ΝΤΑΝΙ ΜΠΟΪΛ
Trance
Πέμπτη 9 Μάη 2013

Ο Μπόιλ παίρνει μια παλιά τηλεοπτική ταινία και δίνει ένα ενδιαφέρον θρίλερ με κατά τι περισσότερο, από το αναμενόμενο, βάθος και ένα συμπαθητικό ερμηνευτικό τρίο. Με κεντρικό θέμα της, την ευαισθησία του μυαλού στη χειραγώγηση, στις παρερμηνείες και την καταπίεση της μνήμης, η ταινία διαρθρώνει το υλικό της με τρόπο που να βρίθει από ίντριγκες, κάτι που υποχρεώνει το θεατή σε διαρκή εγρήγορση σε ό,τι αφορά το να «μαντεύει». Εν μέσω διασκευών και ριμέικ, ο πάντα κάπως απρόβλεπτος Ντάνι Μπόιλ πραγματοποιεί ένα έξυπνο και - για πολλούς - επιτυχημένο βήμα, γυρίζοντας ξανά μια σχεδόν άγνωστη τηλεοπτική ταινία που προβλήθηκε 12χρόνια πριν. Η προσέγγιση είναι ενδιαφέρουσα, η πλοκή το ίδιο, ενδιαφέρον επίσης ότι είναι ορατή η προσωπική σφραγίδα του σκηνοθέτη. Ο Μπόιλ ουδέποτε υπήρξε διακριτικός, κατ' επέκταση και η ταινία του «TRANCE» δε θα μπορούσε να είναι διακριτική...

Το σκοτεινό αυτό θρίλερ αρχίζει με έναν αρκετά συνήθη αλλά και πολύ κομψό τρόπο, με τον γκάγκστερ Φρανκ και την παρέα του να «χτυπούν» μια δημοπρασία έργων τέχνης για να κλέψουν έναν ανεκτίμητης αξία πίνακα. Τα πράγματα δεν πηγαίνουν ακριβώς σύμφωνα με τους υπολογισμούς, αλλά ο Σάιμον, υπάλληλος του οίκου, προλαβαίνει να κρύψει τον πίνακα, προτού ένα βαρύ χτύπημα στο κεφάλι τον κάνει να ξεχάσει την κρυψώνα του έργου τέχνης... Ο Φρανκ όμως υποχρεώνει τον Σάιμον σε υπνωτισμό από την πανέμορφη επαγγελματία Ελίζαμπεθ, που θα προσπαθήσει με κάθε μέσο να ξεκλειδώσει τη μνήμη του Σάιμον για το πού βρίσκεται κρυμμένος ο αμύθητης αξίας Γκόγια... Συστατικό στοιχείο του θρίλερ είναι φυσικά ότι τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται....

Η ταινία βασίζεται ιδιαίτερα σε ανατροπές και εκπλήξεις στην «ιστορία». Οπως και στις προηγούμενες ταινίες του, ο Μπόιλ ερευνά εκείνη τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στην πραγματικότητα και τα όνειρα, στις φαντασιώσεις και τις ψευδαισθήσεις. Πρόκειται για ένα δυνατό, κάπου συναρπαστικό ταξίδι με πολλές στροφές και δεν είναι πάντα εύκολο να παρακολουθεί κανείς τι ακριβώς συμβαίνει ή να αποκωδικοποιεί όλα της τα μυστικά. Η ταινία εύκολα θα μπορούσε να μετατραπεί σε «σούπα». Στα χέρια του Μπόιλ γίνεται ένα μικρό καλογυαλισμένο και περίσκεπτο έργο, με περισσότερο βάθος απ' ό,τι είθισται στο είδος. Ο σκηνοθέτης χτίζει επιδέξια μια εκρηκτική ατμόσφαιρα που δονείται από πομπώδη μουσική, έντονα κοντινά πλάνα και βία γυμνή και γκροτέσκα, που στα συμφραζόμενα όπου εντάσσεται είναι δικαιολογημένη.

Οι ερμηνείες των ηθοποιών σηκώνουν αρκετό βάρος. Ο Μακαβόι αποκαλύπτεται συμπαθής και «εύφλεκτος» ηθοποιός με χαρισματικές πλευρές. Ο Κασέλ έχει επιτέλους έναν μεγάλο, «χολιγουντιανό» ρόλο. Το ίδιο ισχύει και για την Ροζάριο Ντόσον που εκτός του ότι συνιστά το αναπόφευκτο ερωτικό ενδιαφέρον της ταινίας, κάνει πολύ περισσότερα, από το να περιφέρει απλά την ομορφιά της.

Η ταινία, μπορεί κάπου να εκπέμπει σκοτεινές δονήσεις τύπου «TRAINSPOTTING» αλλά δεν πρέπει να είναι πλήρως χωνεμένη και όπως πολλά από τα φιλμ του Μπόιλ δεν είναι για όλα τα γούστα. Η ιστορία αυτή καθαυτή, κάτω από μεγεθυντικό φακό, ίσως και να μη «στέκει» ιδιαίτερα όσο πλησιάζει στο φινάλε που μπαίνει σε εδάφη ρεαλισμού. Ο Μπόιλ όμως καταφέρνει να ξεγλιστρήσει από τα μικρά αυτά ελαττώματα, βρίσκοντας καινούργιους τρόπους να σοκάρει και να γοητεύει το κοινό...

Παίζουν: Βενσάν Κασέλ, Τζέιμς Μακαβόι, Ροζάριο Ντόσον,

Παραγωγή: Μ. Βρετανία (2013).