«Αγαπητοί φίλοι και φίλες,
Θέλω πρώτα να συγχαρώ ειλικρινά το ΚΚΕ, που πήρε την πρωτοβουλία να οργανώσει αυτή την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ημερίδα και να ανοίξει ένα θεσμικό διάλογο, πάνω στο μεγάλο πράγματι θέμα της τρομοκρατίας. Παράλληλα οφείλω να ευχαριστήσω τους διοργανωτές για την τιμή που μου έκαναν, δίνοντάς μου την ευκαιρία να εκθέσω και τις δικές μου απόψεις. Είναι βγαλμένες μέσα από τη δράση μου στο Κίνημα που ανήκω, το ΠΑΣΟΚ, αλλά δεν είναι ασφαλώς οι απόψεις αυτές καθαυτές του Κινήματος του ΠΑΣΟΚ.
Οπως όλοι ξέρουμε (και η ίδια άλλωστε η λέξη το προσδιορίζει) - και αναλύθηκε και από τους δυο ομιλητές και ιδιαίτερα από τον κύριο ομιλητή προηγούμενα - τρομοκρατική χαρακτηρίζεται κάθε προσπάθεια επιβολής απόψεων, αντιλήψεων και ιδεών διά του τρόμου, δηλαδή με μεθόδους και πράξεις βίαιες και ιδιαίτερα σκληρές που προκαλούν "δέος" (το δέος με την αρχαιοελληνική έννοια της λέξης).
Οταν οι ιδέες αυτές προβάλλονται με τη μορφή μιας πολιτικοοικονομικής πλατφόρμας, οι δε προαναφερθείσες βίαιες πράξεις έχουν ως τελικό στόχο την επιβολή ή τη διατήρηση συγκεκριμένης εξουσίας, τότε μπορούμε να μιλάμε για πολιτική τρομοκρατία, για φασισμό.
`Η να πρόκειται για αντιδράσεις ψυχικά ασθενών ατόμων, τα οποία ενεργούν "αφ' εαυτών", έξω και πέρα από τα όρια του ατομικού και κοινωνικού status, πράττουν δε, ό,τι πράττουν, μόνο και μόνο για την ικανοποίηση επιθυμιών τους, ή θα πρόκειται για μεθοδεύσεις οικονομικών ή και πολιτικών "κύκλων", οι οποίοι κύκλοι αυτοί μισθώνουν τις υπηρεσίες επαγγελματιών εκτελεστών και τις χρησιμοποιούν για να διασφαλίσουν, για να μη χάσουν δηλαδή, τα κεκτημένα τους, ανεξάρτητα βέβαια αν οι τελευταίοι έχουν συναίσθηση αυτών των επιδιώξεων των εντολέων τους ή όχι.
Να σημειώσω εδώ ότι αποφεύγω να αναφερθώ στις κύριες αιτίες που προκαλούν - στον "εσωτερικό" κόσμο ενός ατόμου - το αίσθημα της ικανοποίησης, από την "εν ψυχρώ" εκτέλεση ή τον τραυματισμό ενός άοπλου ή αδύναμου συνανθρώπου του, γιατί αυτές είναι λίγο - πολύ γνωστές σε όλους μας από "καταγραφές" των ψυχαναλυτών και ιδιαίτερα του Φρόιντ, που καταλήγουν σε τούτο το συμπέρασμα: Οι όποιοι τέτοιοι εκτελεστές υπήρξαν οι ίδιοι, κατά το παρελθόν - συνήθως κατά την πρώιμη παιδική τους ηλικία - θύματα τρομοκρατικής ενέργειας ή και ενεργειών, από άσκηση σωματικής ή και ψυχολογικής βίας σε βάρος τους, ακόμη και εκ μέρους στενών συγγενών τους».
«Αν τώρα - για να επανέλθω ακριβώς στο θέμα - αποκλείσουμε το ενδεχόμενο ότι υπάρχουν σήμερα άτομα ή ομάδες ατόμων, που έχουν επεξεργαστεί συγκεκριμένο πολιτικό ντοκουμέντο (μια πρόταση εξουσίας), το οποίο και πιστεύουν, θεωρούν ότι διά της βίας μπορούν να επιβάλουν μετά από νικηφόρα σύγκρουσή τους με σύγχρονους μηχανισμούς καταστολής κάποιου ισχυρού κράτους, τότε - σε κάθε προσπάθειά μας να ερμηνεύσουμε μια τρομοκρατική ενέργεια - είμαστε υποχρεωμένοι να προσχωρήσουμε, κατά τη γνώμη μου, σε ένα από τα δυο παρακάτω ενδεχόμενα: ή να θεωρούμε ότι αυτή είναι το αποτέλεσμα εντολών που δόθηκαν από διαταραγμένη σκέψη ή να δεχόμαστε ότι κατεστημένοι οικονομικοί ή και πολιτικοί "κύκλοι" είναι ακριβώς εκείνοι οι οποίοι κινούν τα νήματα τέτοιων τρομοκρατικών ενεργειών, με εκτελεστές - μισθοφόρους τους.
Μισθοφόρους τους οποίους δεν ωθούν μόνο να εκτελούν άοπλους, αλλά τους χρησιμοποιούν επιπρόσθετα για να "αφήνουν", προς δημοσιοποίηση, και τα σχετικά κείμενα συκοφάντησης των αριστερών ιδεών, των συμβόλων, των προσώπων και των φορέων, που αγωνίζονται για κοινωνική δικαιοσύνη, για την ίση κατανομή του πλούτου.
Αν όμως έχουμε να κάνουμε με τρομοκρατικές δραστηριότητες που αναπτύσσονται με βάση κάποιες εντολές ψυχικά ή νοητικά ασθενών ατόμων (για να σταθούμε λίγο στο πρώτο από τα παραπάνω δύο ενδεχόμενα), τότε δύσκολα μπορούμε να πείσουμε την κοινή γνώμη ότι μια πολιτεία - στην επικράτεια της οποίας αυτά συμβαίνουν - δεν μπορεί (διαθέτοντας μάλιστα σύγχρονο εξοπλισμό και εξειδικευμένα στελέχη), να επισημάνει και να αξιοποιήσει τα λάθη και τις αδυναμίες τέτοιων ερασιτεχνών, θα έλεγε κανείς, δραστών, ώστε να τους αποκαλύψει.
Οδηγούμαστε, λοιπόν, έτσι, στην υιοθέτηση του μόνου εναπομείναντος ενδεχόμενου, ότι δηλαδή οι τρομοκρατικές ενέργειες έχουν ως εξήγηση το ότι κάποιοι ισχυροί, οικονομικά και πολιτικά, παράγοντες προσπαθούν να δημιουργούν, κατά περίπτωση, κλίμα εκφοβισμού ώστε να αναγκάζουν τους πολίτες να "συμμορφώνονται" με την ιδέα ότι πρέπει να αρκούνται σε αυτά που έχουν και να αποφεύγουν κάθε σκέψη αγωνιστικής διεκδίκησης του συνόλου των δικαιωμάτων τους, με κύριο στόχο την απομαζικοποίηση των εργατικών και των άλλων μαζικών οργανώσεων, την αποδυνάμωση των όποιων κινητοποιήσεων και βέβαια την παράλληλη συκοφάντηση κάθε ιδέας προοδευτικής, αριστερής και κάθε αξίας;
Απαντώ απερίφραστα "Ναι". Ο κανόνας είναι - ο κανόνας επαναλαμβάνω - ότι πράγματι κάθε τρομοκρατική ενέργεια σήμερα επιδιώκει τον εκφοβισμό του πολίτη για τη διασφάλιση των συμφερόντων του κατεστημένου. Για την ενίσχυση, μάλιστα, αυτής της αντίληψης παραθέτω έναν από τους πολλούς, αλλά για το θέμα μας ιδιαίτερα χαρακτηριστικό διάλογο, που έχει γίνει μέσα από την ανταλλαγή εγγράφων μυστικών υπηρεσιών (όχι απαραίτητα ελληνικών) κατά τα προηγούμενα χρόνια.
Διαβάζω την αποκαλυπτική περικοπή: "...Σχετικά με την εμφάνιση και δραστηριοποίηση νέων τρομοκρατικών οργανώσεων τα συμπεράσματά μας - λένε αυτοί που αλληλογραφούν - είναι ότι, πρώτον οι αναφερόμενες δυο τρομοκρατικές οργανώσεις (τις οποίες και προσδιορίζει), αντιπροσωπεύουν "εν δυνάμει απειλή", ιδίως δε η πρώτη εξ αυτών, και δεύτερον ότι η άλλη πολύ δύσκολα θα επανεμφανιστεί".
Και ερωτώ ή, καλύτερα αναρωτιέμαι: Πώς εξηγείται το γεγονός ότι οι "γνωρίζοντες" - με εισαγωγικά ή χωρίς εισαγωγικά - όλα αυτά τα παραπάνω, δεν αναφέρουν ούτε ένα συγκεκριμένο στοιχείο, που να θεμελιώνει πειστικά τις εικασίες τους για τις συγκεκριμένες οργανώσεις, από τις οποίες μάλιστα της μεν πρώτης ξέρουν και εκτιμούν τη δυναμική, της δε δεύτερης τη "φθίνουσα" επιρροή της, την αδυναμία της;
Και, ακόμη, ερωτώ. Πώς - ενώ, όπως ισχυρίζονται, τις γνωρίζουν τόσο καλά, ώστε να μπορούν να τις αναλύουν σε βάθος και να κάνουν και "ασφαλείς" προβλέψεις για το μέλλον τους - πώς, επαναλαμβάνω, δεν μπορούν να εντοπίσουν και συλλάβουν έστω και ένα μέλος τους;
Μήπως λοιπόν "αλληλογραφούν" γιατί τους εξυπηρετεί ακριβώς η δημοσιοποίηση των τίτλων των συγκεκριμένων οργανώσεων και πολλών άλλων από τις διάφορες λίστες που υπάρχουν και έγινε ήδη επίκληση, που όλοι αυτοί οι τίτλοι, κατά τη γνώμη μου, είναι χαλκευμένοι καθώς χρησιμοποιούν μαζί με τις άλλες λέξεις, ένα σύνολο δυο - τριών λέξεων, τις λέξεις - κλειδιά και τις λέξεις - σύμβολα, όπως π.χ. "εργαζόμενοι", "εργατική τάξη", "Μάης", "Νοέμβρης", "μαχητές", "μαχόμενοι", "πάλη", "αγώνας", "αντικαθεστωτικοί", "αντάρτες", "αντιιμπεριαλιστές", "δημοκρατικοί", "αριστεροί", "αριστερά", "σοσιαλιστική", "κομμουνιστική" κλπ., που βέβαια συλλήβδην συκοφαντούν ή πιστεύουν ότι συκοφαντούν.
Διαβάζω τέλος (επαναλαμβάνω για να διευκολύνω τις απαντήσεις στον προβληματισμό που έθεσα) μια άλλη σχετική αλληλογραφία (πάλι αναφορά για την τρομοκρατία) αρμοδίων υπηρεσιών, που, μάλιστα, διατυπώνονται με "υπερχειλίζουσα" αυταρέσκεια ως προς το δήθεν διαπιστούμενο. Λένε: "...Παρατηρείται απουσία ενεργειών από δυνάμεις που μπορούν να αποδοθούν σε δεξιές ή ακροδεξιές οργανώσεις".
Και αμέσως πιο κάτω: "Μετά την εξάρθρωση την... (αναφέρεται μια παλιά ημεροχρονολογία) της οργάνωσης... (της οποίας προσδιορίζουν τον τίτλο της), καμιά άλλη τρομοκρατική ενέργεια δε σημειώθηκε, κατά τη δεκαετία που μας πέρασε, που έχει μεσολαβήσει, από τρομοκρατική ομάδα του ιδεολογικού χώρου της Δεξιάς...".
Ευχαριστώ πολύ».