«Τιποτένιοι και κακόμοιροι οι δολοφόνοι σου, νόμισαν πως σκοτώνοντάς σε θα σ' εξαφάνιζαν από τη λαϊκή στρατιά. Θα 'κοβαν τα πηγαινέλα σου, θα 'πνιγαν του λόγου σου τη δύναμη. Και τώρα τρέμουν, τρέμουν βλέποντάς σε ξανά κοντά μας. Σκότωσαν μια Ηλέκτρα και ξεπήδησαν χιλιάδες».

Η εκδήλωση - αφιέρωμα στην Ηλέκτρα Αποστόλου, που έγινε με πολύ μεράκι από την Τομεακή Οργάνωση Καλλιτεχνών Αττικής του ΚΚΕ και παρουσιάστηκε προχτές στον κινηματογράφο «Αλεξάνδρα» στην Καλλιθέα, δεν κατάφερε μόνο να συγκινήσει, αλλά και να δημιουργήσει ένα αίσθημα ανάτασης, να ριζώσει βαθιά την πίστη για τις απεριόριστες δυνατότητες του ανθρώπου.

Μα από τι πάστα είναι πλασμένοι άνθρωποι σαν την Ηλέκτρα που μπορούν να προσφέρουν τη ζωή τους έτσι απλόχερα; Είναι το πρώτο ερώτημα που απάντησε η Βαγγελιώ Πλατανιά, μέλος της Επιτροπής Περιοχής της ΚΟΑ: «Ολοι αυτοί δεν ήταν γεννημένοι ήρωες. Ηταν απλοί, συνηθισμένοι άνθρωποι, που βασανίζονταν καθημερινά για μια μπουκιά ψωμί. Ηταν άνθρωποι με δισταγμούς, με φόβους, με ταλαντεύσεις, με διλήμματα.

Αποφάσισαν όμως ένα πράγμα: Οτι δεν μπορούν να προσδοκάν βελτίωση της κατάστασής τους από σωτήρες. Κι έτσι εντάχθηκαν στη συλλογική δράση. Μέσα σε αυτή, μέσα στους κόλπους του εργατικού κινήματος και ιδιαίτερα στις γραμμές του ΚΚΕ, γιγαντώθηκαν μέσα τους όλες οι ικανότητες, οι αξίες και οι αρετές της εργατικής τάξης και των ανθρώπων του λαού: Η συντροφικότητα, η αλληλεγγύη ανάμεσα σε αυτούς που βιώνουν την εκμετάλλευση, η φιλομάθεια, η αίσθηση του κοινωνικού καθήκοντος, η αφοσίωση στην υπόθεση του κομμουνισμού και ο προλεταριακός διεθνισμός. Συνειδητοποίησαν δηλαδή βαθιά ότι έχουν ευθύνη για τη συνολική πορεία του κόσμου, ότι εξαρτάται κι από αυτούς το μέλλον της ανθρωπότητας. Ο ηρωισμός δεν είναι μόνο προσιτός στους απλούς ανθρώπους, αλλά είναι δικό τους δημιούργημα, γέννημα της οργανωμένης και συλλογικής τους δράσης».

Στη συνέχεια, η Β. Πλατανιά ανέδειξε την αίσθηση του κοινωνικού καθήκοντος της Ηλέκτρας και στον τρόπο που αντιλαμβανόταν τη μητρότητα, την ιδιαίτερη προσφορά της και στον Τομέα Καλλιτεχνών, καθώς η δράση της συνδέεται και με εκείνη των ανθρώπων της Τέχνης την περίοδο της κατοχής, ενώ ιδιαίτερη αναφορά έγινε και στην πολύμορφη προσφορά των ανθρώπων των τεχνών στην Αντίσταση. «Η στράτευση των καλλιτεχνών στο πλάι του λαού, εφόσον αναγνωρίζουν την πρωτοπορία της εργατικής τάξης, μπορεί να προσδώσει στο εργατικό και ευρύτερα στο λαϊκό κίνημα δυναμική και πολυμορφία. Μπορεί να συμβάλει στην ίδια την ανάπτυξη του κινήματος», κατέληξε μεταξύ άλλων.

Ακολούθησε μια ιδιαίτερα ευαίσθητη παράσταση που ξετύλιξε τη δράση της Ηλέκτρας, με ταυτόχρονη προβολή βίντεο - ντοκουμέντων απ΄ όσα συνέβαιναν κατά τη διάρκεια της ζωής της: Βαλκανικοί Πόλεμοι, Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, Μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση, Μικρασιατική Καταστροφή, πείνα, δυστυχία, έντονοι απεργιακοί αγώνες, άγριο κυνηγητό της κυβέρνησης σε βάρος των κομμουνιστών. Αναρίθμητα ιστορικά γεγονότα και μελωδίες έδεσαν αρμονικά με τα συγκλονιστικά στοιχεία απ' όλη τη ζωή της Ηλέκτρας μέχρι το τέλος, εκεί που επιβεβαίωσε τη συνέπεια στα λόγια της: «Εγώ όταν πιάνομαι δε νιώθω καμιά ανησυχία για την απολογία μου. Γιατί μόλις περάσω εκείνα τα κατώφλια βάζω στο νου μου πως δεν έχω πια μνήμη, δεν έχω αυτιά, δεν έχω γλώσσα. Δεν έχω ούτε μια μέρα παρελθόν!».

Την παράσταση σκηνοθέτησε η Θαλασσιά Αντωνοπούλου. Τα σκηνικά δημιούργησαν η Ηρώ Μανδηλαρά και Νεφέλη Σουλακέλη. Επαιξαν οι ηθοποιοί: Αντώνης Γουγής, Ηρα Ρόκου, Γεωργία Καούκη. Στο πιάνο ήταν ο Δημήτρης Ανδρονιάδης, τρομπέτα ο Γιώργος Καλτσούνης, φαγκότο και φυσαρμόνικα ο Δημήτρης Κουφαλάκος, ενορχήστρωση ο Δημήτρης Κουφαλάκος και Δημήτρης Ανδρονιάδης. Τραγούδησε η Ερση Φτούλη. Τα βίντεο επιμελήθηκε ο Κώστας Σταματόπουλος. Ενώ, κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης, κυκλοφόρησε μια καλαίσθητη πολυσέλιδη μπροσούρα, αφιερωμένη στη ζωή και δράση της Ηλέκτρας, με το βιογραφικό της, ντοκουμέντα, αποσπάσματα από την αλληλογραφία της και στιγμές από την προσφορά των καλλιτεχνών στην Αντίσταση στην Αθήνα, την οποία επιμελήθηκε η ΤΟ Καλλιτεχνών.