Ο θάνατος του Καρέλι | ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΡΟΔΟ | ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Εχουμε μαύρα μεσάνυχτα για την αγριότητα της εσωτερικής ζωής στις φυλακές. Η αποθέωση του μωσαϊκού νόμου και η κόντρα ανάμεσα στους κρατούμενους και σωφρονιστικούς υπαλλήλους τείνει να γίνει μια διαδεδομένη συνήθεια κι ας τυρβάζουν περί το αντίθετο οι φωστήρες του υπουργείου Δικαιοσύνης. Το διπλό εφιαλτικό περιστατικό τούς αποστομώνει. Η Δικαιοσύνη δεν είναι τυφλή - μακάρι να ήταν. Είναι ουδέτερη και σέρνεται με πνευματική κόπωση πίσω από τα αναρίθμητα περιστατικά με τα οποία την τροφοδοτεί το κράτος.
Το κράτος είναι ηθικός αυτουργός για τη διπλή δολοφονία. Ο θάνατος από βασανισμό του Καρέλι ήταν η θεαματική απάντηση του κράτους για το πώς θέτει τα όριά του.
Δεν πρόκειται να υπάρξει όχι δημοκρατία, αλλά ούτε πολιτισμός όσο οι ειδήμονες του υπουργείου Δικαιοσύνης που μπλέκονται στα πόδια των κρατουμένων δεν μπουν στον πειρασμό, έστω για μια στιγμή, να αναλύσουν τις αιτίες που κάνουν το κράτος να φροντίζει ώστε οι φυλακές του να ξεχειλίζουν.
Οσοι πήραν μέρος στο θανάσιμο βασανισμό του βαρυποινίτη Αλβανού Καρέλι δεν έβλεπαν απέναντί τους ένα ανθρώπινο πλάσμα, γι' αυτό και θεωρούσαν πως θ' αντέξει τα πάντα. Θεωρούσαν πως τον έχουν στο χέρι και ο βασανισμός του θα γίνει το αγαπημένο τους παιχνίδι. Μια βεντέτα στο διηνεκές - αυτή ήταν η βαθύτερη επιθυμία τους. Τη βεβαιότητα ότι μπορούν ν' ασκήσουν οποιαδήποτε βία πάνω του οι σωφρονιστικοί την αντλούσαν από τα ρατσιστικά τους αισθήματα, που είναι διάχυτα στην ελληνική κοινωνία, η οποία, σπαρασσόμενη, ψάχνει αλλού την αιτία.
Μάταια προσπαθεί καταϊδρωμένος ο υπουργός Δημόσιας Τάξης ν' αποδείξει πως πρόκειται για μεμονωμένο περιστατικό. Καταντά περίγελος στο τελευταίο στόμα που γνωρίζει εξ ενστίκτου το δράμα που παίζεται στις φυλακές. Η δεσποτεία του κράτους προστατεύει τις οικογενειακές αξίες με πρωτότυπο τρόπο: Καταρρακώνει τους φυλακισμένους, λεηλατεί την ελάχιστη ζωή τους, σβήνει τις αναμνήσεις τους. Το κράτος επιβάλλει την υπεροχή του με μικροψυχία, αφού γνωρίζει την αδυναμία και την κατάντια των κρατουμένων.
Το κακό που συγκεντρώνεται στις φυλακές δημιουργεί μια αυταπάτη στο καλό: Οτι έτσι ξεμπερδεύει και μπορεί απρόσκοπτα να σχεδιάσει το μέλλον του. Το τέλος της αυταπάτης βρίσκει το υπουργείο Δικαιοσύνης να μην μπορεί να καταλάβει πως ο κόσμος που μπαίνει στις φυλακές αυξάνεται και πληθύνεται ως ο κόκκος της άμμου.
Δεν ήταν μοιραίο να συνδεθούν βαρυποινίτης και υπαρχιφύλακας. Και οι δύο εκπορεύονται από ένα πολιτικό σύστημα που εξαθλιώνει υπάρξεις. Και οι δύο ήταν ρόλοι θανάσιμοι ο ένας για τον άλλον. Επαιξαν κι έπεσαν μέσα στους ρόλους αυτούς.
Στην πυκνή αθλιότητα των φυλακών η ζωή κυλάει μυστική και σκοτεινή και δεν εμπιστεύεται τίποτα εκτός από τη μοναξιά της. Το λοξό ενδιαφέρον για τους κρατούμενους, οι επιπόλαιες παρατηρήσεις των δημοσιογράφων και τα κορακίστικα των παπάδων προσφέρουν στους έγκλειστους μια φαρσοκωμωδία ανάξια του βάρους που σηκώνουν στα κελιά τους.
Ας μη μας απατούν οι αισθήσεις μας, ανά πάσα στιγμή η πόρτα της φυλακής είναι ανοιχτή και μας περιμένει. Αν το νιώσουμε αυτό, η απόσταση που μας χωρίζει από τις φυλακές θα γίνει μαύρη έκπληξη για μας, διότι πρόκειται για απόσταση αναπνοής.

Του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ