Από εδώ ανακύπτει και ο εξέχων κίνδυνος για την πλουτοκρατία και τα κόμματά της, με πρώτο το κυβερνητικό: Η λαϊκή αυτή αγανάκτηση να μετατραπεί σε ριζοσπαστικοποίηση και μαχητική δράση για την ανατροπή μιας πολιτικής που επιτίθεται σε όλα τα μέτωπα (εργασιακό, ασφαλιστικό, ...) και πλήττει καίρια τα συμφέροντα των εργαζομένων...

Σε κάθε περίπτωση, το ΠΑΣΟΚ θα βρεθεί τη νέα χρονιά αντιμέτωπο με μια διττή πρόκληση: Αφ' ενός, μέσα από τους "κοινωνικούς διαλόγους" και τα "σοσιαλιστικά" φληναφήματα να παγιδεύει τους εργαζόμενους... Πράγμα εξαιρετικά δύσκολο, πλέον. Αφ' ετέρου, θα πρέπει να πείσει τα ταξικά συμφέροντα που εκπροσωπεί ότι έχει τη δυνατότητα να συνεχίσει να αποτελεί το πρώτο βιολί του πολιτικού τους προσωπικού.... (και) να αντιμετωπίσει καταστάσεις που θα θέτουν σε αμφισβήτηση την πρωτοκαθεδρία του στο πολιτικό σύστημα της ολιγαρχίας.

Το σίγουρο, πάντως, είναι... πως για το ΠΑΣΟΚ η πιο κρίσιμη χρονιά της τετραετίας (και για να υπάρξει τετραετία!) είναι η φετινή».

(«Ριζοσπάστης» 7/1/2001)

***

***

Τώρα κάποιοι τρίβουν τα μάτια τους. Είναι οι ίδιοι που τόσα χρόνια, μέσα από τα ΜΜΕ που κατοικοεδρεύουν, ήθελαν να μας πείσουν ότι, εκτός από «μονόδρομος», η πολιτική της κοινωνικής αγριότητας προωθείται και από έναν ...λογιστή μεν, αλλά «χαρισματικό»!

Μονίμως, δε, τούτοι οι θιασώτες της ενατένισης της πολιτικής ζωής από τα σαλόνια των «κορυφών» (στα οποία και συνευρίσκονται) θέλουν να ξεχνούν, και κυρίως να αποσιωπούν, την ύπαρξη του βασικότερου παράγοντα για τον καθορισμό των εξελίξεων: Την κοινωνία. Το λαό.

***

Συνεπώς, το γεγονός ότι ο ίδιος ο πρωθυπουργός έχει βρεθεί σε εξαιρετικά δυσχερή θέση, το πρωτοφανές - αν και πρόεδρος - να απορρίπτεται και να καταψηφίζεται μέσα στο ίδιο το κόμμα του η πρότασή του περί «τρόικας», δεν πρέπει να οδηγεί σε λαθεμένα συμπεράσματα.

Οσο κι αν είναι παγιδευμένος μεταξύ των εισηγήσεων, που του ζητούν - όπως οι «σκληροί εκσυγχρονιστές» - να «σπάσει το γόρδιο εσωκομματικό δεσμό της τάξης του '74» (!), από τη μια, και των σκέψεων πως, ό,τι και να κάνει αυτή τη στιγμή, από «συμφωνίες κυρίων» μέχρι ανασχηματισμό, θα έχει «εξαϋλωθεί εντός τριών ημερών» (σ.σ.: δήλωση στενού του συνεργάτη), είναι βέβαιο ότι θα δώσει μέχρι τέλους τη «μάχη» της τάξης του.

Παρεμπιπτόντως θα δώσει και τη μάχη να κρατήσει τα κλειδιά του ΠΑΣΟΚ, την ίδια ώρα που η ολιγαρχία θα κάνει τα αδύνατα - δυνατά, ώστε το ΠΑΣΟΚ, το δικό της κόμμα, δηλαδή, να μην ακυρωθεί στη συνείδηση του κόσμου, κάτι που θα έχει ως συνέπεια να μην μπορεί να παίξει το ρόλο που θέλει το σύστημα.

Τώρα, βέβαια, αν αυτή η επιχείρηση «σωτηρίας» του ΠΑΣΟΚ συμπεριλαμβάνει και τον κ. Σημίτη ή το σενάριο προϋποθέτει ακόμα και διαδοχή, μένει να αποδειχτεί...

***

Τα αντιασφαλιστικά μέτρα μπήκαν στο «ψυγείο», όχι για να αποσυρθούν, όπως διατείνονται οι εμπνευστές τους, αλλά για να επανέλθουν αργότερα σαν «φρέσκα φρούτα» στο «βήμα προς βήμα διάλογο», όπως τον ονόμασαν τώρα, κατά τον προηγούμενο, μάλλον, «βήμα προς βήμα διάλογο» με την ...Τουρκία (σ.σ.: φαίνεται ότι για το ΠΑΣΟΚ ο λαός είναι τόσο μεγάλος «εχθρός», που η τακτική αντιμετώπισής του θα είναι ανάλογη της τακτικής έναντι ...της Τουρκίας).

Αφ' ετέρου, η τύχη του κ. Σημίτη, όποια κι αν είναι, δε δίνει από μόνη της απάντηση για το αν τα ασφαλιστικά και κοινωνικά δικαιώματα των εργαζομένων θα έχουν ...τύχη. Αυτά μόνο με τους λαϊκούς αγώνες μπορούν να υπερασπιστούν και να διευρυνθούν.

Οσο για τους πρωτοκλασάτους του ΠΑΣΟΚ, αφού υπερψήφισαν τα μέτρα, τώρα μέσα στο «φιλολαϊκό πάθος τους», των παρασκηνίων και της ίντριγκας, φέρονται ωσάν να αγωνιούν για το ποιον θα έχουν αρχηγό, όταν βρεθούν στην ...αντιπολίτευση.

Η τύχη όλων των παραπάνω, που δείχνουν να πασχίζουν για το προσωπικό τους «αύριο», δεν μπορεί παρά να καθοριστεί από το γεγονός ότι είναι συμμέτοχοι, συναποφασίζοντες και συνυπεύθυνοι της πολιτικής που βγάζει το λαό στο δρόμο. Και αυτός είναι - ο λαός - που απαιτείται να βάλει από δω και πέρα ακόμα πιο έντονα τη σφραγίδα του στις εξελίξεις.

Απογοητεύοντας έτσι, για μια ακόμα φορά, εκείνους που μιλούν πάντα στο όνομα του λαού, αρκεί να τον έχουν δεμένο στον «καναπέ».