Το παράδειγμα του Εθνικού Μετώπου (FN) της Γαλλίας επιβεβαιώνει ότι οι προτάσεις των λεγόμενων ευρωσκεπτικιστών όχι μόνο δεν ωφελούν τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα, αλλά και διαμορφώνονται προς το απόλυτο όφελος των μονοπωλίων.

Στις θέσεις του για την εξωτερική πολιτική, το Εθνικό Μέτωπο γκρινιάζει «επειδή όλες οι γαλλικές κυβερνήσεις των τελευταίων ετών συνέβαλαν στον ευρωπαϊκό και διεθνή παροπλισμό της Γαλλίας», επειδή δηλαδή πλέον η γαλλική αστική τάξη είναι «ριγμένη» έναντι άλλων. Στο πλαίσιο της ίδιας αγωνίας έγινε άλλωστε και η αναφορά στον Ντε Γκολ, που ήταν πρόεδρος της Γαλλίας σε μια εποχή που εκείνη συγκαταλεγόταν στους νικητές του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου και είχε προβάδισμα στη μοιρασιά που ακολούθησε, στην Ευρώπη και διεθνώς. Αυτό είναι που «αναπολεί» η Λεπέν και το Εθνικό Μέτωπο: Την εποχή που η γαλλική αστική τάξη είχε ισχυρότερη θέση στην Ευρώπη έναντι άλλων ευρωπαϊκών αστικών τάξεων, θέση που σήμερα φαίνεται να κατέχει η γερμανική αστική τάξη.

Και πού εδράζει τις ελπίδες του το Εθνικό Μέτωπο; Χαρακτηριστικό το εξής απόσπασμα: «Από την Ασία μέχρι τη Λατινική Αμερική, περνώντας από το μουσουλμανικό κόσμο, ένας νέος κόσμος αναδύεται, βασισμένος πάνω στην επιβεβαίωση των ταυτοτήτων και των εθνικών κυριαρχιών. Η απόδοση της Ασίας, ειδικά, αναγγέλλει το τέλος της πρωτοκαθεδρίας της Δύσης στον κόσμο. Βαδίζουμε προς έναν πολυπολικό κόσμο και πρέπει να χαρούμε». Παρακολουθώντας την εξέλιξη των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών (BRICS, ASEAN, MERKOSUR κλπ.) σε όλο τον κόσμο και τη διείσδυση νέων και παλιών κέντρων σε γεωγραφικά και οικονομικά πεδία που μέχρι πρότινος κυριαρχούσαν π.χ. οι ΗΠΑ, το Εθνικό Μέτωπο καλεί σε επανακαθορισμό των συνεργασιών της Γαλλίας και διεκδίκηση πρωταγωνιστικού ρόλου σε έναν «πολυπολικό κόσμο» όπου ο ανταγωνισμός των μονοπωλίων ξεσπά όλο και πιο άγρια πάνω στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα. Για παράδειγμα, η «απόδοση της Ασίας», που επικαλείται το Εθνικό Μέτωπο (αναφερόμενη προφανώς στις αναπτυσσόμενες οικονομίες όπως η Ινδία, η Ινδονησία, η Κίνα, η Τουρκία), σημειώνεται πάνω στη διαρκή ένταση του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και σε μια ανάπτυξη που, αντικειμενικά, αργά ή γρήγορα, θα οδηγήσει σε κύκλους καπιταλιστικών κρίσεων. Φυσικά, η Λεπέν δεν έχει κανένα πρόβλημα με τα κάτεργα των (αμερικανικών, ευρωπαϊκών και άλλων) μονοπωλίων που έχουν γεμίσει τις ασιατικές χώρες εκτοξεύοντας τα κέρδη τους, την ώρα που οι εργάτες παλεύουν να τα φέρουν βόλτα με λιγοστά ευρώ τη μέρα. Ισα - ίσα. Αυτό είναι το «όραμά» της, αυτό είναι που φέρνει στους Γάλλους εργάτες: Την ένταση της εκμετάλλευσής τους όπως και την ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης των χωρών όπου ελπίζει να απλώσουν τα πλοκάμια τους τα γαλλικά μονοπώλια.

Οι «άξονες εξωτερικής πολιτικής» του κόμματος ξεκαθαρίζουν τι είναι αυτό που το Εθνικό Μέτωπο αμφισβητεί στην ΕΕ. Οχι το ξεζούμισμα των εργατών για το οποίο συνεργάζονται πυρετωδώς οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών της, αλλά τα όρια που θέτει για τις διεθνείς συμμαχίες της γαλλικής αστικής τάξης η συμμετοχή της στην ΕΕ.

Ξεχωρίζουμε μερικούς μόνο από τους «άξονες» - στόχους του κόμματος:

• «Εξοδος από την εντολή του ΝΑΤΟ και προσφορά στη Ρωσία μιας στρατηγικής συμμαχίας δομημένης πάνω στον πλήρη στρατιωτικό και ενεργειακό συνεταιρισμό. Από κοινού, πρόταση προς τη Γερμανία για συνεργασία διαμόρφωσης της τριμερούς συμμαχίας Παρισιού - Βερολίνου - Μόσχας». Δηλαδή, απομάκρυνση από κέντρα όπου πρωταγωνιστούν άλλες δυνάμεις (π.χ. ΗΠΑ) και σύσφιξη σχέσεων με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα (π.χ. Ρωσία), επανακαθορισμό σχέσεων με νυν συμμάχους όπως η Γερμανία, αλλά σε νέες βάσεις, προφανώς πιο ευνοϊκές για τα γαλλικά μονοπώλια ή και την πρωτοκαθεδρία τους.
• Θαλάσσια πολιτική που «θα στηρίζεται στα ατού που προσφέρουν οι εξωχώριες κτήσεις μας, μια δύναμη μεσολάβησης στις συγκρούσεις για τη θαλάσσια κυριαρχία και μια δύναμη καινοτομίας στον τομέα των θαλάσσιων ερευνών (Αρκτική, Ανταρκτική, ενεργειακά και διατροφικά αποθέματα του αύριο)». Δηλαδή, προτείνει ν' αξιοποιηθούν στους διεθνείς ανταγωνισμούς και συμβιβασμούς τα «πατήματα» που έχει η Γαλλία σε μια σειρά περιοχές τεράστιας γεωστρατηγικής σημασίας του πλανήτη (στη Γαλλία ανήκουν διοικητικά μια σειρά περιοχές σε όλους τους Ωκεανούς εκτός από την Αρκτική).
• Πολιτική «μεγάλης ανάπτυξης στην Αφρική» η οποία «σήμερα έχει εγκαταλειφθεί στις αναδυόμενες δυνάμεις, την Κίνα, την Ινδία, τη Βραζιλία και τη Ρωσία που επανέρχεται». Μια «αφρικανική πολιτική» που θα βασίζεται στην ισχυρή στήριξη της Γαλλίας προς τις αφρικανικές χώρες με «ιδιωτικές γαλλικές επενδύσεις σε αντάλλαγμα με μια αντιστροφή των μεταναστευτικών ροών». Δηλαδή, επέλαση των γαλλικών μονοπωλίων στις πατρίδες και τον πλούτο των αφρικανικών λαών, με στόχο την εκτόπιση άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που ήδη λεηλατούν τη Μαύρη Ηπειρο.

Στο ίδιο ταξικό πλαίσιο διαμορφώνονται όλοι οι άξονες στους οποίους το Εθνικό Μέτωπο καλεί (σ.σ. τη γαλλική αστική τάξη) σε επανακαθορισμό των διεθνών της συμμαχιών. Μεταξύ άλλων το Εθνικό Μέτωπο προτείνει ενίσχυση της παρουσίας της γαλλικής αστικής τάξης σε περιοχές όπως η Ασία (όπου για ιστορικούς λόγους - η χώρα υπήρξε μεγάλη αποικιοκρατική δύναμη - ήταν μεγάλη η επιρροή της) με ενίσχυση της παρουσίας σε «Ινδία, Ινδονησία, Μαλαισία». Περιοχές δηλαδή που γειτνιάζουν με μεγάλες αγορές και περιοχές με πλούτο σε σημαντικό βαθμό ανεξερεύνητο (βλέπε π.χ. τα ενεργειακά αποθέματα στη Νότια Κινεζική Θάλασσα που βρίσκονται στο επίκεντρο των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών σε όλο τον Ειρηνικό Ωκεανό).

Στο ίδιο μήκος κύματος άλλωστε, αναζήτησης δηλαδή των σπιο συμφέρουσων για τα γαλλικά αστικά συμφέροντα συμμαχιών, κινήθηκαν και οι δηλώσεις που έγιναν την Πέμπτη με την ανακοίνωση της συνεργασίας Εθνικού Μετώπου - Λίγκας του Βορρά (Ιταλίας) ενόψει των ευρωεκλογών. Στόχος της συνεργασίας, όπως εξήγησε ο επικεφαλής της Ευρωομάδας της Λίγκας Λορέντσο Φοντάνα, «να αλλάξει την Ευρώπη, να αναθεωρήσει τις συμφωνίες, το ενιαίο νόμισμα και τις πολιτικές εμπορίου, ειδικά αυτές με την Κίνα και τη Νοτιοανατολική Ασία».

Οταν το Εθνικό Μέτωπο καλεί σε συστράτευση για μια «Ευρώπη των ελεύθερων κρατών», προσπαθεί να συσκοτίσει την οικονομική βάση πάνω στην οποία αντικειμενικά διαμορφώνονται οι σχέσεις των καπιταλιστικών κρατών. Στη σημερινή εποχή, που ο καπιταλισμός βρίσκεται στο στάδιο του μονοπωλιακού καπιταλισμού (ιμπεριαλισμού), η διεθνοποίηση της οικονομίας είναι τέτοια που κανένα κράτος δεν μπορεί να μην αναπτύσσει συνεργασίες με άλλα. Η ίδια η ανάπτυξη και δράση μονοπωλίων (που δραστηριοποιούνται σε πολλές χώρες, ηπείρους, κλάδους της οικονομίας) απαιτούν τη συνεργασία μεταξύ των διαφορετικών κρατών, αλλά και μεταξύ ομάδων κρατών. Βεβαίως, αφετηρία και στόχος στη σύναψη αυτών των συνεργασιών δεν είναι κανένα «εθνικό συμφέρον» (στο οποίο συχνά αναφέρονται κόμματα όπως το Εθνικό Μέτωπο, αλλά και οι λεγόμενοι ευρωπαϊστές και οι ευρωσκεπτικιστές), αφού μέσα σε κάθε χώρα υπάρχουν πάντα δύο αντίπαλες βασικές τάξεις, η αστική και η εργατική. Αφετηρία και στόχος είναι η στήριξη των συμφερόντων που εκπροσωπούν έναντι των ανταγωνιστών τους.

Πάνω σ' αυτή τη βάση υπογράφονται και αναθεωρούνται διαρκώς συμφωνίες π.χ. για «Ζώνες Ελεύθερου Εμπορίου» ή επενδύσεις σε συγκεκριμένους κλάδους, όπως αυτές που καταγράφει καθημερινά η ειδησεογραφία μόνο και μόνο από τις επίσημες επισκέψεις που ανταλλάσσουν οι ηγέτες των καπιταλιστικών κρατών. Αυτή την ανάγκη, συμμετοχής του δικού της κράτους στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, δεν μπορεί να την παραγνωρίζει καμιά αστική πολιτική δύναμη, τη χρειάζεται άλλωστε για να υπερασπιστεί με αξιώσεις τα συμφέροντα που εκπροσωπεί. Αυτό αποδεικνύουν άλλωστε και οι προτάσεις του Εθνικού Μετώπου, του οποίου τα επιτελεία ολοφάνερα δουλεύουν για την καλύτερη εξυπηρέτηση των μονοπωλίων.