Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της χτεσινής συνεδρίασης της ΚΟ του ΠΑΣΟΚ, σε ό,τι αφορά τουλάχιστον την πρόθεση του πρωθυπουργού να ξεφύγει από το κλίμα κρίσης που επικρατεί στο κόμμα και την κυβέρνησή του. Ο Κ. Σημίτης, που η παρουσία του στο βήμα έγινε δεκτή με χλιαρά χειροκροτήματα που έμοιαζαν περισσότερο με... αγγαρεία, επιχείρησε να κρατήσει χαμηλούς τόνους για το Ασφαλιστικό (ενόψει και της σημερινής συνεδρίασης του ΕΓ), προσποιήθηκε, για μια ακόμα φορά, τον «κοινωνικά ευαίσθητο», αλλά ταυτόχρονα δεν μπόρεσε να αποφύγει μέσα από την εισηγητική ομιλία και τη δευτερολογία του, εκείνες τις αναφορές που - μέσα από την κλίση σε όλες τις πτώσεις της λέξης «διάλογος» - πιστοποιούν ότι οι προθέσεις της κυβέρνησης για κατάλυση των κοινωνικών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων του λαού, κάθε άλλο παρά έχουν «αποσυρθεί».

Συγκεκριμένα, ο πρωθυπουργός προσπάθησε να εμφανίσει το αντιασφαλιστικό έκτρωμα της κυβέρνησης ως απόδειξη της «πολιτικής ευθύνης» που διαπνέει τις επιλογές της... Βασικός του στόχος, πάντως, ήταν μέσα από την επίδειξη μιας υποκριτικής «διαλλακτικότητας» να κινδυνολογήσει. Οπως είπε, εφόσον δεν προωθηθούν λύσεις στο Ασφαλιστικό, τότε θα βαραίνουν την Ελλάδα «ανεξόφλητοι λογαριασμοί στο μέλλον» και χαρακτήρισε το θέμα «κρίσιμη επιλογή», που αν δεν αντιμετωπιστεί τότε θα υπάρξει μια «ζοφερή πραγματικότητα» και ένα «πλήρες ασφαλιστικό αδιέξοδο», καθώς, όπως είπε, οι δαπάνες για συντάξεις θα αυξηθούν κατά 7 τρις τη δεκαετία 2010-2020 και κατά 40 τρις τη δεκαετία 2020-2030.

Κατόπιν αυτών φρόντισε να πει πως «αντιλαμβάνομαι και συμμερίζομαι την αγωνία» (!) του λαού για το θέμα που ανέκυψε με τις κυβερνητικές θέσεις, για να προσθέσει αμέσως ότι πρέπει να υπάρξει μια μεταρρύθμιση του Ασφαλιστικού με κριτήριο ότι «θα ευνοεί και δε θα επιβαρύνει την ανάπτυξη». Προηγουμένως, και εξηγώντας τι σημαίνει «ανάπτυξη» για την κυβέρνηση, είχε ξεκαθαρίσει ότι απαιτείται «οικονομική σταθερότητα», αλλά και «ολοκλήρωση όλων των διαρθρωτικών αλλαγών», που σε... μετάφραση σημαίνουν λιτότητα και ξεπούλημα.

Ο πρωθυπουργός, συναισθανόμενος ότι βάλλεται πλέον από παντού, προσπάθησε να απαντήσει σε όσους κρίνουν αρνητικά την ικανότητά του να αντεπεξέλθει της παρούσας κρίσης, επιδιώκοντας και μια «ρεβάνς». Συγκεκριμένα, είπε ότι αν επιδειχτεί «αδυναμία» και συνολική υπαναχώρηση της κυβέρνησης τότε θα επανέλθουν φαινόμενα του παρελθόντος και αναφερόμενος στην περίοδο Παπανδρέου, δήλωσε: «Ζήσαμε τις επιπτώσεις τέτοιων πολιτικών υπεκφυγής στο παρελθόν τόσο για τον τόπο όσο και για τις κοινωνικές πολιτικές»... Στη δευτερολογία του μάλιστα έγινε σαφέστερος: Το 1985, όπως είπε, πρότεινε οικονομικές αλλαγές που αργότερα απορρίφθηκαν, αλλά από το 1993 που επανήλθαν στο προσκήνιο, όλα βαίνουν καλύτερα...

Φυσικά, η τοποθέτηση του Κ. Σημίτη ήταν απολύτως προσαρμοσμένη στη βασική επιδίωξη της κυβέρνησης να σύρει το εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα σε έναν προσχηματικό και στημένο «διάλογο» γύρω από το Ασφαλιστικό. «Διάλογος εφ' όλης της ύλης χωρίς προαπαιτούμενα», είναι αυτό που θέλει η κυβέρνηση, όπως υποκρίθηκε, για να προσθέσει: «Αυτό αφορά και τη χρηματοδότηση».

Σε μια ανάλογη κορόνα, λίγο αργότερα, συμπλήρωσε: «Καλώ τις πολιτικές δυνάμεις το συνδικαλιστικό κίνημα, και τους πολιτικούς φορείς να καταθέσουν προτάσεις, για να αντιμετωπίσουμε από κοινού το πρόβλημα σε μια ανοιχτή και ειλικρινή διαδικασία»...

Η απόσταση των παραπάνω λόγων από την αλήθεια επιβεβαιώθηκε με τη λήξη της πρωτολογίας του πρωθυπουργού, ο οποίος αφού ζήτησε την «καθοριστική συμβολή» της ΚΟ στην επίτευξη της κυβερνητικής πολιτικής, τόνισε απευθυνόμενος προς τους υφισταμένους του: «Κανείς δε μας ανεβάζει στο επόμενο σκαλί. Εμείς ανεβαίνουμε μόνοι μας». Και κατέληξε: «Η μέχρι τώρα εμπειρία μας δείχνει πως όταν ανεβαίνουμε κερδίζουμε. Οταν δειλιάζουμε χάνουμε»! Είναι προφανές ότι ο κ.Σημίτης με την παραπάνω αποστροφή, εκτός των άλλων, ήθελε να δηλώσει, απευθυνόμενος κυρίως προς την ολιγαρχία, πως οι μέχρι τώρα κινήσεις του συνιστούν τακτικούς ελιγμούς και πως - oaeeeU - δεν έχει την πρόθεση να «δειλιάσει» έναντι των εργαζομένων...