Με τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο προ των πυλών, η Βρετανία, που βρίσκεται στο χείλος της σύγκρουσης με τη Ναζιστική Γερμανία έχει απόλυτη ανάγκη της βοήθειας της Αμερικής. Ετσι, ο καινούργιος βασιλιάς, σε απολύτως παρθενική επίσκεψη Αγγλου μονάρχη σε αμερικάνικο έδαφος, συναντά τον χαρισματικό μεν, ανάπηρο από πολιομυελίτιδα δε, πρόεδρο των ΗΠΑ, φιλοξενούμενος για ένα Σαββατοκύριακο στο κτήμα της μητέρας του Ρούζβελτ που φέρει το όνομα «Hyde Parkon Hudson» με σύμμαχο στη θετική έκβαση της ανεπίσημης αυτής συνάντησης κορυφής, ένα πικ-νικ με κύριο πιάτο το ευτελές χοτ-ντογκ. Η ταινία που περιβάλλεται από τη γνωστή αγγλοπρεπέστατη ποιητική αύρα, στην προσπάθειά της να εμφυσήσει κίνηση στη στατικότητα της δραματουργίας, χρωματίζει με έντονο μελοδραματικό ρομαντισμό και σεμνοτυφία, μια άλλη σχέση που λειτουργεί παράλληλα. Την «ιδιαίτερη» σχέση ανάμεσα στον πρόεδρο και την ερωτευμένη μαζί του, 5ου βαθμού εξαδέλφη του, Ντέζι... που επωμίζεται την ιδιότητα εκείνης που λειτουργεί σαν «εσωτερικό μάτι» και σαν «σημείο οπτικής» της αφήγησης. Η διακριτική, πάντα διαθέσιμη και σιωπηλή παρουσία της Ντέζι - που δεν είναι περίεργη και που φροντίζει να μην προκαλεί την περιέργεια του περίγυρου - θυμίζει μάλλον διακοσμητικό μπιμπελό. Οπως και η ταινία που διακοσμητικός φαίνεται να είναι και ο λόγος ύπαρξής της... Οταν δε η εξαδέλφη καταρρακώνεται από τις αποκαλύψεις... ο θεατής αντιμετωπίζει πραγματική δυσκολία να ταυτιστεί με την τόση αφέλεια που φθάνει τη βλακεία, ακριβώς όπως η αφήγηση θέλει να μας υποβάλει ότι η νυχτερινή συνομιλία μεταξύ των δύο ηγετών ήταν που άλλαξε τον ρου της Ιστορίας κι έσπασε την απομόνωση της Αμερικής...