Η «Περσινή αρραβωνιαστικιά», το πρώτο διήγημα του πρώτου βιβλίου της Ζυράννας Ζατέλη, μεταφέρεται για πρώτη φορά στο θέατρο και παρουσιάζεται στο Θέατρο του Νέου Κόσμου από 18 του Γενάρη, από την Ομάδα Elephas tiliensis, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Αγαρτζίδη και Δέσποινας Αναστάσογλου με τις Ξένια Θεμελή, Σύρμω Κεκέ, Τατιάνα Αννα Πίττα. Ενα κορίτσι αρραβωνιάζεται τον Μάρκο το βράδυ της Πρωτοχρονιάς του 1961. Γυναίκα πια, ανοίγει τα φύλλα της μνήμης της και αναβιώνει το γεγονός που επικυρώνει την είσοδό της στην περίοδο που η ίδια αποκαλεί «πρώτη μοναξιά της ζωής της». Ο πρώτος έρωτας για το παιδί θα γίνει ένας παλιός πόνος για τον ενήλικα.
- «Η Εβραία» του Μπέρτολτ Μπρεχτ είναι ένα από τα εικοσιτέσσερα μονόπρακτα που ο συγγραφέας έγραψε εξόριστος από τη Γερμανία ανάμεσα στο 1935 και το 1939, με γενικό τίτλο «Τρόμος και αθλιότητα του τρίτου Ράιχ». Αυτό το πολύ ενδιαφέρον έργο, σε σκηνοθεσία και απόδοση κειμένου Φένιας Παπαδόδημα παρουσιάζεται, κάθε Δευτέρα και Τρίτη, στη Β΄σκηνή του «Θεάτρου Οδού Κεφαλληνίας».
- Το πρώτο μέρος του ποιητικού δράματος του Γιόχαν Βόλφγκανγκ Γκαίτε «Φάουστ», θα παρουσιάζει μέχρι τις 2 Φλεβάρη (9 μ.μ., εκτός Δευτέρας και Τρίτης), η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, σε σκηνοθεσία του Μιχαήλ Μαρμαρινού. Η παράσταση, που αντλεί το πρώτο υλικό της από το έργο - «κοιτίδα» του νεότερου ευρωπαϊκού πνεύματος, τον «Φάουστ» (1828-9) του Γκαίτε, στην έμμετρη μετάφραση του Πέτρου Μάρκαρη, αλλά και από τον προγενέστερο «Δόκτορα Φάουστους» (1604) του Κρίστοφερ Μάρλοου, αξιοποιώντας όμως και «μεταμορφώσεις» του μύθου, μεταγραφές, προσωπικές αφηγήσεις και ομολογίες, ακόμα και τραγούδια μιας παιδικής χορωδίας, επιχειρεί μια εμβάθυνση στην ποίηση, τη φιλοσοφία, την Ιστορία και στην ανθρώπινη ψυχή.
- Τρεις τελευταίες παραστάσεις (24/1, 31/1, 7/2, στις 19.00) στο Θέατρο «Θησείον», του έργου «Πέερ Γκιντ» του Ιψεν, μια διασκευή για 3 ηθοποιούς. Η περιπέτεια του Πέερ μετατρέπεται σε ένα προσωπικό ταξίδι υποσυνείδητου, όλα τα επεισόδια γίνονται αφηγήσεις και η πλοκή εκτυλίσσεται μέσα από 3 άξονες, Πέερ Γκιντ, Οσε, Σούλβαϊγ. Ο Πέερ, ως βασικός άξονας που αντιπροσωπεύει τη ζωή, ένα πλάσμα που ανταγωνίζεται τη φύση και προσπαθεί να την ξεπεράσει, το θάνατο μέσα από το κυνήγι της εξουσίας. Γύρω του υπάρχει η Οσε, η μητέρα του και η Σούλβαϊγ, η αγαπημένη του. Η Οσε, προσωποποίηση της μάνας γης, της πατρίδας του και η Σούλβαϊγ, σύμβολο της πίστης και της συγχώρεσης, γίνονται οι δύο επιπλέον πόλοι του έργου και υποδύονται τα πολλά πρόσωπα που εμφανίζονται στη διαδρομή του Πέερ.