Οταν τα αποτελέσματα από τον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών στο Περού άρχισαν να ανακοινώνονται τις πρώτες πρωινές ώρες της Δευτέρας, δημοσιογράφοι και πολιτικοί σχολιαστές που είχαν συρρεύσει στα τοπικά και εθνικά δίκτυα για να «καλωσορίσουν τη νέα εποχή της διαφάνειας και της δημοκρατίας μετά την αποπομπή του Φουτζιμόρι», άρχισαν να ασπρίζουν από την αγωνία και να μένουν με το στόμα ορθάνοιχτο. Η μεγάλη έκπληξη δεν ήταν ότι ο πρώην ηγέτης της αντιπολίτευσης και αμερικανοτραφείς Αλεσάντρο Τολέδο είχε κατορθώσει να αποσπάσει το 36% της προτίμησης των Περουβιανών ψηφοφόρων, αλλά ότι στη δεύτερη θέση βρισκόταν ο πρώην Πρόεδρος, Αλαν Γκαρσία Πέρες, ο οποίος υπερκέρασε την υποψήφια της συντηρητικής παράταξης Λούρδες Φλόρες!

Εννοείτε ότι κανείς εξ αυτών, δεν είχε ιδρώσει από αγωνία, όταν το 1990, κατά τη διάρκεια των εκκαθαριστικών επιχειρήσεων του τότε Προέδρου Αλμπέρτο Φουτζιμόρι κατά πολιτικών και οργανώσεων που κινούνταν στους χώρους της Αριστεράς, είχε διατάξει τα τανκς να εισβάλουν στο σπίτι του Γκαρσία, εξαναγκάζοντάς τον να γίνει επί μία δεκαετία πολιτικός εξόριστος στην Κολομβία.

Πάντως, δε δυσκολεύτηκαν να ανασύρουν τους κινδύνους της αναπάντεχης επιστροφής του Γκαρσία στην πολιτική ζωή, υπενθυμίζοντας όλα τα δεινά της εκλογής του στα 35 του χρόνια, όπως της πολιτικής των ανεξέλεγκτων δαπανών και των παραβιάσεων - σύμφωνα με καταγγελίες - των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η «έγκυρη» «Ουάσιγκτον Ποστ», αναλύοντας τα αποτελέσματα, αναρωτήθηκε «τι συνέβη και τα αποτελέσματα σημαδεύτηκαν από την πολιτική ανάσταση του Γκαρσία και του "κάποτε νεκρού" αριστερού κινήματος;». Φυσικά, στο ερώτημα δεν απάντησε, γιατί θα έπρεπε να απαντήσει και για το ποιος ευθύνεται για την «ωμή δολοφονία» του κινήματος. Και δεν ήταν μόνο ο Φουτζιμόρι...

Οπως και ο Γκαρσία δεν αντιπροσωπεύει την Αριστερά συλλήβδην. Απλά, ήταν η ίσως η μοναδική υπάρχουσα λύση στην προσπάθεια χειραγώγησης διά της νομιμοποίησης στο πρόσωπο του Τολέδο, της πολύμηνης αναταραχής και κοινωνικής δυσφορίας.