Αυτά, αν και λίγο - πολύ πάντα υπήρχαν, έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια πολύ «της μόδας» ιδιαίτερα από τη στιγμή που το πολιτικό σύστημα άλλαξε το κοστούμι της δικομματικής εναλλαγής και φόρεσε αυτό της κυβερνητικής συνεργασίας, από τη στιγμή που δεν μπορούσαν να εγκλωβίσουν το λαό και τα παιδιά του όπως παλιά.
Αυτά τα συνθήματα μέσα στα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ αναπαράγονται ιδιαίτερα από καθηγητές, αλλά και από επιχειρηματικά συμφέροντα, από καθηγητές που είναι οι ίδιοι επιχειρηματίες. Είναι πρόσφατο το παράδειγμα της Σχολής Γραφικών Τεχνών Καλλιτεχνικών Σπουδών του ΤΕΙ Αθήνας που εμφανίστηκε κείμενο υπογράφεται ως «Μέτωπο σπουδαστών, καθηγητών και αποφοίτων Τεχνολογίας» (μερικοί από τους καθηγητές με άμεσες σχέσεις με επιχειρήσεις) και στηρίζεται από το Σύνδεσμο Εκτυπωτικών Μέσων Επικοινωνίας Ελλάδας, Σύνδεσμο Βιομηχανιών Παραγωγής Υλικών Συσκευασίας, Ενωση Ιδιοκτητών Τυπογραφείων Αττικής κ.ά. Τέτοια υπάρχουν πολλά και σε όλη την Ελλάδα.
Από αυτό το παιχνίδι δε λείπει και η «κυβερνώσα αριστερά», οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ σε καθηγητές και φοιτητές. Και αυτοί στις περισσότερες σχολές κάνουν τους ανεξάρτητους, αρκεί βέβαια να περνά η διαχειριστική γραμμή τους που δεν είναι άλλη από το «να πέσει η κυβέρνηση και να έρθει η άλλη, του ΣΥΡΙΖΑ, η αριστερή, η αντιμνημονιακή» ή ό,τι άλλο επίθετο παίζει στην επικαιρότητα. Επιδιώκοντας οι όποιες αγωνιστικές διαδικασίες να γίνουν εργαλείο που θα τους κάνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη, για να εγκλωβιστούν οι αγώνες στην αποδοχή των δανειακών συμβάσεων, της ΕΕ και της εξουσίας των μονοπωλίων. Την ίδια ώρα, σε κινητοποιήσεις και γενικές συνελεύσεις τούς σφιχταγκαλιάζουν οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (ΕΑΑΚ).
Ενώ οι παρατάξεις ΔΑΠ - ΠΑΣΠ - ΑΡΕΝ - ΕΑΑΚ κάνουν μεταξύ τους μαζώξεις, μακριά από τους φοιτητές και ορίζουν ημερομηνία φοιτητικών και σπουδαστικών εκλογών για τις 17 Απρίλη, οι ίδιοι στα Διοικητικά Συμβούλια των συλλόγων καταψηφίζουν την πρόταση του ΜΑΣ για ορισμό εκλογών την ίδια ημερομηνία!
Ούτε οι δήθεν ανεξάρτητοι, ούτε οι παρατάξεις της συγκυβέρνησης ή της «κυβερνώσας αριστεράς» αποτελούν την απάντηση για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι φοιτητές. Εχουν ευθύνη για την έλλειψη οργάνωσης, τα φαινόμενα εκφυλισμού στο φοιτητικό κίνημα, τα ασυγκρότητα Διοικητικά Συμβούλια, τις γενικές συνελεύσεις που δεν παίρνουν το λόγο οι φοιτητές αλλά γίνεται ρεσιτάλ «εξυπνακισμού», τους συλλόγους που στην ουσία δε λειτουργούν. Αυτά είναι δικά τους αποτελέσματα και επιδιώξεις.
Οι μεν (ΔΑΠ - ΠΑΣΠ) γιατί τους βολεύει η ανοργανωσιά και η αποχή, γιατί θέλουν φοιτητικούς συλλόγους όργανα του κράτους, πλασιέ των μονοπωλίων και συνδιαχειριστές της αντιλαϊκής πολιτικής.
Οι δε (ΑΡΕΝ - ΕΑΑΚ) γιατί θέλουν κίνημα χειμαδιό για να μιλάνε εξ ονόματός του. Επειδή δε θέλουν οργανωμένη με διάρκεια διεκδίκηση, αλλά εκρηκτικά στιγμιότυπα, όχι αγώνα ρήξης αλλά φαρσοκωμωδία και τυχοδιωκτισμούς.
Αυτή η κατάσταση έχει οδηγήσει τη μεγάλη πλειοψηφία των φοιτητών να βρίσκονται έξω από τις συλλογικές διαδικασίες, την οργάνωση της πάλης για τις σπουδές και το μέλλον τους. Μπορεί πλέον ο κάθε φοιτητής να σκεφτεί αν η αποχή από τη λειτουργία των συλλόγων, από τη συλλογική δράση και διεκδίκηση, από τις εκλογές για την ανάδειξη Διοικητικών Συμβουλίων και εκπροσώπων για φοιτητικά όργανα άλλαξε την κατάσταση προς το καλύτερο, αν του διασφάλισε καλύτερα τα δικαιώματά του σήμερα στις σπουδές, αύριο στη δουλειά. Αν αυτά τού τα διασφάλισαν οι «μεταρρυθμίσεις» και ό,τι του υπόσχονταν διάφοροι καθηγητές.
Και η αλήθεια είναι ότι δε δόθηκε καμία λύση, δεν ίδρωσε το αυτί καμιάς κυβέρνησης όταν η μεγάλη πλειοψηφία των φοιτητών δε συμμετέχουν στη συζήτηση και τη διεκδίκηση δωρεάν σπουδών, πτυχίων με αξία, δουλειάς με δικαιώματα.
Ομως τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πολύ διαφορετικά - κι αυτό κρίνεται σήμερα - με κίνημα μαζικό με αγωνιστικούς ζωντανούς συλλόγους και μαχητικά όργανα. Με κέντρο της οργάνωσης και του αγώνα το τμήμα, το έτος, το εξάμηνο που θα έχουν και τις εκλεγμένες επιτροπές τους. Με συλλόγους ζωντανούς, με συχνές και μαζικές γενικές συνελεύσεις με πραγματική συζήτηση και διεκδίκηση. Με Διοικητικά Συμβούλια αγωνιστικά, που να συνεδριάζουν σταθερά, να ενημερώνουν, να κάνουν απολογισμό στους φοιτητές που τα εξέλεξαν.
Φοιτητικό κίνημα αναπόσπαστο μέρος του λαϊκού κινήματος. Για να χτιστεί το ορμητικό ποτάμι που μπορεί να πνίξει την εξουσία των μονοπωλίων. Να βαδίσουν οι φοιτητές - έτσι ο αγώνας τους θα αποκτήσει δύναμη - μαζί με τους εργάτες και το ΠΑΜΕ, τους φτωχούς αυτοαπασχολούμενους και αγρότες, τις γυναίκες, τους μαθητές, ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική που μας πλήττει όλους.
Κίνημα που παλεύει με βάση τις σύγχρονες ανάγκες του λαού και της νεολαίας. Οποιος δε θέλει να πληρώσει το χρέος, να παλέψει για μονομερή διαγραφή του. Οποιος θέλει να φύγει η τρόικα, να παλέψει για αποδέσμευση από την ΕΕ. Οποιος θέλει πραγματική φιλολαϊκή πολιτική και ανάπτυξη να παλέψει για κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων. Οποιος θέλει να τσακιστεί η ταξική εκμετάλλευση, να έχει μόρφωση, δουλειά, ζωή με δικαιώματα, να παλέψει ενάντια στην εξουσία των μονοπωλίων. Δεν υπερασπιζόμαστε το πανεπιστήμιο του σάπιου συστήματος. Υπάρχει άλλος δρόμος ανάπτυξης, με την εξουσία και τα κλειδιά της οικονομίας στα χέρια του εργαζόμενου λαού. Είναι ο δρόμος όπου η Παιδεία θα είναι λαϊκή, στα πλαίσια μιας κεντρικά σχεδιασμένης οικονομίας. Οπου τα πανεπιστήμια, ως αναπόσπαστο στοιχείο της φιλολαϊκής ανάπτυξης, θα παίζουν τον πραγματικό μορφωτικό, ερευνητικό και κοινωνικό τους ρόλο.
Τα πράγματα μπορούν να γίνουν πολύ διαφορετικά προς όφελος των φοιτητών, αποδυναμώνοντας τις παρατάξεις της συγκυβέρνησης (ΔΑΠ - ΠΑΣΠ). Γιατί είναι αυτοί που έκαναν και κάνουν τα πάντα για να κρατήσουν σκυφτά τα κεφάλια στην πολιτική που τσακίζει τις ζωές μας, της κυβέρνησης και της ΕΕ. Που λένε «μεταρρυθμίσεις τώρα ή ποτέ» για να γίνουν επενδύσεις και να υπάρξει ανάπτυξη. Καπιταλιστική ανάπτυξη όμως δε σημαίνει ευημερία και θέσεις εργασίας για το λαό, αλλά εντατικοποίηση της εργασίας, φτώχεια και εξαθλίωση. Σημαίνει κέρδη για τους λίγους. Ανταγωνιστικότητα σημαίνει ελάχιστες θέσεις εργασίας σε συγκεκριμένους τομείς και μισθοί πείνας. Γι' αυτό και υποστήριζαν με πάθος το σχέδιο υπερεκμετάλλευσης των νέων, που προβλέπει δουλειά για 400 ευρώ και άμα. Είναι αυτοί που με το δόγμα «Νόμος και Τάξη» θέλουν να τσακίσουν τον αγώνα, γιατί φοβούνται τον οργανωμένο και αποφασισμένο λαό. Χρόνια ολόκληρα έχουν ρόλο μηχανισμού και εξαγοράς συνειδήσεων με σημειώσεις, ρουσφέτια, διασυνδέσεις με μαγαζιά της νύχτας. Τι δουλειά μπορεί να έχει κάθε φοιτητής - σπουδαστής που οι γονείς του κοπιάζουν για να τον σπουδάσουν, που αγωνιά για το μέλλον του - για το αν θα έχει δουλειά, με αυτούς που στηρίζουν τη πολιτική που του στερεί τα δικαιώματα από τη ζωή;
Τα πράγματα μπορούν να γίνουν πολύ διαφορετικά, αφήνοντας στην άκρη τις παρατάξεις της «κυβερνώσας αριστεράς».
Από τη μια του ΣΥΡΙΖΑ που έχει δώσει διαπιστευτήρια στο κεφάλαιο και την ΕΕ. Οι προεκλογικές τους δεσμεύσεις περί κατάργησης των μνημονίων για να πάρουν ψήφους έχουν πάει περίπατο. Τη θέση τους έχει πάρει ο θαυμασμός στον Ομπάμα, επισκέψεις σε καπιταλιστικές ενώσεις, στον Σόιμπλε και δεσμεύσεις ότι δε θα καταργήσουν τα μνημόνιο, για να τους δώσουν το «χρίσμα». Κυκλοφορούν με ευαγγέλια στις τσέπες περιμένοντας να ορκιστούν κυβέρνηση. Η «παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας» σημαίνει ένα άλλο σχέδιο για να εξασφαλιστεί η κερδοφορία των βιομηχάνων, των εφοπλιστών και των τραπεζιτών. Ο Τσίπρας έφτασε στο σημείο να εξυμνεί τον Κ. Καραμανλή, μαζί με τον Σαμαρά, αναδεικνύοντας όπως λέει «τον ιστορικό ρόλο του». Μετά τον Ομπάμα και τον Αντρέα είναι θαυμαστές και του Καραμανλή... Αποδέχονται τις δανειακές συμβάσεις και τις δεσμεύσεις τους, την ΕΕ, το κουμάντο των καπιταλιστών στην οικονομία. Το άγχος τους με τις εξελίξεις στην Κύπρο είναι μην τυχόν και πάθει κακό το ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Κι από την άλλη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΕΑΑΚ, των συνοδοιπόρων του ΣΥΡΙΖΑ.
Το μίνιμουμ πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, είναι γραμμή ενσωμάτωσης στο σύστημα, σπέρνει αυταπάτες ότι ο καπιταλισμός και οι νόμοι του, η εκμετάλλευση μπορούν να γίνουν ανθρώπινοι αν υπάρξει μια «αριστερή αντιιμπεριαλιστική» κυβέρνηση. Είναι επί της ουσίας, η στρατηγική των σταδίων, της ήττας. Τα «μεγάλα λόγια» ότι αυτή η κυβέρνηση θα ανοίξει την επαναστατική διαδικασία καταρρέουν μπροστά στα παραδείγματα της Χιλής, ή της Βενεζουέλας στη σύγχρονη εποχή. Το αίτημα έξοδος από το ευρώ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, συμπίπτει με επιδιώξεις μερίδας της αστικής τάξης (π.χ. τουρισμός), που έχουν συμφέρον από τέτοια εξέλιξη καθώς θα αυξηθεί η κερδοφορία τους (θα πληρώνονται σε ευρώ θα πληρώνουν σε δρχ.). Το αίτημα για «εθνικοποίηση» επιχειρήσεων επίσης συμπίπτει με επιδιώξεις του εγχώριου κεφαλαίου που θέλει να κάνει τις δικές του επενδύσεις. Οι κρατικοποιήσεις, ειδικά σήμερα, χωρίς αλλαγή τάξης στην εξουσία, είναι κενό γράμμα, έχουν γίνει από όλες τις αστικές κυβερνήσεις για να αναλαμβάνει το κράτος τα χρέη τους και να τις ξαναπουλάει χωρίς χρέη και προβλήματα. Στον καπιταλισμό, ακόμα και οι κρατικές επιχειρήσεις εξυπηρετούν το συλλογικό συμφέρον των καπιταλιστών.
Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε με το συντεχνιασμό, που είναι η πραγματική διάσπαση. Σε τι έχει ωφελήσει τους σπουδαστές των ΤΕΙ που συγχωνεύονται ή καταργούνται, η λογική να «κοιτάξουμε το τμήμα μας», η λογική «να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα» που καλλιεργεί μεγάλη μερίδα καθηγητών; Πού βοήθησε η συμπόρευση με τους Δημάρχους, τους Περιφερειάρχες, τους Εμπορικούς Συλλόγους;
Εχουμε μια σκληρή μάχη μπροστά μας. Τη μάχη για τη ζωή και το μέλλον μας. Δεν ταιριάζει σε κανένα νέο η απογοήτευση, η λογική «δεν αλλάζει τίποτα». Δεν μας αξίζουν τα 300 ευρώ μισθό που μας επιφυλάσσουν, το 60% ανεργίας στη νεολαία, το ξεζούμισμα των γονιών μας με φόρους, η διάλυση της Υγείας και της Πρόνοιας, της Κοινωνικής Ασφάλισης, η άθλια κατάσταση που επικρατεί στα Ιδρύματα - ειδικά στα ΤΕΙ.
Στις 17 Απρίλη αγώνας σημαίνει ψήφος στην Πανσπουδαστική, στα αγωνιστικά ψηφοδέλτια που δημιουργούνται σε κάθε σχολή από μέλη της ΚΝΕ και κάθε φοιτητή που δεν ανέχεται τη μισή μόρφωση, τη μισή δουλειά, τη μισή ζωή.
Για να μπορούν οι φοιτητές από την επόμενη μέρα να παλεύουν από καλύτερες θέσεις, να γίνει βήμα μπροστά στην οργάνωση του αγώνα, στη συγκρότηση των οργάνων του φοιτητικού κινήματος. Να δοθεί μήνυμα αντίστασης στη βάρβαρη πολιτική των καπιταλιστών που δε θα έχει τελειωμό και ημερομηνία λήξης.
Για να σπάσουν οι αλυσίδες της μοιρολατρίας, της ανοργανωσιάς, του φόβου, των αυταπατών και του μικρότερου κακού και να αντικατασταθούν από τη συλλογικότητα και την ομορφιά του αγώνα για συνολική ρήξη και ανατροπή.
Για να δοθεί περήφανη απάντηση στις προσπάθειες εκβιασμού, ρουσφετιών που κάνουν οι παρατάξεις των κομμάτων της πλουτοκρατίας.
Για να δυναμώσει ο αγώνας για πανεπιστήμιο στην υπηρεσία του λαού, για δωρεάν σπουδές και δουλειά για όλους με δικαιώματα, για να δυναμώσει η κόντρα με τα μονοπώλια, τις κυβερνήσεις τους και την ΕΕ.
Για να σταλεί ξεκάθαρο μήνυμα ότι οι νέοι που σπουδάζουν δεν δέχονται να ζουν σαν σύγχρονοι σκλάβοι, δεν δέχονται να θυσιάζουν τις σπουδές και το μέλλον τους για την πλουτοκρατία, δεν δέχονται να είναι πελάτες, αυριανοί άνεργοι και φτηνοί εργάτες.
Για να γίνει ουσιαστικό βήμα στην αγωνιστική ζωντάνια των φοιτητικών και σπουδαστικών συλλόγων, βήμα στη μετατροπή τους σε πραγματικά όργανα πάλης και όχι όργανα του κράτους, στην οργάνωση του φοιτητικού και σπουδαστικού κινήματος.
Για να αποδυναμωθούν τα τσιράκια της κυβέρνησης και των επιχειρήσεων από τους συλλόγους.
Για να δυναμώσει η λαϊκή συμμαχία που μπορεί να ανοίξει το δρόμο της ελπίδας και της αξιοπρεπούς ζωής για το λαό και τα παιδιά του.