Η Ελένη Παρχαρίδου, μεταξύ άλλων, σημειώνει: «Από το 2009 άρχισα να ζωγραφίζω αυτά τα ανθρωπάκια. Κάτι κακομούτσουνα πρόσωπα, τσαλακωμένα και στεναχωρημένα, απογοητευμένα απ' όλους και απ' όλα, που ωστόσο, γνώριζαν ότι ήταν πρωταγωνιστές, αν όχι της δικής τους φανταστικής ζωής, σίγουρα της δικής μου. Δικά μου κατασκευάσματα, προφανώς ένα καθρέφτισμα των δικών μου ανεκπλήρωτων αποφάσεων και στόχων. Μετά από το 2009, έγιναν πιο θυμωμένα τα ανθρωπάκια μου, πιο σίγουρα ότι είναι αδικημένα. Οποια έμοιαζαν χαρούμενα, τώρα μπορούσαν να εκφράσουν τη χαρά τους, ακόμα κι αν δεν ήταν καθαρή χαρά. Αρα, ναι, τα ανθρωπάκια μου έγιναν πιο εκφραστικά, πιο αληθινά. Δεν υφίσταται πλέον λόγος για να θυσιάζονται... Τώρα δεν είναι προσεγμένα και προσεχτικά βαλμένα στο χώρο που τα στήνουν. Θρονιάζονται καλά καλά και σε κοιτάνε με αυθάδεια. Τώρα ζωγραφίζω δρόμους για να φτάσω κάπου, μέσα απ' την αρρώστια, μέσα από το θάνατο, βρίσκω τις λύσεις μου».