Οσο η οικονομική καπιταλιστική κρίση βαθαίνει και πολλαπλασιάζονται οι καταστροφικές της συνέπειες για εκατομμύρια εργαζόμενους και τον τόπο συνολικά, τόσο θα εμφανίζονται διάφορα σενάρια για μέτρα και πολιτικές που υποτίθεται ότι με μεγαλύτερη σιγουριά θα την αναχαιτίσουν και θα βάλουν το σύστημα και πάλι στις ...σωστές γραμμές. Λογικό. Οσο οξύνονται οι ανταγωνισμοί και οι διάφορες επιχειρηματικές ομάδες δείχνουν τα δικά τους δόντια για να προασπίσουν τα δικά τους κέρδη, τόσο θα αναζητούνται ρυθμίσεις και μέτρα, που να προσιδιάζουν στα επιμέρους, στα δικά τους συμφέροντα. Το ίδιο συμβαίνει και με εκείνους που φαντάζονταν ότι η κρίση θα διαρκέσει ένα - δύο χρόνια και τώρα σπεύδουν σχεδόν πανικόβλητοι να αναθεωρήσουν τις διαχειριστικές «ρετσέτες» που χρησιμοποιούν μέχρι σήμερα, προβάλλοντας όμως και ζητώντας «ρετσέτες» που στην ουσία είναι πανομοιότυπες με αυτές που βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη.

Με δυο λόγια: Πρώτον, κάθε πρόταση που διατυπώνεται είτε από εκπροσώπους, είτε από απολογητές του συστήματος, αποτελεί πρόταση που αποκλειστικό στόχο έχει να υπηρετήσει τα επιχειρηματικά κέρδη. Δεύτερον, κάθε πολιτική που στόχο έχει την εξασφάλιση κερδών για το κεφάλαιο, ταυτόχρονα και νομοτελειακά έχει παράλληλο στόχο να κλιμακώσει την επίθεση ενάντια στους εργαζόμενους. Τρίτον, μοναδική διέξοδος και προοπτική για τους εργαζόμενους δεν είναι να ψειρίζουν τις προτάσεις που κάνει η άρχουσα τάξη και τα κόμματα που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο την υπηρετούν, αλλά να ακολουθήσουν το δρόμο που οδηγεί στην προώθηση των δικών τους συμφερόντων. Δηλαδή, το δρόμο της ανειρήνευτης σύγκρουσης με το κεφάλαιο και τα τσιράκια του, με στόχο την ανατροπή της εξουσίας του και το ξεκαθάρισμα της κοινωνίας από τα παράσιτα.