Σύμφωνα με την Eurostat, η Ελλάδα είχε το 2012 το δεύτερο χαμηλότερο ποσοστό (7,7%) μερικής απασχόλησης στην Ευρωζώνη, έναντι 21,4% που είναι ο μέσος όρος στα 17 κράτη - μέλη και 19,9% στην ΕΕ. Το 2012 στην ΕΕ υπήρχαν 43 εκατομμύρια μερικώς απασχολούμενοι, εκ των οποίων τα 9,2 εκατομμύρια (21,4%) δήλωσαν ότι επιθυμούν και είναι διαθέσιμοι να απασχοληθούν περισσότερες ώρες. Δηλαδή, βρίσκονται από ανάγκη και όχι από επιλογή σε καθεστώς μερικής απασχόλησης. Το αντίστοιχο ποσοστό στην Ελλάδα είναι το υψηλότερο στην ΕΕ (66%) και ακολουθούν η Ισπανία (55%), η Λετονία (53%) και η Κύπρος (50%). Η Ολλανδία έχει το υψηλότερο ποσοστό ημιαπασχόλησης στην ΕΕ (49,8%) και ακολουθούν Βρετανία (27%), Γερμανία και Σουηδία (26,5%), Δανία (25,7%), Αυστρία (25,5%) και Βέλγιο (25%). Τα χαμηλότερα ποσοστά μερικής απασχόλησης στην ΕΕ καταγράφονται σε Βουλγαρία (2,4%), Σλοβακία (4,1%), Τσεχία (5,7%), Ουγγαρία (7%) και Ελλάδα (7,7%). Τα στοιχεία δείχνουν τρία πράγματα: Πρώτο, ότι το σμπαράλιασμα των εργασιακών σχέσεων, που σημαίνει και γενίκευση της μερικής απασχόλησης, έγινε με αργότερους ρυθμούς στην Ελλάδα, εξαιτίας και του εργατικού - λαϊκού κινήματος, παρά το γεγονός ότι βρισκόταν πάντα πίσω από τις πραγματικές ανάγκες. Οι ανατροπές αυτές τώρα επιταχύνονται και στη βάση αυτή αξιοποιούνται τα στοιχεία που παρουσιάζει η Eurostat. Δεύτερο και σημαντικότερο, οι οικονομίες με υψηλή «ανταγωνιστικότητα» είναι αυτές με τα μεγαλύτερα ποσοστά μερικής απασχόλησης. Αρα, το καπιταλιστικό κέρδος απεχθάνεται το δικαίωμα στη σταθερή δουλειά με πλήρη δικαιώματα και γι' αυτό πασχίζει αδιάκοπα να ελαστικοποιεί τις εργασιακές σχέσεις. Τρίτο, επιβεβαιώνεται ότι μέσα στην ΕΕ και την Ευρωζώνη ο λαός δεν μπορεί παρά να πορεύεται προς το χειρότερο. Αν το πρότυπο της ανάπτυξης είναι οι οικονομίες με υψηλή ανταγωνιστικότητα, τότε και στην Ελλάδα οι εργαζόμενοι πρέπει να περιμένουν ένταση της επίθεσης, προκειμένου να γίνουν ακόμα φθηνότεροι για τα μονοπώλια. Λαϊκή ευημερία, με σταθερή δουλειά και πλήρη απασχόληση, σημαίνει αποδέσμευση από την ΕΕ με κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων. Σημαίνει λαϊκή εξουσία και οικονομία και όχι διαχείριση της φτώχειας του λαού με άλλο μείγμα, όπως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, ανταγωνιζόμενος τα αστικά κόμματα για την εύνοια της πλουτοκρατίας.