καθαυτό θέμα θα άξιζε πολύ καλύτερο σενάριο από αυτό το κοπιώδες πάτσγουορκ, το συρραμμένο με χοντρές βελονιές και σκηνοθετημένο με τρόπο επίπεδο, χωρίς πάθος, ρυθμό και ζωντάνια. Βέβαια αρετές του τύπου κουράγιο, τόλμη, τόνοι ελαφρείς, αισιοδοξία και χιούμορ εδώ και εκεί, δε λείπουν... Οι ηθοποιοί όλοι εξαίρετοι, καθένας με τον τρόπο του, σφύζουν από ενέργεια, ρουφούν ακόμα, απεγνωσμένα την ζωή... Μόνο και μόνο για τους ηθοποιούς πρέπει κανείς να δει τη γλυκόπικρη αυτή δραματική κωμωδία που καίει όλα τα ταμπού για τους ηλικιωμένους και βλέπεται ευχάριστα -σαν μια ευχή- από την αρχή ως το τέλος.
Παίζουν: Τζέιν Φόντα, Τζεραλντίν Τσάπλιν, Κλοντ Ρις, Πιέρ Ρισάρ, Γκι Μπεντος, Ντάνιελ Μπριλ, κ.ά.
Παραγωγή: Γαλλία, Γερμανία (2011).