Μουσική και τραγούδια των Rolling Stones, μισό αιώνα μετά την ίδρυσή τους, θα είναι η μελωδική υπόκρουση μιας πρώτης προσέγγισης στις μεγάλες απεργίες του αγγλικού εργατικού κινήματος του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα που θα επιχειρήσει η εκπομπή «Ποιητική Αδεία» που επιμελείται και παρουσιάζει ο Γιώργος Μηλιώνης, την Κυριακή 1 - 3 μ.μ. στον 902 ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΑ FM.

Οι «Κυλιόμενες Πέτρες» ιδρύθηκαν το 1962 με αρχικό «ηγέτη» τον εξαιρετικά χαρισματικό Μπράιαν Τζόουνς («έφυγε» το 1969) και στη συνέχεια με τη σύμπραξη των Μικ Τζάγκερ, Κηθ Ρίτσαρντς, Τσάρλι Γουάτς, Μπιλ Ουάιμαν και του συνεργαζόμενου Ιαν Στιούαρτ αποτέλεσαν αναπόσπαστο και με τεράστια επιρροή κομμάτι εκείνου του «παζλ» που συνέθετε η «κραυγή» μιας «επαναστατημένης» νεολαίας στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα.

Εκείνη η «κραυγή αμφισβήτησης», μιας νεολαίας που ριζοσπαστικοποιήθηκε, ιδιαίτερα με τον πόλεμο του Βιετνάμ, τελικά και εξαιτίας του οπορτουνισμού, έμεινε στην επιφάνεια των πραγμάτων και καθώς δεν κατόρθωσε να μετασχηματιστεί σε ένα πολιτικό κίνημα της εργατικής τάξης με στόχο τη ρήξη και την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος, είχε ως αποτέλεσμα να απορροφηθεί - όχι χωρίς δυσκολίες - από τον αστισμό.

Παρ' όλα αυτά, κάτω από τους ήχους της «ροκ επανάστασης», το εργατικό κίνημα - εν προκειμένω της Αγγλίας - έδωσε μεγάλους απεργιακούς αγώνες, που εκτυλίχθηκαν σε όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του '60, με κύριο στόχο από την πλευρά των αστών την ενσωμάτωση του εργατικού κινήματος στον αστισμό.

Μεγάλες στιγμές του απεργιακού κινήματος της εργατικής τάξης ήταν οι απεργίες των ανθρακωρύχων το 1974, η διετής απεργία του Γκράνγουικ (1976 - 1978), η πάλη ενάντια στην «εβδομάδα των τριών ημερών» και τη μείωση των μισθών και οι απεργίες το φοβερό χειμώνα του 1978 - 1979, ενάντια στην εξαθλίωση των λαϊκών μαζών που είχε οξυνθεί μετά το «πρόγραμμα» που είχε εκπονήσει το ΔΝΤ για τη Μ. Βρετανία το 1976.

Η έλλειψη - εξαιτίας πολύ συγκεκριμένων λόγων - επαναστατικού πολιτικού κόμματος της εργατικής τάξης, που, κόντρα στο ρεύμα και στα επιφαινόμενα, θα έθετε το ζήτημα της ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος από την εργατική τάξη και την εγκαθίδρυση της δικής της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, οδηγούσε ένα εξαιρετικά μαχητικό και επίμονο εργατικό κίνημα, απλώς στην εναλλαγή κυβερνητικών διαχειριστών της αστικής εξουσίας, με τελικό αποτέλεσμα τη «συντηρητική» στροφή του για πολλά χρόνια, παρότι η «κραυγή» και το «ξέσπασμα» συνέχισε να ακούγεται παρέα με τα «ριφ» του Κηθ Ρίτσαρντς και άλλων «κακών παιδιών» του ροκ όλες αυτές τις δεκαετίες.