Το ΚΚΕ διδάχτηκε, ωρίμασε από την αναμφίβολα ηρωική Ιστορία του, από την Ιστορία του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, από αυτή την ιστορικά μεγαλειώδη κίνηση της ανθρωπότητας για το πέρασμα από τον καπιταλισμό στη νέα χωρίς εκμετάλλευση κοινωνία, στα πρώτα βήματα για τον κομμουνισμό κατά τον 20ό αιώνα.

Το μεγάλο ζιγκ-ζαγκ σε αυτή την κίνηση δεν αναιρεί το τελικά προς τα εμπρός στραμμένο βέλος της, την αναγκαιότητά της, την ωριμότητα των υλικών προϋποθέσεών της. Ναι, η κατάσταση του εργατικού κινήματος, ο συσχετισμός είναι ακόμα βυθισμένος στις συνέπειες της αντεπανάστασης που έχει την επίδρασή της και στο συσχετισμό δυνάμεων στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, σε όλο τον κόσμο.

Αυτό κάνει ακόμα και δυνάμεις που εντάχθηκαν ή συναντήθηκαν με τη δράση του ΚΚΕ να βλέπουν τις οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις με σύγχυση, απελπισία και αυταπάτη. Π.χ., επειδή η οικονομική κρίση οδήγησε το ΑΕΠ στο 80% σε σύγκριση με του 2009, επειδή το μεγαλύτερο μέρος της μείωσης αφορά τη Μεταποίηση και τις Κατασκευές, κάποιοι πιστεύουν ότι σήμερα δεν υπάρχει βιομηχανία, κατασκευαστικές εταιρείες στην Ελλάδα.

Δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι καπιταλισμός, ώριμος καπιταλισμός, μονοπωλιακός καπιταλισμός σημαίνει:

• Πριν δέκα χρόνια η 3Ε να αποκτά το μεγαλύτερο μερίδιο στην «Coca-Cola Beverage», να φέρνει την έδρα στην Ελλάδα, να εντατικοποιεί την παραγωγή, να εξάγει σ' όλο τον κόσμο, σήμερα να μειώνει την παραγωγή, να μεταφέρει την έδρα σε άλλη χώρα.
• Πριν μερικά χρόνια, ο βασικός μέτοχος της ΔΕΛΤΑ να πουλά το μερίδιό του, να αλλάζει κλάδο επένδυσης των κεφαλαίων του και σήμερα ως πρόεδρος του ΣΕΒ να ασκεί κριτική στο μνημόνιο, να μιλά για ανικανότητα κομμάτων και πρωθυπουργών.
• Ο μέχρι χτες βασικός μέτοχος της Eurobank να αποφεύγει τη συμμετοχή του στη λεγόμενη ανακεφαλαιοποίηση, όχι γιατί δεν έχει κεφάλαια, αλλά γιατί τώρα η τράπεζα δε δίνει τα αναμενόμενα κέρδη, γι' αυτό στρέφεται σε επενδύσεις που μπαίνουν στην πρώτη γραμμή των κρατικών επιδοτήσεων, π.χ. στα έργα του Ελληνικού.
• Πολλοί αποπροσανατολίζονται από την αστική προπαγάνδα και πιστεύουν ότι στις συνθήκες της οικονομικής κρίσης δεν υπάρχουν υλικά μέσα, πόροι συγκεντρωμένοι για να τεθεί σε κίνηση η παραγωγική διαδικασία. Δεν μπορούν να διακρίνουν ότι συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: Υπάρχουν πάρα πολλά υλικά αποθέματα που παράχθηκαν γιατί έφεραν μεγάλο κέρδος, αλλά ταυτόχρονα έφεραν και τη μείωση στο προσδοκώμενο κέρδος, οδήγησαν στα άκρα την υπερχρέωση, το πλασματικό κέρδος από τις χρηματιστηριακές αγοραπωλησίες μετοχών, εταιρικών και κρατικών, ομολόγων, παραγώγων τους κ.λπ.

Η ωριμότητα του καπιταλισμού στην Ελλάδα, όπως και σε άλλες χώρες της Ευρώπης και του κόσμου, είναι ακριβώς η ύπαρξη της εταιρικής καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, των μονοπωλιακών ομίλων, που συνενώνουν βιομηχανικό - εμπορικό - τραπεζικό κεφάλαιο, που αγκαλιάζει όλη την οικονομική δραστηριότητα: Την Εξόρυξη, την παραγωγή Ενέργειας, τις Τηλεπικοινωνίες, τις Μεταφορές, τη Μεταποίηση, την αγροτική παραγωγή, την Υγεία, την Παιδεία, τον Πολιτισμό, τον Αθλητισμό, τον Τουρισμό, τις Κατασκευές, την έντυπη και ηλεκτρονική δημοσιογραφία.

Σε αυτό το κεφάλαιο και στο κράτος του υποχρεωτικά υποτάσσεται, το θέλει - δεν το θέλει, και η δραστηριότητα του αγροτοπαραγωγού, του βιοτέχνη, του εμπόρου, του ταξιτζή, του αυτοαπασχολούμενου με μπλοκάκι λογιστή, μηχανικού, ενός πλήθους εργαζομένων με μεγάλη ποικιλία τεχνικής, επιστημονικής ή και καλλιτεχνικής ειδίκευσης. Ιδιαίτερα για τους αγρότες και βιοτέχνες, τους μαγαζάτορες, αυτό σημαίνει «ακριβά αγοράζω, φτηνά πουλάω σε σχέση με ό,τι έχω δαπανήσει», «πνίγομαι από τα χρέη, τους φόρους, τους λογαριασμούς και σήμερα πια μου κόψανε τις πιστώσεις».

Μερικοί, με αφέλεια πιστεύουν ότι επειδή στην Ελλάδα, ανεξάρτητα από τη φάση της κρίσης ή της ανάπτυξης, ήταν σχετικά υπανάπτυκτος ο κλάδος της παραγωγής ορισμένων μηχανών ή μέσων μεταφοράς, κυρίως οχημάτων ή ότι επειδή συρρικνώθηκε κατά πολύ η ναυπηγοεπισκευή, λόγω της πολιτικής της ΕΕ, νομίζουν ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει μονοπωλιακός, δηλαδή αντικειμενικά ώριμος καπιταλισμός, ότι δεν υπάρχουν οικονομικές προϋποθέσεις για το σοσιαλισμό.

Και βέβαια υπάρχει ανισομετρία στον καπιταλισμό, που θα την παραλάβει ως αρνητική κληρονομιά η επαναστατική εργατική εξουσία, αλλά αυτή δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, αφορά εξίσου π.χ. την Ελβετία, την Ισλανδία, χώρες με πολύ υψηλό κατά κεφαλήν ΑΕΠ, αλλά χωρίς δυναμικές βιομηχανίες μέσων παραγωγής. Ξεχνούν, ακόμα, ότι η συρρίκνωση κλάδων της μεταποίησης, όπως η αυτοκινητοβιομηχανία, είναι γενικό χαρακτηριστικό της Ευρώπης.

Ορισμένες πολιτικές δυνάμεις με κομμουνιστογενή κληρονομιά ισχυρίζονται ότι στην Ελλάδα είναι αναγκαίο ένα αριστερό κυβερνητικό σκαλοπάτι, που θα αξιοποιήσει τις υγιείς δυνάμεις του καπιταλισμού προς όφελος της παραγωγικής ανάπτυξης ως προϋπόθεσης για την ωρίμανση τόσο των υλικών προϋποθέσεων του σοσιαλισμού όσο και του υποκειμενικού παράγοντα, της ίδιας της εργατικής τάξης, που σήμερα συνθλίβεται από τη σχεδόν 30% ανεργία, την υποαπασχόληση, τον κατακερματισμό.

Αυτές οι δυνάμεις μάλλον συνειδητά διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα παρά λαθεύουν, προσπερνώντας την Ιστορία.

Ούτε στην Ελλάδα, ούτε σε κάποιο άλλο καπιταλιστικό κράτος η φάση της καπιταλιστικής παραγωγικής ανάπτυξης δεν έγινε κρίκος, καταλύτης ούτε για το πέρασμα στο σοσιαλισμό, ούτε για την ωρίμανση του εργατικού κινήματος. Αντίθετα, χρησιμοποιήθηκε για τη χειραγώγηση, την ενσωμάτωσή του, για την απομαζικοποίηση και διάβρωση του συνδικαλιστικού εργατικού κινήματος, το οποίο δεν μπόρεσε να υπερασπιστεί ό,τι είχε κερδίσει στη σχέση μισθωτής εργασίας - κεφαλαίου, όπως μισθό, Κοινωνική Ασφάλιση, όριο απολύσεων, όριο συνταξιοδότησης, ωράριο εργασίας κ.λπ., ό,τι είχε κατακτήσει στις συνθήκες ενός τελείως διαφορετικού διεθνούς συσχετισμού δυνάμεων.

Ακριβώς η ωριμότητα, το σάπισμα του καπιταλισμού είναι που σήμερα φέρνει σε αυτή τη θέση τον εργατοϋπάλληλο, όχι μόνο στην Ελλάδα, που βάζει πλέον πιο φανερά και αδυσώπητα τον αγροτοπαραγωγό και τον αυτοαπασχολούμενο της πόλης στη μέγκενη της καταστροφής, χωρίς ελπίδα για άλλη εργασία.

Απέναντι στην ηττοπαθή αναπόληση ενός ανεπίστρεπτου καπιταλιστικού παρελθόντος, το ΚΚΕ προβάλλει την αγωνιστική διεκδίκηση του σοσιαλιστικού μέλλοντος.