Οι χτεσινές δηλώσεις του πρωθυπουργού για το θέμα της «ασφαλιστικής μεταρρύθμισης» πιστοποιούν ότι το τελευταίο καταφύγιο της κυβέρνησης δεν είναι πλέον παρά το απύθμενο ψεύδος και η απίθανη υποκρισία. Μόνο έτσι μπορεί να χαρακτηριστεί το γεγονός ότι ο Κ. Σημίτης επέλεξε να αναγγείλει - μετά τη λήξη της 6ωρης (!) συνεδρίασης στο Μέγαρο Μαξίμου - την έναρξη της κατεδάφισης της Κοινωνικής Ασφάλισης με έναν εντελώς ...ΠΑΣΟΚικό τρόπο, που θυμίζει την εποχή του «έρχονται καλύτερες μέρες» και, συγκεκριμένα, επιστρατεύοντας ρητορείες και αναπτύσσοντας ένα κούφιο υμνολόγιο υπέρ ...του δημόσιου χαρακτήρα του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος!

Με ασπίδα αυτήν την κάλπικη φρασεολογία, σε συνδυασμό με μπόλικη δόση κινδυνολογίας, ο Κ. Σημίτης ξεδίπλωσε το μονόλογό του (αφού για μια ακόμα φορά αρνήθηκε να δεχτεί ερωτήσεις από τους δημοσιογράφους).

Οπως ισχυρίστηκε, «στόχος της πολιτικής μας είναι να έχει ο εργαζόμενος ασφάλεια για τη σύνταξή του»... ενώ υπεραμύνθηκε της σπουδής της κυβέρνησης, που οφείλεται, όπως είπε, στο ότι θέλει να απαλλάξει από τις «αβεβαιότητες» τον Ελληνα εργαζόμενο, που πρέπει «να ξέρει πότε και τι θα πάρει»...

Θέλοντας να αναζητήσει τα άλλοθί του στους υπόλοιπους υπηρέτες του πολυεθνικού κεφαλαίου, ο πρωθυπουργός ανέφερε ότι σε ανάλογες διαδικασίες ξεθεμελίωσης του κοινωνικο-ασφαλιστικού συστήματος επιδίδεται η ΕΕ στο σύνολό της, αφού, όπως τόνισε, «σε όλη την Ευρωπαϊκή Ενωση υπάρχει ένα σοβαρό πρόβλημα στα συστήματα Κοινωνικής Ασφάλισης»...

Ως εκ τούτου, συνέχισε, η κυβέρνηση δίνει τη δική της λύση, που υπαγορεύεται από τους εξής λόγους (από εδώ ξεκινά το κυρίως μενού της υποκρισίας):

Πρώτον, θέλει να υπάρξει εμπιστοσύνη στις προσδοκίες συνταξιοδότησης..., δεύτερον, κινδυνολόγησε ότι αν δε ληφθούν άμεσα μέτρα τότε εκείνα που θα ληφθούν αργότερα θα είναι «άδικα και επώδυνα» (σ.σ.: σε αντίθεση με τα σημερινά που είναι ...«δίκαια και ανώδυνα»), τρίτον, γιατί η διατήρηση της «εκκρεμότητας», όπως είπε, θα στρέψει «όλο και περισσότερους εργαζόμενους στην ιδιωτική ασφάλιση, αποδυναμώνοντας το δημόσιο χαρακτήρα του συστήματος»! Στο σημείο αυτό - δίνοντας ουσιαστικά ρεσιτάλ υποκρισίας - συμπλήρωσε: «Σ' αυτό το δημόσιο χαρακτήρα δίνουμε ιδιαίτερη σημασία»!!

Από κει και πέρα, ο πρωθυπουργός δεν παρέλειψε να αναφερθεί στην «αναπτυξιακή διάσταση» της κυβερνητικής «πρωτοβουλίας», την οποία παρουσίασε ως «πολιτικά και κοινωνικά αναγκαία»... ενώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι ιδιαίτερο βάρος έδωσε στο σκέλος της απάτης, που αφορά στο λεγόμενο «κοινωνικό διάλογο», καθώς και στα περί «κοινωνικής ευαισθησίας» της κυβέρνησης:

«Είναι σαφές ότι η προτίμηση της κυβέρνησης στρέφεται προς την πρόταση εκείνη, που εξασφαλίζει την ομαλή και σταδιακή μετάβαση από ένα παλαιό σε ένα νέο ασφαλιστικό καθεστώς με τρόπο κοινωνικά δίκαιο», ήταν η φράση του, καθώς άρχισε να απαριθμεί τις «αρχές» αυτής της πρότασης. Τέτοιες «αρχές», όπως δήλωσε, είναι, μεταξύ άλλων, η «απόρριψη της ιδιωτικοποίησης του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης, η διασφάλιση του τριμερούς χαρακτήρα της χρηματοδότησης, η μη αύξηση των εισφορών, αλλά και η μη αύξηση των γενικών ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης...».

Θα ήταν παράλειψη, πάντως, να μην αναφέρουμε ότι, μετά την απαγγελία των παραπάνω ψεμάτων, όταν ο Κ. Σημίτης έφτασε στην «αρχή» που λέει ότι θα δίνεται δικαίωμα συνταξιοδότησης «σε όποιον συμπληρώνει 40 χρόνια ασφάλισης» (τέτοια κοινωνική ευαισθησία!), η θυμηδία που προκλήθηκε μεταξύ των δημοσιογράφων ήταν αδύνατον να κρυφτεί, πράγμα σπάνιο εντός του Μαξίμου και, μάλιστα, κατά τη διάρκεια δηλώσεων του πρωθυπουργού...

Σε ό,τι αφορά τα περί «κοινωνικού διαλόγου», ο πρωθυπουργός φάνηκε να επενδύει στην καλλιέργεια του γνωστού κλίματος των «συναινετικών» διαδικασιών: «Η μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος που ξεκινά σήμερα θα αποτελέσει το αντικείμενο ενός ουσιαστικού πολιτικού διαλόγου, ...στο διάλογο αυτό είμαστε ανοιχτοί..., η κυβέρνηση επιδιώκει να κάνει το διάλογο αυτό πιο εποικοδομητικό, για το διάλογο αυτό ο χρόνος θα είναι επαρκής...», ήταν μερικά από τα λόγια του.

Φυσικά, η κορωνίδα των πρωθυπουργικών δηλώσεων περιλάμβανε την κλίση σε όλες τις πτώσεις λέξεων και φράσεων, όπως «κοινωνική δικαιοσύνη», «αλληλεγγύη των γενεών», «κοινωνικό κράτος», «κοινωνική συνοχή» και άλλα τέτοια ηχηρά παρόμοια, μαζί με μια «πινελιά» από επίδειξη αντιλαϊκής «αποφασιστικότητας»: Οι «αλλαγές», όπως είπε, «είναι αναγκαίες» και «θα γίνουν τώρα»...