Το δεδομένο παραμένει ένα: Καπιταλιστική κρίση χωρίς σημάδια ανάκαμψης. Γεγονός που έχει κάνει ήδη κουρέλι όλη την προπαγάνδα για την «Ευρώπη σπίτι των λαών». Κι έτσι επιχειρείται εκ νέου εγκλωβισμός της λαϊκής συνείδησης σε διλήμματα που δεν είναι δικά της. Οπως αυτό που μας καλεί να πάρουμε θέση «μέσα ή έξω από την Ευρωζώνη» (απάντησε ήδη ο «Ρ» με το χτεσινό πρωτοσέλιδο σχόλιό του).

Πλαστό είναι και το δίλημμα «χρεοκοπία ή λιτότητα», με το οποίο επιχειρούν να καλλιεργήσουν ελπίδα ότι έστω και με αβαρίες μπορεί το σύστημα να βγει από την κρίση.

Τα διλήμματά τους επιχειρούν να κρατήσουν στο απυρόβλητο το κρίσιμο: ότι το σύστημα έχει φάει τα ψωμιά του. Κι ότι από καιρό ήδη προβάλλει ο ιστορικά αναγκαίος αντικαταστάτης του: Παρά τον περί του αντιθέτου ποταμό προπαγάνδας, η θέση ότι ο σοσιαλισμός είναι επίκαιρος και αναγκαίος προβάλλει με αξιώσεις στο προσκήνιο. Γι' αυτό και η λύσσα διαφόρων «φίλων του λαού» για την αταλάντευτη γραμμή του ΚΚΕ που σ' όλους τους τόνους διακηρύσσει ότι σωτηρία μέσα στον καπιταλισμό δεν υπάρχει, ότι η πάλη για τη λαϊκή εξουσία είναι πλέον μονόδρομος.

Ασχετο: Μες στο γενικό χαμό εμφανίστηκε και ο ΣΥΡΙΖΑ διαμαρτυρόμενος, γιατί στον αστικό Τύπο εμφανίστηκαν οι Σκουρλέτης - Λαφαζάνης να καταθέτουν συγκρουόμενες απόψεις για το ευρώ. Δίκαια διαμαρτύρεται: Και τα δυο του στελέχη επαναλαμβάνουν πάγιες θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ - άλλο αν αυτές οι θέσεις είναι και με τον αστυφύλαξ και τον χωροφύλαξ, δηλαδή με τον καπιταλισμό.