«Εχουν περάσει μόλις μερικοί μήνες από την τραγική νύχτα που το πλοίο "EXPRESS SAMINA" βυθίστηκε λίγο έξω από το λιμάνι της Πάρου και κάποιοι προσπαθούν να ξεχάσουμε ό,τι συνέβη», λένε οι σπουδαστές των ΑΕΝ και σημειώνουν με έμφαση: «Θα μπορούσε ο καθένας μας να ήταν εκεί και φυλακή».

Η συζήτηση έχει έρθει στα εκπαιδευτικά ταξίδια, τους δύσκολους όρους ναυτολόγησης και δουλιάς μέσα στο καράβι. Η σκέψη τους είναι ακόμη στο δόκιμο πλοίαρχο, ο οποίος πραγματοποιούσε ένα τέτοιο εκπαιδευτικό ταξίδι.

Συγκεκριμένα, οι δόκιμοι πρέπει να πραγματοποιήσουν - σύμφωνα με το άρθρο 22 του εσωτερικού κανονισμού των ΑΕΝ - εκπαιδευτικό ταξίδι, το οποίο διαρκεί έξι μήνες. Εκπαιδεύεται με την ευθύνη αρμόδιου αξιωματικού του πλοίου και έχει τις εξής ευθύνες: «να συμπληρώσει τα απαραίτητα εγχειρίδια που του χορηγούνται (εγχειρίδιο κατευθυνόμενης εκπαίδευσης επί του πλοίου), το ημερολόγιο απασχόλησης κατά την παραμονή στο πλοίο, καθώς επίσης να μετέχει των φυλακών του πλοίου, ως βοηθός αξιωματικού φυλακής απαγορευμένης της αναθέσεως εις αυτόν οιασδήποτε υπευθύνου εργασίας».

Αυτό το εκπαιδευτικό ταξίδι βρήκε το δόκιμο πλοίαρχο του «Σάμινα» σε σοβαρό πόστο, εκείνο της Γέφυρας. Το αποτέλεσμα είναι ότι ο δόκιμος θεωρήθηκε ένας από τους κύριους υπαίτιους του ναυαγίου.

«Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συμβεί στον οποιοδήποτε μια και οι παραπάνω κανονισμοί δεν τηρούνται από κανέναν. Οταν μπαίνεις στο καράβι, ξέρεις ότι θα "ρίξεις" πολλή δουλιά», λένε τα μέλη του Συλλόγου. Και αναρωτιούνται: «Θα κατηγορούσαν ποτέ για το θάνατο ενός ασθενή, ένα φοιτητή ιατρικής που εκπαιδεύεται, μόνο και μόνο λόγω της παρουσίας του στο χώρο; Πότε όμως ένας εφοπλιστής ή ένας υπουργός έκατσε στο σκαμνί»;

Οσο για τη δική τους εμπειρία από τα εκπαιδευτικά ταξίδια, λένε ότι τα περισσότερα εξαρτώνται από «τους ανθρώπους που θα "πέσεις". Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα δουλέψεις σκληρά και με πολλές ώρες απλήρωτης εργασίας. Και ξέρεις, οι όροι δουλιάς είναι πολύ σκληροί». Ο Γιώργος ταξίδευε επί έξι μήνες στον κόλπο του Μεξικού: «Ευτυχώς οι συνάδελφοι ήταν καλοί άνθρωποι. Είχαμε όμως πρόβλημα με το φαγητό».

«Σε αυτούς τους 12 μήνες υπηρεσίας -λέει ο Αριστείδης- που απαιτούνται για να αποκτήσουν οι σπουδαστές το πτυχίο τους, όσοι είναι τυχεροί αντιμετωπίζονται από τους συναδέλφους ως πραγματικοί δόκιμοι αξιωματικοί και ενώ δουλεύουν σκληρά, παράλληλα μαθαίνουν. Ομως τέτοιες περιπτώσεις είναι μετρημένες στα δάχτυλα. Συνήθως μας αντιμετωπίζουν σαν καθαριστές ή ναυτοπαίδες»...

Ο Λευτέρης μεταφέροντας τη δική του εμπειρία από το ταξίδι, όταν είχε πάει για έξι μήνες στην Ινδία, τονίζει: «Εξι μήνες ήμουν κλεισμένος μέσα στο γκαζάδικο. Εξω είχε 50^ο Κελσίου και μέσα στο καράβι 60^ο. Η κατάσταση ήταν ανυπόφορη, οι συνθήκες δουλιάς δύσκολες, οι συνθήκες ζωής ακόμα δυσκολότερες και τα λεφτά πολύ λίγα»...

Η αναβάθμιση της ναυτικής εκπαίδευσης είναι το πρώτο μέλημα του Συλλόγου Σπουδαστών της ΑΕΝ Ασπρόπυργου. Σε αυτό το πλαίσιο, οι σπουδαστές έχουν αναλάβει μια σειρά πρωτοβουλιών για κινητοποιήσεις. Επανειλημμένα έχουν επιχειρήσει να συναντηθούν με τον υπουργό Εμπορικής Ναυτιλίας για να του εκθέσουν τα αιτήματά τους.

«Πριν λίγο καιρό συναντηθήκαμε με τον κ. Γεωργιάδη, σύμβουλο Ναυτικής Εκπαίδευσης, ο οποίος δε μας έδωσε καμία οριστική και συγκεκριμένη απάντηση. Την ίδια κατάληξη είχε και η συνάντησή μας με τον γγ του υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας. Εχουμε σκοπό να κινητοποιηθούμε και το επόμενο βήμα μας θα είναι ακόμα πιο δυναμικό και μαχητικό. Ο αγώνας μας θα συνεχιστεί μέχρι να ενταχθούμε στο υπουργείο Εθνικής Παιδείας, ώστε να αποκτήσει ισοτιμία το πτυχίο μας με τις αντίστοιχες ευρωπαϊκές σχολές», υπογραμμίζει ο Γιώργος.

«Οι κινητοποιήσεις μας ξεκίνησαν με σκοπό να δείξουμε ότι υπάρχουμε και δεν ανεχόμαστε άλλο αυτή την εκμετάλλευση. Οι κινητοποιήσεις θα συνεχιστούν με μια πανελλαδική πορεία που θα γίνει μετά το Πάσχα, όπου θα ζητήσουμε συνάντηση με τον υπουργό ΕΝ, ο οποίος μας αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι και ο λόγος που το κάνει είναι ότι δε θέλει να έρθει στη δύσκολη θέση να παραδεχτεί το δίκιο μας», επισημαίνει ο Αριστείδης.

«Είναι ένας αγώνας που έχει ξεκινήσει εδώ και πολλά χρόνια, με πολλούς και διάφορους τρόπους. Συγκεκριμένη απάντηση δεν έχουμε πάρει. Στόχος τους είναι να μας κατευθύνουν όπως θέλουν και όπου θέλουν. Εκείνο που ζητούν είναι να έχουμε ανάγκη τους εφοπλιστές για να μας αξιοποιούν όπως εκείνοι θέλουν», τονίζει ο Λευτέρης. Ομως, «δυστυχώς δεν έχουμε τη συμπαράσταση των καθηγητών» και υπογραμμίζουν ότι σ' αυτόν τον αγώνα «η πιο σημαντική υποστήριξη που έχουμε είναι από το ναυτεργατικό σωματείο της ΠΕΜΕΝ. Εκεί μας συμβουλεύουν και μας βοηθούν όπως μπορούν. Εχουν προσφέρει τόσο ηθική όσο και οικονομική βοήθεια στο Σύλλογο». Κάτι το οποίο είναι αναμενόμενο, αφού «οι μισθοί καθηλώνονται, οι θέσεις εργασίας μειώνονται, οι συνθήκες δουλιάς χειροτερεύουν. Τα προβλήματά μας είναι κοινά, το μέλλον μας είναι εξίσου αβέβαιο».

«Με λίγα λόγια, προσθέτει ο Αριστείδης, ο αγώνας για ισοτιμία του διπλώματος και ανωτατοποίηση θα είναι συνεχής και έντονος. Ξέρουμε ότι όταν ενημερωθεί ο κόσμος για τα προβλήματά μας θα έχουμε και την υποστήριξή του».