Η συγκίνηση και το πάθος που προκαλεί η ταινία πηγάζει από το ιερό μίσος και το θυμό με τα οποία ο Ντονσκόι μπόλιασε τη σκηνοθεσία του. Ο Ντονσκόι, αφού πρώτα μίλησε με Γερμανούς αιχμαλώτους, χρωματίζει το πορτρέτο του εχθρού με πολύ πανούργα και αμετανόητα χρώματα. Συχνά, η πλειονότητα των τραγικών ηρώων εκείνων των καιρών ήταν γυναίκες και παιδιά, όπως οι πρωταγωνιστές της ταινίας με το μίσος στο παγωμένο, γυάλινο βλέμμα για τις φρικώδεις καταστάσεις που περιγράφονται με ρεαλισμό, αμεσότητα και «λογοτεχνικότητα»! Οι γυναίκες συνιστούν ένα συμπαγές, ενιαίο σύνολο, που κινείται σε μια σιωπή που σφύζει από πνιγμένα ουρλιαχτά. Τα παιδιά, αξιολύπητα, συντετριμμένα, μικρές αδύναμες φιγούρες γεμάτες κουράγιο, τόλμη και αυτοθυσία. Η σκηνή της μητέρας και των παιδιών της, που ποδοπατούν το χώμα που θάψανε το δολοφονημένο μικρό τους αδελφό, δεν έχει παρόμοιο στην ιστορία του παγκόσμιου σινεμά.

Το «ΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΞΟ», καταγγέλλοντας την απάνθρωπη βαρβαρότητα ενός «πολιτισμού» τύπου Γ' Ράιχ, αποσκοπούσε να τονώσει τη μαχητικότητα των Σοβιετικών πολιτών στο τέλος του πολέμου. Η ταινία, που στάθηκε η μεγαλύτερη μεταπολεμική επιτυχία του σοβιετικού κινηματογράφου, βραβεύτηκε το 1946 και με το Βραβείο «Στάλιν».

Παίζουν: Χανς Κλέρινγκ, Νατάλια Ούλβι, Νίνα Αλίσοβα, Ελενα Τιάπκινα κ.ά.

Παραγωγή: ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ (1943)