Στα απόνερα της κόντρας ΕΕ - ΔΝΤ για το «πάπλωμα» της διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης στην Ελλάδα, ο πρώην πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου έδωσε συνέντευξη σε τηλεοπτικό δίκτυο του Καναδά, για να πει ότι η πολιτική που ακολουθήθηκε η κυβέρνησή του, επιβλήθηκε από τους εταίρους, καθώς η Ευρωπαϊκή Ενωση αποδείχθηκε ότι ήταν ανέτοιμη να αντιμετωπίσει την κρίση στην Ελλάδα. Οπως ανέφερε, «είχα ζητήσει από την Ενωση να εγγυηθεί το χρέος της Ελλάδας και να της δώσει τον απαραίτητο χρόνο, ώστε να προχωρήσει στις απαραίτητες αλλαγές». Αντί αυτών όμως, λέει ότι οι Ευρωπαίοι επέλεξαν για την Ελλάδα την «ορθοδοξία της λιτότητας», χαρακτηρίζοντας το ζήτημα «ελληνικό πρόβλημα», ενώ ήταν ένα «ευρωπαϊκό πρόβλημα». Καθόλου δεν ξενίζει η προσπάθεια του πρώην πρωθυπουργού να βγάλει τον εαυτό του από το κάδρο των μέτρων που τσάκισαν το λαό, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια και να ρίξει το φταίξιμο στους Ευρωπαίους εταίρους. Αυτό που δε λέει βέβαια ο Γ. Παπανδρέου, είναι ότι τα μέτρα που περιέχονται στα μνημόνια ήταν προαποφασισμένα σε Συνόδους Κορυφής της ΕΕ, με τις ψήφους και των ελληνικών κυβερνήσεων (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ). Τα μέτρα αυτά, που στη γλώσσα του κεφαλαίου τα λένε «αναδιαρθρώσεις», τα προώθησε και τα στήριξε με νύχια και με δόντια στις δοσμένες συνθήκες η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου, ανακατεύοντας ταυτόχρονα την τράπουλα της αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος. Κανείς βέβαια δεν αμφιβάλλει ότι ο Γ. Παπανδρέου, όπως και κάθε άλλος στη θέση του, θα ήθελε περισσότερο χρόνο για την προώθηση αυτών των μέτρων, προκειμένου να αποφύγει όξυνση των λαϊκών αντιδράσεων. Αλλά αυτό δε σημαίνει ματαίωση ή αναστολή των μέτρων που οδηγούν σε εξαθλίωση το λαό, αλλά -στην καλύτερη περίπτωση- βραδύτερη εφαρμογή τους. Αρα, ο καβγάς τους είναι για το μείγμα της διαχείρισης και όχι για τις λαϊκές ανάγκες, που τις έχουν στήσει στον τοίχο, ανεξάρτητα από το μείγμα της διαχείρισης που υπερασπίζεται ο καθένας.