«Εμείς καλλιεργούμε ιδιαίτερες σχέσεις με τις χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου που αντιμετωπίζουν οξύτερα την κρίση» λέει ο ΣΥΡΙΖΑ σε «non paper», με αφορμή την εξέλιξη στο Γιούρογκρουπ και την εκκρεμότητα με τη δόση του δανείου, και προβάλλει ως διέξοδο τη «διαπραγμάτευση για τη διευθέτηση του χρέους στο πλαίσιο μιας ευρωπαϊκής συμφωνίας με διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους, πάγωμα αποπληρωμής και ρήτρα ανάπτυξης». Αναζητά λοιπόν επειγόντως συμμαχίες με αστικές κυβερνήσεις, των Γαλλίας Ιταλίας, Ισπανίας, Πορτογαλίας, δηλαδή άλλους ιμπεριαλιστές συμμάχους, κόντρα στη Μέρκελ, για την αντιμετώπιση της κρίσης. Φανερό ότι ενδιαφέρεται, επείγεται, και προβάλλει γραμμή σωτηρίας του κεφαλαίου από την καταστροφική κρίση. Συνδέει την αποπληρωμή του χρέους με «ρήτρα ανάπτυξης», δηλαδή να αποπληρώνεται όχι στις προθεσμίες του, αλλά όταν υπάρξει ανάκαμψη της οικονομίας και θα κάνει διαπραγμάτευση, αλλά στο «πλαίσιο ευρωπαϊκής συμφωνίας», δηλαδή, υπόσχεται ότι θα επιτύχει να επιβάλει άλλη πολιτική, αστικής διαχείρισης, αλλά μόνο αν αυτή επιβληθεί σε όλη την ΕΕ. Με τα μονοπώλια κάποιων χωρών της λυκοσυμμαχίας, ενάντια στα μονοπώλια άλλων χωρών της λυκοσυμμαχίας. Δηλαδή υποτάσσει το λαό στο λάκκο των λεόντων.

Και προτείνει την «εφαρμογή ενός σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης σε παραδοσιακούς και νέους κλάδους και τομείς της οικονομίας με τράπεζες υπό δημόσιο έλεγχο, δημοσιονομική εξισορρόπηση, ώστε να μηδενιστεί το πρωτογενές έλλειμμα που χρησιμοποιείται ως μοχλός πίεσης, αλλά να μηδενιστεί με τρόπο που θα αντιμετωπίζει τις κατεπείγουσες κοινωνικές ανάγκες, θα αναδιανέμει δίκαια τον πλούτο». Τι λέει; Οτι θέλει να μηδενίσει το έλλειμμα. Αστική διαχείριση, και η κυβέρνηση και η ΕΕ το επιχειρούν, βεβαίως με διαφορετικό μείγμα πολιτικής. Ανάπτυξη της οικονομίας, της καπιταλιστικής, δε μιλά για άλλη οικονομία, με παραγωγική ανασυγκρότηση, δηλαδή με ενίσχυση των βιομηχάνων, των μεγαλεμπόρων, με την προσέλκυση ξένων επενδυτών κλπ., αυτά τα έχει πει πολλάκις. Αλλά αυτό το περί «δημοσιονομικής εξισορρόπησης για να μηδενιστεί το έλλειμμα με τρόπο που να αντιμετωπίζει τις κατεπείγουσες κοινωνικές ανάγκες», σημαίνει πως θα φροντίζει ώστε οι εξαθλιωμένοι να μη μείνουν χωρίς φαΐ και πεθάνουν μέχρι να εξοικονομήσει το κράτος χρήμα για καπιταλιστικές επενδύσεις. Ο δημόσιος έλεγχος των τραπεζών είναι αναγκαστικός και τώρα λόγω ανακεφαλαιοποίησης, ενώ αναδιανομή δεν μπορεί να γίνει αφού δεν υπάρχει κρατικό χρήμα, ενώ οι καπιταλιστές θέλουν φτηνούς εργάτες. Μέρα με τη μέρα κάνει πιο φανερή την πολιτική του για τη σωτηρία του κεφαλαίου.