Είναι φανερό ότι μετά την αποτυχία της κυβέρνησης να επιβάλει αιφνιδιαστικά το νέο ασφαλιστικό Καιάδα, υπάρχει ανησυχία και αγωνία γενικότερα στο πολιτικό σύστημα για την «πορεία πλεύσης» που πρέπει να ακολουθηθεί. Αυτό που αντιλαμβάνονται οι φίλοι και σύμμαχοι της κυβέρνησης των εκσυγχρονιστών είναι ότι γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη η επιβολή νέων αντιλαϊκών μέτρων, γιατί συναντά την αντίδραση ολοένα και περισσότερων εργαζόμενων, οι οποίοι δεν πείθονται πλέον ούτε ανέχονται τα περί μονόδρομου «για να μπούμε στην ΟΝΕ», που εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο η κυβέρνηση τα προηγούμενα χρόνια. Τα μεγάλα αφεντικά διαβλέποντας ότι πάνω απ' όλα το πρόβλημα είναι πολιτικο-ιδεολογικό και όχι διαχειριστικό, αξιώνουν πιεστικά από την κυβέρνηση να βρει επειγόντως κάποιο πειστικό «παραμύθι» για να αποκοιμίσει και ξεγελάσει τις λαϊκές μάζες πριν τιναχτεί στον αέρα η περιβόητη «κοινωνική συνοχή». Είναι χαρακτηριστικό το άρθρο του Στ. Ψυχάρη στο προχτεσινό «Βήμα», στο οποίο διαπιστώνει ότι «χρειάζονται ασφαλώς νέοι στόχοι μετά την ένταξη στην ΟΝΕ» και καλεί τον Κ. Σημίτη «να κηρύξει έναν νέο πολιτικό λόγο» με βάση την «ανάπτυξη». Δεν υπάρχει καμία αυταπάτη πως θα χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο που έχουν στη διάθεσή τους για να διαιωνίσουν το κλίμα συναίνεσης και υποταγής των εργαζομένων. Ομως το έδαφος πλέον δεν είναι εύφορο. Κανένα παραμύθι τους δεν μπορεί να δικαιολογήσει το «δεύτερο κύμα εκσυγχρονισμού».