Από το Μάρτη του 2006, λίγες μόλις μέρες μετά την ηρωική απεργία των ναυτεργατών (Φλεβάρης 2006), που με την πάλη τους και την παλλαϊκή αλληλεγγύη κουρέλιασαν τα χαρτιά της επιστράτευσης, το ΚΚΕ είχε καταθέσει Πρόταση Νόμου για τη διασφάλιση του δικαιώματος στην απεργία.

Η Πρόταση Νόμου, που διατηρεί ατόφια την επικαιρότητά της, μετά και την επιστράτευση των εργαζόμενων στο Μετρό, δεν μπήκε ποτέ για συζήτηση στη Βουλή, επιβεβαιώνοντας ότι το αστικό σύστημα φυλάει σαν κόρη οφθαλμού τα αντιδραστικά εργαλεία, με τα οποία υπονομεύει και καταργεί επί της ουσίας το δικαίωμα στην απεργία, το οποίο υποτίθεται ότι εγγυάται η αστική δημοκρατία.

Με την Πρόταση Νόμου, το ΚΚΕ ζητούσε:

• Να αποκλειστεί η χρήση της πολιτικής επιστράτευσης ενάντια σε απεργούς ή γενικότερα ενάντια σε εργαζόμενους που βρίσκονται σε αγωνιστική κινητοποίηση ανεξάρτητα μάλιστα από την τυχόν κρίση περί της νομιμότητάς τους από τα δικαστήρια.
• Να περιοριστεί η ισχύς της 281 ΑΚ με τρόπο ώστε να μην μπορεί να αξιοποιείται η διάταξη ως μοχλός φαλκίδευσης του απεργιακού δικαιώματος μια και αυτή τη διάταξη επικαλούνται κατά κανόνα τα δικαστήρια προκειμένου να κηρύξουν παράνομες και καταχρηστικές τις απεργίες.
• Να καταργηθεί ο αντιδραστικός ν. 330/1976 και να υπαχθούν όλες οι κατηγορίες εργαζομένων ενιαία στις διατάξεις της ισχύουσας νομοθεσίας. Υπενθυμίζεται ότι ο ν. 1264/82 εξαίρεσε τους ναυτεργάτες και άλλες κατηγορίες εργαζομένων από το πεδίο ισχύος του, διατηρώντας έτσι ένα απαράδεκτο, αντιδημοκρατικό καθεστώς, το οποίο πρέπει άμεσα να καταργηθεί.
• Να καταργηθεί η αναχρονιστική διάταξη 247 του Ποινικού Κώδικα, που ποινικοποιεί την απεργία των δημοσίων υπαλλήλων.