Τέσσερα χρόνια απουσίας της Αλέκας Παΐζη
Eurokinissi |
Η υπεροχή της σαν ηθοποιού αδιαμφισβήτητη. Το να μπορεί να «μιλά» μέσα από τους ρόλους της για τη χαρά και το φως, τα «θαύματα» του κόσμου, τον πόνο και το τραγικό, και ταυτόχρονα να διεισδύει μέσα μέσα στις μύχιες πτυχές της ανθρώπινης ψυχής και να αποκρυσταλλώνει τα τραγικά της υπάρχοντα, αυτό δε σημαίνει απλώς διεισδυτική ικανότητα και ταλέντο, αλλά πνευματική αγρύπνια και γνήσια ανθρωπιά.
Η ακριβή μας συντρόφισσα με τους αγώνες, τη ζωή και την τέχνη της εποίησε Ηθος, κρατώντας πάντα τη δίψα της δημιουργίας, με γνώση και πίστη στον απελευθερωτικό ρόλο της Τέχνης, του Πολιτισμού, στο πλαίσιο μιας ηθικής που ενδιαφέρεται για το κοινό καλό και την εξύψωση και ολοκλήρωση της ανθρώπινης προσωπικότητας.
Αλύγιστη, γοητευτική, ακέραιη, συνεπής, παρούσα σ' όλους τους αγώνες, ταλαντούχα και ευαίσθητη, κατακτούσε τις καρδιές όλων. Η τόσο καθαρή ανάγκη της για αγάπη, δικαιοσύνη και ειρήνη που συνόδευε τη ζωή και το έργο της είναι βαθιά ταυτισμένη με την ίδια τη φύση του ποθητού. Μας λείπει!